Het vergeten paard

20

Wanneer de wekker gaat, spring ik zowat mijn bed uit. Normaal kost het me eerst tien minuten om mijn ogen te openen, dan nog tien minuten om uit bed te rollen en dan nog vijf minuten om naar de badkamer te lopen. Maar nu doe ik alles razendsnel. Ik ga vandaag met Gloria een klein sprongetje wagen. We bouwen alles langzaam op. In de badkamer spring ik snel onder de douche. Als ik klaar ben sla ik een handdoek om me heen en loop maar mijn inloopkast. Ik pak een topje en mijn lichtblauwe rijbroek. Snel doe ik wat make-up op en poets mijn tanden. Ik haal mijn telefoon uit de oplader en ren de trap af.

"Waar ga jij heen?" Ik sluit de voordeur weer. "Naar de manege." "Ben je daar niet iets te vaak?" Ik kijk mijn moeder vragend aan. "Ik rijd twee keer in de week op Mercy en ik help Anastasia met Destiny. Wat is het probleem het is vakantie. Ik hoef geen tijd aan school te besteden." "Wij zijn er ook nog hoor" zegt mijn moeder. "Jullie zijn er ook zo veel" zeg ik sarcastisch. Ik zwaai de deur open en been naar buiten. Ik wil de reactie van mijn moeder niet horen. Ik weet dat ik haar gekwetst heb maar het is wel de waarheid. Ik open de garagedeur en spring op mijn scooter.

"Hoe wil je aan balkjes en staanders komen?" vraag ik nieuwsgierig aan Anastasia terwijl we de manege inlopen. "Jij let echt nooit op de omgeving hé?" zegt Anastasia lachend. Ik kijk haar vragend aan. "Kom maar mee" en Anastasia sleept me naar Gloria. "Kijk eens goed om je heen." "Wacht, bedoel je dat we boomstammen als hindernissen gaan gebruiken, want ik denk dat Gloria dat niet zo leuk gaat vinden." Anastasia zucht. "Kijk eens achter de stal." Ik kijk haar verbaasd aan, maar verplaats daarna mijn blik naar de stal. "Hoe komen die daar?!" Ondertussen loop ik naar de achterkant van de stal. Daar zie ik een stuk of tien staanders staan en iets van twintig balken. De balken zijn van hout en de verf is er een beetje afgebladerd, maar verder zien ze er goed uit. "Ik zag Henk altijd slepen met 'kapotte' balken. Hij wilde ze nooit weggooien omdat hij dat zonde vond. Dus zag ik dat hij ze altijd hiernaartoe bracht. Hij gebruikt het blijkbaar ook als opslagplaats." Ik kijk Anastasia blij aan. "Leg jij wat balkjes klaar? Dan zadel ik Gloria op."

Als ik Gloria heb gepoetst en bijna zonder problemen heb opgezadeld loop ik naar de 'bak'. "Dat ziet er goed uit." Anastasia heeft balkjes in een parcours neergelegd. De staanders staan ook al op hun plek, zodat die niet meer gesleept hoeven te worden. "Ik heb het niet te moeilijk gemaakt. Ik dacht dat het beter was als Gloria zou wennen. Eerst moet je losrijden. Dan rijd je een paar keer over de balkjes die in een lijn liggen. Daarna rijd je over de balkjes het parcours, en als dat zonder problemen gaat kan je een klein sprongetje maken." "Is helemaal goed hoor!"

Ik pak de teugels in mijn ene hand en stijg soepel op. "Daar zit ik weer jochie" zeg ik terwijl ik hem aanspoor en mijn teugels goed vastpak. Nadat Gloria vijf minuutjes heeft gestapt spoor ik hem aan. Ik besluit over wat balkjes te draven. Tijdens het losrijden zag ik hem er al naar kijken maar hij reed er dapper langs. "Denk eraan, goed in een rechte lijn aankomen rijden. Tussen de balkjes steeds een beetje ondersteunen." Ik wend ruim af naar de balkjes. Ik voel dat Gloria zich aanspant, maar hij rijdt er rustig overheen. Hij versneld wel een beetje maar daar kan ik mee leven.

