Het vergeten paard

2.26

Ik word wakker van hard geschreeuw. Gelijk schiet ik overeind en zie dat Gloria nieuwsgierig aan het rondkijken is. Haar oren staan naar voren en ze duwt haar snuit tegen het tralies. "Hoe durf je dat te doen? Je weet wat dat paard voor haar betekend en je weet dat Gloria zich niet zomaar door iedereen laat berijden! Wat is er mis met jou?!" Al snel onderscheid ik Dave's stem. "Wat er mis met mij is? Heb je dat paard zien lopen en springen? Al die prijzen die Gloria wint? Ik wil dat paard!" Tamara's stem klinkt schel door de gangen. "Je bent gek. Helemaal gestoord." Ik hoor voetstappen door de gang galmen en voor ik het weet wordt de staldeur ruw opengeschoven. Het grijnzende gezicht van Tamara verschijnt in de deuropening. "Hoi Lola. Klaar om afscheid van Gloria te nemen?" Verstijfd blijf ik haar even aanstaren. "Hoe bedoel je? Blijft Gloria hier niet?" Paniek is duidelijk hoorbaar in mijn stem. Een lachje verlaat Tamara's lippen. "Wat denk jij dan, dat ik dat paard hier laat staan? Ik breng haar naar de beste stal van Utrecht." Tranen springen opnieuw in mijn ogen. "Dat kun je niet doen! Je kunt haar liefde en prestaties niet afkopen door haar hier weg te halen en op een nog betere stal te zetten!" Tamara rolt met haar ogen en een gemene lach verschijnt op haar gezicht. "Oh darling, Watch me."

Ik laat mijn hoofd gepijnigd zakken wanneer ik Gloria in de trailer van Tamara weg zie rijden. Dave heeft ondertussen zijn armen om me heen geslagen. Even vergeet ik alles, ook dat ik ruzie met Dave heb. Tranen staan nog in mijn ogen en worden vermenigvuldigd wanneer ik terug denk aan het afgelopen half uur. Nadat Tamara mij had ontdekt in Gloria's stal ging alles heel snel. Voordat ik het wist had ze Gloria een halster omgedaan en de stal uitgeleid. Ondertussen had de vader van Tamara de trailer gehaald en alles klaargemaakt. Binnen de kortste keren stond Gloria in de trailer, zonder dat ik fatsoenlijk afscheid van haar heb kunnen nemen. Nu staan ik hier. Te kijken hoe Gloria weg wordt vervoerd. Weg van mij. 

Wanneer ik de trailer niet meer kan zien, draai ik me langzaam om. Dave kijkt me verdrietig aan. "Het spijt me voor alles. Dat ik me gisteren als een klootzak heb gedragen. Dat Gloria verkocht is en weg is. Het is allemaal zo klote. Sorry. Als ik iets kon doen om het te veranderen had ik dat echt gedaan." Dave's woorden laten een zwakke glimlach op mijn gezicht verschijnen. Het kan me allemaal niet meer schelen. Ik klem me als een klein kind tegen Dave aan. "Laat me alsjeblieft niet meer los. Ik kan ook jou niet  verliezen. Sorry". Zwijgend staan we in elkaars armen. Op dit moment is alleen Dave nog mijn houvast. 

Na een tijdje verbreekt Dave de stilte tussen ons. Langzaam laat ik hem los en kijk hem aan. "Ik denk dat je naar huis moet. Ga slapen en rust uit. Je hebt deze nacht waarschijnlijk amper geslapen." Pas wanneer Dave het over slapen heeft merk ik pas hoe moe ik echt ben. Mijn ogen voelen zwaar aan en ik voel me vies. "Wil je me alsjeblieft brengen en bij me blijven?" Dave knikt zwijgend, pakt mijn hand en begeleid me naar zijn auto.

Zachtjes steek ik de sleutel in het gat en maak mijn voordeur open. Gelijk zwaait de deur verder open en staat mijn moeder daar. "Liefje! Ik was zo ongerust. Laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken. Ik was zo bang dat er iets ergs met je was gebeurd!" Mijn moeder probeert me in een knuffel te trekken, maar ik duw haar weg. "Nu niet mam." Waarschijnlijk hoort mijn moeder de boosheid en verdriet in mijn stem, want ze probeert verder niets en blijft stil. Wanneer ik opkijk zie ik een gepijnigde blik op haar gezicht. Even word ik nog bozer. Wie geeft haar het recht om verdrietig te zijn? Haar paard is niet verkocht omdat haar vader zo dom en dronken was. 'Wees niet boos op je moeder. Ze heeft er niets mee te maken', schiet er door mijn hoofd. Snel duw ik die gedachte weg. Ze heeft anders niet haar best gedaan om Gloria weer terug te halen. Ik schud mijn hoofd en vertrek zonder een woord te zeggen naar mijn kamer. 

Ik pak een gemakkelijke outfit uit mijn kast en vertrekt daarmee naar de badkamer. Nadat ik snel een douche heb genomen, loop ik door naar mijn kamer. Dave zit op mijn bed te wachten. Gedachteloos zit hij door zijn telefoon te scrollen. Wanneer hij mij ziet, legt hij zijn telefoon weg. "Misschien moest je niet zo boos tegen je moeder doen. Zij heeft Gloria toch niet verkocht?" Normaal gesproken zou ik boos geworden zijn op Dave, aangezien hij het voor mijn moeder opneemt en niet voor mij, maar ik kan het niet. Ik heb er geen kracht voor. Daarom haal ik alleen maar mijn schouders op en loop richting mijn bed. Ik kruip mijn bed in en Dave komt naast me liggen. Hij slaat zijn arm om me heen en ik kruip dicht tegen hem aan. Hij geeft me een kus op mijn hoofd en ik sluit mijn ogen. Langzaam word ik rustig en voel ik de slaap en vermoeidheid mijn lichaam overnemen. "We vinden wel een oplossing", hoor ik Dave nog mompelen, voordat ik word weggetrokken in een rustige en diepe slaap. 

A/N: WHOOEEOEOEOEOEOEOE! Eindelijk weer een update! Ik wil eerlijk tegen jullie zijn en uitleg geven waarom het zo lang duurt voordat er steeds een nieuw hoofdstuk wordt geplaatst. Deels heeft het ermee te maken dat ik nu studeer en in het weekend werk. Én ik moet natuurlijk ook mijn sociale contacten onderhouden. Dat is allemaal best wel vermoeiend en ik weet soms niet waar ik de tijd vandaan moet halen om ook nog aan dit boek te schrijven. Verder ben ik bang dat ik ook een beetje uit het verhaal ben gegroeid. Hiermee bedoel ik dat ik het verhaal niet zo lekker vind lopen en niet goed weet hoe ik het verhaal moet laten eindigen. Ik merk ook een beetje aan mezelf dat ik misschien te oud wordt om over dit onderwerp te schrijven. Natuurlijk vind ik paarden geweldig. Ik rijd zelf ook paard, maar merk op het gebied van schrijven en lezen dat mijn interesses ergens anders liggen. Wees niet bang, want ik maak dit verhaal echt wel af! Ik hoop dat jullie me begrijpen en mochten jullie vragen hebben, laat ze achter in de reacties en dan beantwoord ik ze!