Het vergeten paard

28

"Wakker worden." Slaperig open ik mijn ogen. Gelijk sluit ik ze weer vanwege het felle licht. "Doe die gordijnen dicht" mopper ik. Ik trek mijn kussen over mijn hoofd en slaak een zucht. Plots voel ik dat mijn kussen weg wordt getrokken. Ik kreun van ellende. "Laat me slapen." "Nope. Jij moet trainen" "Ik wil niet! Dan zie ik misschien wel Dave" mompel ik. Een misselijkmakend gevoel dringt mijn lichaam binnen. "Dan heeft die klootzak toch echt pech" hoor ik Anastasia zeggen. Voorzichtig open ik mijn ogen. Uiteindelijk wen ik aan het licht. Zuchtend stap ik uit bed. Anastasia staat al in haar paardrijkleding op me te wachten. "Als jij je gaat omkleden maak ik een ontbijtje klaar." Gelijk klaart mijn gezicht op. Anastasia's ontbijtjes zijn altijd de beste. Ik loop snel naar mijn kast en pak er een grijze met roze rijbroek uit en een polo van dezelfde kleur roze. In de badkamer spring ik snel onder de douche. Binnen tien minuten ben ik al afgedroogd en spring ik in mijn kleding. Ik doe een beetje mascara en lippenbalsem op en ren daarna naar beneden. Wanneer ik beneden ben schiet me te binnen dat mijn telefoon nog boven ligt, dus ren ik weer de trap af. Ik grits de telefoon van het tafeltje en ren weer snel naar beneden. Bijna val ik nog van de trap door mijn haast, maar ik weet nog net op tijd mijn evenwicht te behouden. Even later storm ik de keuken in. Anastasia zet op dat moment een bord met twee pannenkoeken, chocolade en aardbeien op de bar. Ik schuif aan en voor ik het weet heb ik het eten alweer op.

"Schiet nou eens op." Anastasia staat al in de garage te wachten. "Jaha" schreeuw ik een beetje geïrriteerd terug. Ik doe snel de rits dicht van mijn laarzen en grits mijn bodywarmer van de tafel. Terwijl ik naar de garage ren trek ik die aan. Half hijgend kom ik bij Anastasia aan. "Misschien moet je iets aan je conditie doen?" "No shit" zeg ik sarcastisch. Lachend stapt Anastasia achterop.

"Gloria." Ik open de stal en Gloria komt meteen met zijn hoofd naar me toe. Een verdrietig gevoel verspreidt zich in me als ik eraan denk dat Gloria Dave's paard is. "Dave is een lul" fluister ik in Gloria's oor. Als antwoord briest Gloria, waardoor ik moet lachen. "Dames." Henk komt naar ons toegelopen met gespreide armen. "We gaan gelijk aan de slag. Er is veel werk aan de winkel. Kunnen jullie over een halfuur in de springbak zijn?" "Tuurlijk" zegt Anastasia.

Nadat Destiny en Gloria weer helemaal glimmend en opgezadeld zijn stijgen we op. Via het terrein stappen we naar de springbak. Verschillende mensen zie ik naar Gloria en mij kijken. En Gloria geniet duidelijk van alle aandacht en gaat dominanter lopen. Stiekem moet ik er wel om lachen. Maar ik snap dat al die mensen kijken als er een ravenzwart groot paard langsloopt. Wanneer Henk ons ziet aankomen opent hij het hek en wij stappen naar binnen.

Anastasia en ik houden de paarden stil bij Henk. "Het lijkt me het handigst als jullie het eerste halfuur losrijden. Zorg dat de paarden echt goed aan het been zijn. Veel overgangen rijden. Een stukje middengalop en daarna weer arbeids. Noem maar op. Misschien een stukje wijken. Doe wat jullie willen, maar zorg ervoor dat het paard flexibel wordt en goed aan jullie been." Ik knik en laat Gloria wegstappen. Na een tijdje laat ik haar draven, daarna een stuk voorwaarts en weer opvangen en dat een paar keer herhalen. Vervolgens maak ik een overgang naar galop en zoals Henk zei ook middengalop. Dit wissel ik ook steeds af van hand. Na een paar voltes te hebben gereden merk ik dat Gloria en ik er wel klaar voor zijn. Ik zie een paar balkjes op de grond liggen en draaf daar een paar keer overheen.