Als ik met Gloria een stuk of vijf keer de balkjes heb gepakt en hij ontspannen rijdt, besluit ik om het parcours te rijden. Ik wend weer af naar dezelfde balkjes en rijd daar overheen. Vervolgens rijd ik door naar de volgende balkjes. Gloria's oren bewegen de hele tijd. Hij vindt het leuk, maar ondertussen ook heel spannend. Als het parcours gereden is geef ik Gloria lange teugel en laat hem stappen. "Goed gedaan" zegt Anastasia. Ze loopt naar ons toe en geeft Gloria een klopje op de hals. "Als ik jou was zou ik het parcours nog een keer doen, maar dan in verlichte zit. Daarna kan je wel een klein sprongetje maken. Ik denk wel dat hij daaraan toe is." Ik kijk Anastasia blij aan. Ik spoor Gloria aan en pak de teugels weer op. Ik rijd hetzelfde parcours nog een keer maar dan in verlichte zit. Anastasia maakt van alle balkjes kruisjes. Er staan in totaal tien kruisjes van ongeveer vijftig centimeter hoog. "We beginnen gewoon rustig. Niet in een keer anderhalve meter springen. Dat kan hij waarschijnlijk niet aan. Je moet niet vergeten dat hij drie jaar stil heeft gestaan. Het is een wonder dat hij geen blessures heeft gekregen." Gloria laat een tevreden gehinnik horen en ik geef hem een klopje op de hals. Ik wend af naar het eerste kruisje, ik laat Gloria in draf er naartoe lopen. Zelf kijk ik door de oren van Gloria rechtuit. Als Gloria bijna bij de sprong is geef ik hem nog een kleine hulp, en hij zet zich af. Soms heb je die momenten dat je denkt dat je vliegt, dit moment was er een van. Ik voelde me vrij en Gloria ook. Hij loopt nog steeds ontspannen. Je zou verwachten dat Gloria helemaal wild zou worden, maar nee. Wanneer Gloria land rijd ik door naar het volgende sprongetje. Het gaat steeds perfect. Als we het parcours hebben afgelegd hijg ik zelfs een beetje. Anastasia komt naar ons toelopen. "Dat was ongelofelijk! Hij sprong zo hoog!" Ik kijk Anastasia een beetje verbaasd aan. "Hoe bedoel je hoog?" "Merkte je dat dan niet? Hij hoefde maar vijftig centimeter te springen, maar het was steeds minimaal een meter!" Ik kijk Anastasia met grote ogen aan. "Het voelde wel alsof ik zweefde." Ik hoor Anastasia lachen. "Doe hem een keer in galop en dan stoppen we. We zijn al drie kwartier bezig." Ik spoor Gloria aan en hij springt aan in galop. Samen rijden we naar de hindernissen.

"Dit paard is een prijs uit de loterij. Hij sprong nog hoger!" Anastasia is zowat opgewonder dan ik. Ik stijg af en aai zijn hoofd. "Ik ben zo trots op jou!" Druk kletsend lopen we de 'bak' uit. Anastasia doet zijn hoofdstel af en halster om en haalt het zadel eraf. "Als ik jou was zou ik hem even droogstappen, hij is zeiknat. Ik breng dit alvast naar de stal." "Ben al weg." En Gloria en ik lopen dieper het bos in.

Na vijf minuten gaat mijn telefoon. Ik kijk op het schermpje. Anastasia. Waarom belt ze? Ze kan toch ook gewoon naar me toekomen? "Jaaa?" zeg ik wanneer ik opneem. "Je moet naar Gloria's stal komen." Ik hoor in haar stem een emotie die ik niet kan plaatsen. Spijt? "Hoezo?" vraag ik verbaasd. "Kom nou maar gewoon." En met die woorden hangt ze op.

Diep in gedachten verzonken loop ik met Gloria naar zijn stal. Wat kan er aan de hand zijn? Misschien is er iets met zijn stal gebeurt of is ze gevallen. Als ik het hoekje omloop en bij de stal uitkom blijf ik verstijft staan. Anastasia staat op me te wachten, zoals gezegd. In haar ogen zie ik iets van schuld.

Oh, hell no.

Mijn ogen blijven ergens anders hangen. Anastasia is niet alleen.