Het vergeten paard

13

De volgende dag rijd ik op mijn nieuwe scooter naar de manege. Ja ja, je leest het goed. Scooter. Ik ben gisteren met vlag en wimpel geslaagd voor het examen. Nu hoef ik nooit meer te fietsen. Toen ik gisterenavond thuis kwam van het examen hoorde ik mijn ouders ruziën. Ik ben daarom gelijk naar boven geslopen, maar ik had wel door dat het met paardrijden te maken had. Vanochtend vertelde mijn vader dat het wel goed komt. Volgens mijn vader zou mijn moeder nog even aan het idee moeten wennen. Ik hoop het. Ik snap nog steeds het punt van mijn moeder, maar nu ben ik er helemaal klaar mee. Ik ben tenslotte 16!

Op de manege aangekomen stal ik mijn scooter en loop snel naar de weiden. Ik let goed op dat niemand mij ziet. Ik heb Dave en mijn ouders niet verteld dat ik naar de stal ging. Niemand hoeft te weten dat ik naar Gloria ga. Ik ben er nog steeds niet achter waarom Gloria bij een 'verboden toegang pad' staat, maar ik ben bang dat als mensen erachter komen ze woedend worden.

Terwijl ik dichterbij Gloria's stal kom hoor ik haar ook duidelijker. Het gehinnik van haar snijdt diep in mijn hart. Je hoort er alleen maar verdriet in. Snel haast ik me naar haar stal en open het luik. Gelijk is ze stil. Ze kijkt me nieuwsgierig aan en komt dichterbij. Ik pak het halster uit mijn tas en doe het rustig om. Ze doet helemaal niets. Als het halster zit geef ik haar een pepermuntje en klop haar op haar hals. "Oké, ik wil een stukje met je gaan lopen" fluister ik in haar oor. "Maar je moet wel stil en rustig zijn. Als mensen erachter komen dat ik hier kom kan ik nooit meer komen." Het lijkt wel alsof Gloria het allemaal snapt. Ze kijkt heel nieuwsgierig uit haar ogen, maar is wel rustig. Ik klik het halstertouw vast en open de staldeur. Gloria wilt er gelijk uitrennen, maar ik houd haar tegen. We lopen samen de stal uit en Gloria's hoofd gaat alle kanten op, net zoals haar oren. Ik loop met haar een klein rondje en besef dat dit heel lastig gaat worden. Als ik niet sterk was geweest lag ik nu al op de grond. Ze trekt heel erg omdat ze nieuwsgierig is, maar als ik haar misschien vaker naar buiten haal wordt dat hopelijk minder. Nadat ik nog een rondje met haar heb gelopen knoop ik het touw vast aan de stal. Pijnlijk blaas ik in mijn handen, ze zijn helemaal rood van de wrijving van het touw. Ik haal een appel uit mijn tas en geef die aan haar als beloning. Ik kijk bedenkelijk naar haar. "Je bent wel heel erg vies, hé?" Je ziet duidelijk dat het een prachtig mooi diepzwart paard is, maar ik wil niet weten hoelang ze niet meer geborsteld is. Ik zoek in mijn paardentas en haal er een rosborstel uit. Ik zie Gloria er naar kijken en laat haar eraan ruiken. "Ik ga je voorzichtig borstelen." Ik ben zeker wel een half uur met de rosborstel bezig. Als ik klaar ben liggen er zoveel haren op de grond dat het lijkt alsof ze geschoren is. Ik ga verder met de harde borstel. Gloria doet helemaal niets. Ze beweegt wel een beetje, maar je kan duidelijk zien dat ze ervan geniet. Als ik de zachte borstel heb gebruikt is ze werkelijk waar prachtig. Ze glanst en de zwarte kleur is nog dieper. De hoeven heb ik maar een beetje kunnen doen. Steeds als ik in de buurt kwam van haar benen begon ze naar me te trappen. Als ik haar helemaal heb verzorgt laat ik haar weer een rondje stappen. Ze trekt minder erg dan in het begin omdat ze de route kent. Ik zet haar in haar stal en geef haar nog een pepermuntje. Zuchtend plof ik op de grond. "Wat moet ik doen met jou?"

Ik loop vermoeid terug naar mijn scooter. Hoe ga ik dit ooit volhouden? Ik moet liegen tegen mijn ouders en vriendje. Gloria heeft beweging nodig. Het liefst elke dag. Hoe kan ik haar dat ooit geven? Ik kan haar sowieso niet alleen laten. We beginnen eindelijk een band te krijgen. Zuchtend stap ik op mijn scooter en rijd weg.

"Ik ben thuis" roep ik door het hele huis. "In de werkkamer, kom even" hoor ik mijn vader terug gillen. "Wat nu weer?" mompel ik in mezelf. Ik doe mijn schoenen uit en loop naar mijn vaders werkkamer. Ik hoop maar dat ik niet naar paard ruik. Ik klop op de deur en wacht niet op een antwoord. "Wat is er?" "Kom zitten" mijn moeder klopt op de stoel naast haar. Ik plof neer. Mijn moeder begint gelijk. "Ik wil eerst zeggen dat ik zwaar teleurgesteld in je ben dat je zonder tegen ons te zeggen bent wezen paardrijden." Ik zucht diep. "Maar je deed het wel fantastisch en je vader heeft met mij gepraat en je kent hem. Als hij iets wilt gaat hij net zolang door tot hij het krijgt." Ik grinnik en kijk mijn vader aan die onschuldig luistert naar mijn moeder. "Dus." "Dus wat?" reageer ik ongeduldig. Ik zit bijna te springen op mijn stoel. "We hebben contact gehad met Dave." Ik kijk mijn moeder verbaasd aan. Wat heeft Dave hiermee te maken? "Je mag van Dave twee keer in de week op Mercy rijden." Ik spring op. "ECHT WAAR?" schreeuw ik tegen mijn moeder. "Echt waar" reageert mijn moeder droog. Ik vlieg haar in haar armen. "Dankjewel! Jullie weten niet hoe dankbaar ik ben." Mijn vader moet lachen. "Het is goed lieverd." Ik geef hem ook een knuffel. "Je rijd eerst gewoon lekker op Mercy. Je mag ook wedstrijden op hem rijden van Dave en als je zeker wilt dat je door blijft gaan kunnen we voor een eigen paard gaan kijken." Ik krijg tranen in mijn ogen, niet van verdriet maar van blijdschap.

Als ik 's avonds in mijn bed lig merk ik pas hoe moe ik ben, maar de slaap kan niet komen. Toen ik eindelijk klaar was met mijn ouders bedanken belde ik gelijk Dave op. Hij moest ook vijf minuten mijn dankgebeden aanhoren en daarna hadden we nog gepraat over van alles en nog wat. Ik had Anastasia ook geprobeerd te bellen maar ze nam niet op dus had ik haar maar een berichtje gestuurd. In mijn bed denk ik ook aan Gloria. Ik moet iets verzinnen om haar goed te kunnen verzorgen. Ik kan het Dave niet vertellen, ik heb het idee dat er iets tussen die twee gebeurt is. Dave is tenslotte de eigenaar van Gloria. Na een uur slaap ik nog niet. Ik loop naar mijn badkamer en gooi wat water in mijn gezicht. Terwijl ik mijn gezicht afdroog krijg ik een geweldig idee. Als we in een tekenfilm zaten zou ik een gloeiend lampje boven mijn hoofd krijgen. Ik loop naar mijn bed en ga weer liggen. Terwijl ik het idee verder uitwerkte viel ik eindelijk in een diepe slaap.