Henk roept ons weer bij hem. "Het lijkt me het handigst als Anastasia eerst gaat." Ik knik ter goedkeuring en hij wendt zich tot haar. "Denk er goed aan haar voorwaarts te houden, het is geen verassing dat Destiny soms lui is. Hakken goed naar beneden drukken en blijf steeds kijken naar de nieuwe sprong." Anastasia knikt. "Je mag." "Succes" zeg ik nog tegen haar. Ze kijkt nog even goed hoe de hindernissen staan en wat de volgorde is en galoppeert dan aan. Als ze klaar is laat ze Destiny draven. Ze komt weer naar ons toe. "Jammer van die ene balk, maar dat kan gebeuren. Verder prachtig gereden. Een minuut twintig." "Oh, best goed" mompelt ze. "Best goed?" vraag ik ongelovig. Ze geeft me een blik van; moet dit nou? En ik schiet in de lach. Daarna wendt Henk zich tot mij. "Ik hoef bijna niks meer te zeggen. Succes en laat hem lekker vooruit gaan, dan is hij het best." "Oké" zeg ik vrolijk.

Ik laat Gloria aangalopperen en rijd richting de eerste sprong. Het parcours bestaat dit keer uit achttien hindernissen en een keer moet hij over een bak met water springen. Ik haal diep adem en kom bij de eerste sprong aan. Gloria springt hoog genoeg en ik zit ondertussen in de verlichte zit. Als hij landt drijf ik hem iets meer aan, gelijk reageert hij en versnelt. Een lach staat op mijn gezicht. Elke sprong gaat geweldig, totdat we bij het water aankomen. Ik voel dat Gloria zich aanspant richting de sprong toe. "Niks aan de hand, jochie." Ik geef hem een aai terwijl we steeds dichterbij komen. "Je kan dit." Even ben ik bang de Gloria gaat weigeren, maar hij springt er ruimschoots overheen. Snel maken we het parcours af. Als we de laatste sprong hebben gehad laat ik hem draven. Ik beloon hem goed en draaf richting Henk en Anastasia. Als ik dichterbij kom zie ik een persoon met zijn rug naar mij toe staan. Ik hap naar adem. Dave. Zuchtend schud ik mijn hoofd. Wat moet hij nu weer? Ik besluit hem geen aandacht te geven en wend me tot Henk. Hij kijkt me ongelovig aan. "Ik heb hier niks over te zeggen. Ik ben sprakeloos." Een lach verschijnt op mijn gezicht. Ik probeer die prikkende ogen in mijn rug te negeren. "Als je zo doorgaat win je morgen." Een nog grotere lach verschijnt op mijn gezicht. Ik beloon Gloria en stijg af. Het is voor vandaag wel weer goed geweest. Ik pak hem bij zijn teugels en breng hem naar zijn stal, geen aandacht schenkend aan Dave.

Wanneer Gloria weer in zijn stal staat voel ik dat er iemand achter me staat. Ik hoef me niet eens om te draaien om te weten wie het is. "Lola, kan ik met je praten?" Aarzelend draai ik me om en kijk in zijn mooie ogen. Niet aan denken! Spreek ik mezelf toe. "Wat wil je zeggen?" vraag ik dan maar. "Ik weet dat ik het niet goed kan praten, maar ik was dronken." Ik schud mijn hoofd. "Wat heb ik daaraan?" bijt ik hem toe. Hij haalt zijn schouders op. "Wat deed je überhaupt daar? Heb jij niet net een ongeluk gehad en moest je niet herstellen?" Ik hoor Dave zuchten. "Ik wilde er gewoon even uit." Ik schud mijn hoofd. "En daar was Tamara en zij voerde je dronken en je zoende haar" concludeer ik. Dave haalt aarzelend zijn schouders op. "Denk het" mompelt hij. "Zoek het uit!" bijt ik hem toe. Ik wil me omdraaien, maar Dave's handen die de mijne vastpakken houden me tegen. "Lola, alsjeblieft" smeekt Dave. Ik trek me los. "Laat me, ik heb tijd nodig." Terwijl ik het zeg kijk ik hem niet in zijn ogen. Bang om zijn gekwetste blik te zien en hem gelijk weer te vergeven. Ik sluit Gloria's deur en draai me nog een keer naar Dave om. "Dag Dave." Dave's ogen vullen zich met tranen, maar ik draai me snel om en vlucht naar buiten. Met tranen die over mijn wangen stromen ren ik naar mijn scooter en rijd naar huis. Thuis laat ik me op bed vallen en snik met lange uithalen. Na een kwartier huilen voel ik de vermoeidheid toeslaan en doezel ik langzaam in een diepe slaap.