Het vergeten paard

2.22

Ik trap mijn hakken uit en laat me languit op bed vallen. Dave maakt de knopen van zijn overhemd los en laat zich ook languit op het bed naast me vallen. De avond was ronduit geslaagd. Voor even was ik bang dat wij totaal over-dressed zouden zijn, maar toen we het restaurant instapten, wist ik meteen dat dit niet het geval was. Het hele restaurant was gevuld met chic geklede mensen. Vooral ouderen mensen hadden plaatsgenomen aan de tafels. Hoe verder de avond vorderde werd het steeds gezelliger en dronken we meer wijn, wat ons uiteraard geïrriteerde blikken van anderen gasten opleverden, aangezien we steeds rumoeriger werden. Nadat we uitgegeten waren, zijn we nog met z'n allen een café ingedoken. Nu ik op bed lig, merk ik pas hoe moe ik eigenlijk ben. Volgens mijn horloge is het al twee uur 's nachts en morgen gaat om acht uur de wekker weer om richting huis te vetrekken. Op de ene of andere manier vind ik een manier om me uit bed te hijsen en weet me richting de badkamer te begeven. Snel trek ik mijn jurk uit en haal mijn make-up eraf. Ondertussen vallen mijn ogen bijna dicht, dus besluit ik voor een keer om niet mijn tanden te poetsen en me weer richting de slaapkamer te begeven. Dave houd het dekbed voor me omhoog en dankbaar kruip ik eronder. Hij slaat zijn arm om me heen en geeft me een kus tegen mijn achterhoofd. Voor ik het weet komt het donker en sleept het me mee naar de dromenwereld.

De volgende ochtend word ik gewekt door mijn alarm. Een dreunende hoofdpijn bevind zich achter mijn oogkassen. "Zet uit" mompelt Dave. "Kan niet. We moeten naar huis." Ik sla het dekbed van me af en strompel naar de badkamer. Daar spring ik snel onder een koude douche om wakker te worden. Nadat ik me heb afgedroogd schiet ik in een wit luchtig zomerjurkje en bindt mijn haar in een knot. Ik neem niet eens de moeite om vandaag make-up op te doen. Ik verzamel al mijn toiletartikelen en prop die weer in de mijn toilettas die ergens door de kamer slingert. Vervolgens zoek ik Dave's en mijn kleding bij elkaar in prop die in onze koffers. Ik voel armen vanachter mij om me heen geslagen worden en krijg een kus in mijn nek. "Dankje voor het inpakken." Een lach verschijnt op mijn gezicht. "Geen dank." Ik geef hem een klapzoen op zijn lippen. "Laten we maar ontbijten" en met die woorden trek ik Dave de kamer uit.

"Kom maar Gloria." Ik loop in een stevig tempo met hem naar de openstaande trailer. Zonder enige aarzeling loopt hij achter me aan de trailer in. Ik zet Gloria stevig vast en sluit het hek, daarna komt Dave met Mercy de trailer ingelopen. Dave zorgt dat alles goed zit en sluit vervolgens de klep. Voor ons rijden Lilly en Suzie al weg en James en Brandon staan nog achter ons te wachten. Dave en ik nemen plaats in de auto en rijden voorzichtig over het grindpad weg. Op naar huis.

Een tijdje later word ik uit gedachten gerukt door het piepende geluid van mijn telefoon. Ik zie dat ik een sms'je van mijn moeder heb.

Mama: Kom zodra je weer terug bent gelijk naar huis. Het is belangrijk.

Een knagend gevoel ontstaat in mijn maag en plots word ik misselijk. Het berichtje van mijn moeder staat me totaal niet aan. Normaal gesproken zou ze, mocht er iets zijn, het laten weten via sms. Mijn moeder zou nooit zo'n berichtje sturen, tenzij er iets heel belangrijks of ergs aan de hand is. Dave lijkt mijn stemmingswisseling te merken en plaats zijn hand op mijn been. "Wat is er?" Als antwoord laat ik hem het sms'je zien, wat hij met half oog leest, aangezien hij achter het stuur zit. "Wil je dat ik meega?" vraagt hij bezorgd. Ik schud dankbaar mijn hoofd. "Heel lief, maar ik denk dat ik dit alleen moet doen. Ik laat je gelijk weten waar het overgaat." Dave werpt een onderzoekende blik op me, maar zegt niets en knikt alleen maar.

Wanneer Dave en ik, na wat voor mijn gevoel een eeuwigheid heeft geduurd, aankomen op de manege, laad ik gelijk Gloria uit. Normaal gesprokken zou ik uitgebreid aandacht aan hem besteden, maar nu heb ik daar absoluut geen tijd voor. Ik zet Gloria in zijn stal en geef hem wel nog even snel een stukje wortel. Daarna ren in zowat terug naar de parkeerplaats en geef Dave een kus. Hij wenst me nog succes en drukt me op het hart om hem gelijk te bellen mocht er iets zijn. Ik steek de sleutel in mijn fiets en spring erop. Wanneer ik bijna mijn straat in fiets, zie ik een auto rijden die ik voor mijn gevoel wel eens vaker heb gezien. In de verte zie ik mijn huis opdoemen en ga nog harder rijden. Ik gooi mijn fiets ergens in het gras van onze tuin neer en storm naar binnen. "Ben thuis" schreeuw ik, eigenlijk overbodig, door het huis. Ik gooi mijn tas neer en neem niet eens de moeite om mijn jas op te hangen. Gelukkig komt Dave mijn koffer later langsbrengen. Ik gooi de kamerdeur open en zie mijn ouders op de bank zitten. Ze zijn ergens druk over aan het praten, maar stoppen wanneer ze mij zien. Het eerste wat me opvalt zijn de donkere wallen onder mijn vaders ogen en het witte gezicht van mijn moeder. Ik geef ze zwijgend een knuffel en ga tegenover hen zitten. "Ik denk dat we ergens over moeten praten" zijn de stilte verbrekende woorden van mijn vader.  

A/N: Hallo lieve lezertjes van me! Als eerste (zoals bijna altijd) bied ik mijn excuses aan. Ik ben nu pas van vakantie teruggekomen en het internet daar was heel slecht, dus ik heb echt geen mogelijkheid gevonden om te updaten. Hoe is jullie vakantie? Ik moet jammer genoeg woensdag alweer naar school..

Maar even iets anders. Willen jullie iets voor me doen? Neem een kijkje op het account van irisvwx. Ze heeft ook een paardenboek geschreven, namelijk: Een lange weg naar boven. Zeker de moeite waard om even te bekijken! Dankjulliewel <3