Het vergeten paard

27

Ik sta daar maar, verstijfd, verloren. Alle emoties gieren door mijn lichaam; woede, verdriet, gekwetstheid. De tranen stromen inmiddels over mijn wangen. Wat doet hij überhaupt hier? Moet hij thuis niet op de bank liggen aan te sterken? Anastasia slaat een arm om me heen, maar ik voel het niet. Het enige wat ik voel is die stekende pijn in mijn hart. Dit is de tweede keer dat hij vreemd gaat en beide keren met Tamara. Tamara heeft ondertussen haar armen om zijn nek geslagen. Een schreeuw ontglipt uit mijn mond. Het is een gekwetst geluid dat gedempt wordt door het gejoel om me heen. Plots zie ik Sven, Dave's beste vriend, naar ze toe stormen. Hij geeft Dave een duw. Dave schrikt op en lijkt plots weer bij positieven te komen. Ik zie aan Sven's lippen dat hij tegen Dave aan het schreeuwen is. Maar ik hoor niks. Het enige wat ik voor me zie is een kussende Dave en Tamara.
Ik voel het gevoel uit mijn benen vloeien en zak door mijn knieën. Anastasia trekt me weer op. Ik voel plots een vlaag woede door me heen stromen. Ik vergeet al het verdriet en de pijn. Ik trek me los uit Anastasia's greep en been naar Dave, Sven en Tamara. Dave en Sven lopen nog steeds tegen elkaar te schreeuwen en hebben mij niet door, maar Tamara wel. Ze ziet me aankomen lopen en een gemene grijns verschijnt op haar gezicht. Ze slaat haar armen om Dave heen. Ik voel opnieuw een steek in mijn hart. En het ergste; Dave doet niets. Binnen een tel sta ik voor Dave en Tamara. Wanneer Dave mij ziet trekt zijn gezicht wit weg. Ik voel dat mijn gezicht rood wordt van woede. Ik trek Tamara van Dave af en begin tegen hem te schreeuwen. "Wat een ongelofelijke hufter ben jij!" Ik zie spijt over zijn gezicht trekken. "Lola.." begint hij zachtjes. "Nee! Niks Lola" schreeuw ik tegen hem. "Dit is de tweede keer. De fucking tweede keer!" "Ik kan het uitleggen." Dave pakt mijn handen vast, maar ik trek ze los. "Er valt niets uit te leggen. Oh. En als je het nog niet door had. Het is uit."

Achter me hoor ik iemand grinniken. De woede wordt erger en ik draai me vliegensvlug om. Daar staat Tamara met een lach op haar gezicht. "Ach, alles gaat toch uiteindelijk kapot." "Inderdaad. Net als jou." Tamara's gezicht betrekt in ongeloof. Ik werp me op haar en sla haar hard in haar gezicht. Een gil verlaat haar mond. Ik geef haar een harde stomp in haar buik en ze valt happend naar lucht op de grond. Wanneer ik haar opnieuw een klap wilt verkopen voel ik dat iemand me vastpakt. "Laat me los!" gil ik hysterisch. Ik spartel in het rond. "Doe rustig." Ik werp snel een blik achterom en zie dat Sven me vast heeft gepakt. Anastasia komt naar me toe rennen en pakt met beide handen mijn gezicht vast. "Rustig Lo." Daarna wendt ze zich tot Sven. "We gaan naar huis." Sven knikt en houd me iets losser vast. Hij slaat een arm om mijn middel en begeleid me naar buiten. Snel werp ik een blik achterom. Tamara's volgelingen hebben zich om Tamara heen verzameld en Dave staat er verloren bij. Zijn ogen glinsteren van ingehouden tranen. Hij schenkt mij een hopeloze blik, maar ik negeer hem en draai mijn hoofd weg. Ondertussen heeft zich een pad naar de uitgang gevormd. Iedereen staat me verbaasd aan te kijken, maar ik schenk er geen aandacht aan.

Buiten laat Sven me los. Ik schenk hem een dankbare glimlach. Hij geeft me een kus op mijn wang en gaat weer naar binnen. Waarschijnlijk een gesprek beginnen met Dave. Snel veeg ik mijn tranen weg. Anastasia geeft me een helm aan en ik zet hem zwijgend op. Zij stapt op mijn scooter en ik stap achterop. Binnen tien minuten staan we thuis. Zonder iets te zeggen stap ik af. Ik hoor dat Anastasia me volgt. Ik loop gelijk door naar de badkamer en trek mijn jurk uit. Ik schiet snel in mijn pyjama. Verwoed begin ik mijn make-up eraf te halen. Ik zie in de spiegel dat Anastasia in de deuropening blijft staan. "Gaat het een beetje?" vraagt ze aarzelend. En dat is het moment waarop ik opnieuw breek. Ik zak op de grond. Mijn schouders schokken van het huilen. Zwijgend komt Anastasia naast me zitten en slaat haar armen om me heen. Na een paar minuten voel ik me eindelijk rustiger worden en stop ik met huilen. Anastasia veegt mijn tranen weg. Een dankbare lach verschijnt op mijn gezicht. "Kom." Anastasia staat op en steek haar hand naar me uit. Ik ga op de badrand zitten wachten terwijl Anastasia zich ook omkleed en haar make-up eraf haalt. Ik werp een blik op de klok om te kijken hoe laat het is. Half een.  Snel pak ik mijn telefoon. Als mijn scherm oplicht zie ik dat ik tien gemiste oproepen heb. Allemaal van Dave. Ook heb ik een paar sms'jes. Ik hoef ze niet eens te openen om te weten van wie die zijn. Zuchtend doe ik mijn telefoon in de oplader en kruip alvast in bed. Een paar minuten daarna voel ik het bed naast me indeuken. Anastasia kruipt ook onder de deken. "Dankje, dat je er altijd voor me bent" zeg ik fluisterend. Op haar gezicht verschijnt een lach. "Geen probleem. Daar zijn beste vriendinnen voor." Ik geef haar een knuffel. Of tenminste, hoeverre dat kan als je in een bed ligt. "Weltrusten" fluister ik in haar oor. "Trusten." Ik draai me om en sluit mijn ogen.

Na een uur lig ik nog steeds te woelen in mijn bed. Aan de ademhaling van Anastasia te horen slaapt ze al. Zuchtend sta ik op en loop naar de badkamer. Daar open ik een kastje en haal er het potje pilletjes uit. Twijfelend houd ik het in mijn hand. Ik heb ze lang al niet meer gebruikt. Uiteindelijk besluit ik een pilletje te nemen. Het kan toch geen kwaad als ik weer eens een slaappil gebruik? Ik leg een pilletje op mijn tong en slik hem met wat water door. Gelijk voel ik mijn lichaam meer ontspannen. Ik kruip weer terug onder de dekens en sluit mijn ogen. Langzaam voel ik me meer wegzakken, ondanks dat Dave de hele tijd door mijn gedachten kruipt. Uiteindelijk val ik in slaap met de gedachte dat het tussen Dave en mij klaar is. En dit keer weet ik het zeker. Het is over en uit.

A/N:
Arme Lola..