Het vergeten paard

2.2

Wanneer Dave en ik naar buiten lopen, zie ik dat iedereen er al is. Ik loop gelijk naar de twee meiden toe en Dave naar de twee jongens. "Hey, meiden." Ik sluit eerst Suzie en daarna Lilly in mijn armen. Suzie is een meisje met bruin haar, bruine ogen, normaal postuur en een grote RayBan bril. Haar paard heet Arthur en is een bruine KWPN hengst. Lilly heeft blond haar, groene ogen en ook een normaal postuur. Haar paard heet Speed en is een schimmel, de naam Speed is te danken aan de snelheid die ze bezit. Alle paarden zijn anders, maar toch bijzonder en speciaal op hun eigen manier. De twee andere jongens heten Brandon en James. Brandon heeft, wat je niet aan zijn naam kan merken, een Italiaanse achtergrond. Zijn huid is lichtelijk getint, heeft zwart haar en ijsblauwe ogen. Zijn paard is een PRE en heet Macho. Brandon heeft Macho alles wat met springen te maken heeft aanmoeten leren, aangezien hij gefokt is op dressuur.James is een jongen met blond haar en blauwe ogen. Hij heeft, net als ik, een zwart KWPN paard, genaamd Angel.

Jeroen is ondertussen bij ons komen staan. "Alle paarden staan in de stallen?" Jeroen kijkt ons vragend staan. "Yep." "Top, als jullie me willen volgen. Dan gaan we nu naar ons tijdelijke onderkomen." Jeroen draait zich op zijn hakken om en wij volgen hem, genietend van alle luxe om ons heen en alle grazende paarden. We hebben met elkaar afgesproken dat Lilly en Suzie een kamer delen, Brandon en James en dan Dave en ik. De meiden wilden liever met elkaar op een kamer, in plaats van met een jongen en Dave en ik hebben al vaker samen geslapen dus maken we er geen probleem van.

"Wauw." Dave en ik staan in de deuropening van onze kamer. Met open mond kijken we rond. In het midden van de kamer staat een enorm tweepersoonsbed. Nou, zeg maar eerder vierpersoons, want het bed is enorm. Tegenover het bed hangt een enorme flat screen-tv. In de hoek van de kamer staat een kleine keuken met bar. De badkamer heeft een rond ligbad en een stoomdouche. Het uitzicht is prachtig. We kijken neer op de paarden en zien in de verte het strand liggen. Alles wat een vakantieoptrekje nodig heeft is in deze kamer te vinden. Dave sleept alle koffers naar binnen en ik spring op het bed. Gelukzalig laat ik me achterover vallen. Hier kan ik pas echt van genieten.

Even later zitten we met z'n allen in het restaurant te genieten van het heerlijke eten. Jeroen staat op. "Ik zal jullie straks de planning met tijden geven. Tot nu toe is die als volgt; morgen gaan we gewoon in de bak rijden, jullie mogen dan zelf weten wat jullie doen. Ik zal er zijn om te helpen waar nodig is. Dan gaan we zondag op een speciaal parcours in het bos crossen. Maandag hebben de paarden een dagje rust. Jullie hebben dan ook een dagje vrij, natuurlijk mogen jullie zelf weten of jullie willen rijden, maar er staat niets gezamenlijks op de planning. Dinsdag hebben we in de bak springtraining. Woensdag dressuurtraining, donderdag weer een dagje vrij en dan tot slot hebben we vrijdag een buitenrit, voor de ontspanning. Wanneer we geen gezamenlijke activiteiten hebben, zijn jullie vrij om te staan en gaan waar jullie willen." Iedereen zit met een enorme lach te luisteren naar het verhaal van Jeroen. Ik denk dat dit de droom is van iedere ruiter, een trainingskamp in een prachtige omgeving met een echte springruiter.

"Ik wil jullie trouwens nog even voorstellen aan iemand." Ik kijk verbaasd op. "Zoals jullie weten bestaat jullie team uit zes personen, maar we hebben geen reserve. Als er iemand plotseling uitvalt bij een wedstrijd of iets belangrijks, hebben we geen plan B. Daarom heb ik contact opgezocht met mijn nichtje. Ze rijdt zelf ook paard op hoger niveau, dus net zoals jullie. Zij zal daarom ook met jullie meetrainen, zodat zij zo kan invallen wanneer het nodig is." Jeroen kijkt zoekend om zich heen. "Ze zou hier ergens moeten zijn" mompelt hij. "Ik ga haar even zoeken. Ben zo weer terug." Verbaasd draai ik me weer om naar mijn teamleden. "Wisten jullie hier iets van?" vraag ik. "Het leek me wel logisch, maar hij heeft er verder nog nooit iets over gezegd." Ik kijk Suzie aan. "Ik ben wel benieuwd wie het zal zijn. Straks is het een enorme trut." Dave kijkt me lachend aan. "Of ze is juist hartstikke knap. Misschien wel knapper dan jij." Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Vast niet. Iets zegt me dat ze niet om aan te zien is" zeg ik geïrriteerd. Dave barst in lachen uit. "Je had je gezicht moeten zien." "Grappig hoor." Ik draai me boos om. "Ben je nu boos op me?" "Hoe kom je erbij?" zeg ik sarcastisch. "Ach, kom op schat. Het was maar een grapje." "Nou, je ziet mij niet lachen toch? Dus zo grappig is het niet." Dave zucht. "Sorry." Hij trekt me in een knuffel en geeft me een kus op mijn wang. Gelijk smelt mijn hart al. Ik kan nooit lang boos op hem blijven als hij zo doet.

Brandon kijkt op zijn horloge. "Nou, dat meisje is zeker moeilijk te vinden. Jeroen is al een kwartier weg." Op het moment dat Brandon dat zegt, komt Jeroen het restaurant weer ingelopen. "Sorry dat het wat langer duurde. Ik kon haar niet vinden, maar nu komt ze eraan hoor." Op dat moment hoor ik een stem door het restaurant gillen. "Sorry dat ik zo laat ben, maar mijn make-up werkte niet mee." O God. Ik herken die verschrikkelijke stem. Ik draai me langzaam om en mijn mond valt nog net niet open van verbazing. Ik voel Dave naast me verstijven. Ik bal mijn handen tot vuisten en adem diep uit. Laat de persoon die voor ons staat niet het nichtje van Jeroen zijn. Jeroen springt op en slaat zijn arm om haar heen. "Maak kennis met jullie nieuwe teamgenoot." Crap..

A/N: Oeeeehhh. Cliffhanger. Wie denken jullie dat het is?

In ieder geval. Ik zal de komende tweeëneenhalf weken iets minder uploaden. Ik probeer het wel, maar ik heb PTA-week, wat inhoudt dat ik me moet opsluiten in mijn kamer en diehard moet leren.

Ik heb trouwens besloten om de Q&A aan het einde van dit boek te plaatsen (wat nog lang niet is hoor).