Het vergeten paard

2.7

Met veel gekreun en pijnlijke ogen druk ik de wekker op mijn telefoon uit. Langzaam ga ik rechtop zitten en leg mijn bonkende hoofd in mijn armen. Ik werp snel een blik door de kamer en zie dat Dave gisterenavond niet is teruggekomen. Wat had je dan verwacht?  Zuchtend sta ik op en wandel richting de badkamer. Wanneer ik voor de spiegel sta krijg ik zowat de schrik van mijn leven. Mijn ogen zijn bloeddoorlopen en ik lijk met een pandabeer, zulke grote wallen heb ik onder mijn ogen. Ik maak een kommetje van mijn handen en plens wat water in mijn gezicht. Ik douche wel als ik klaar ben met rijden. Normaal heb ik altijd zin om te rijden, maar vandaag wil ik het liefst terug kruipen in mijn bed en er nooit meer uitkomen. Ik schiet in een grijze broek met een gele polo en zoek mijn spullen bij elkaar. Ik zoek mijn bodyprotector tussen al mijn spullen en wanneer ik die vind loop ik naar beneden. Ik besluit het ontbijt over te slaan, ik heb nu even geen zin om onder de mensen te zijn en besluit naar Gloria te gaan.

Bij de stallen aangekomen sta ik even besluiteloos stil. Misschien is Dave er wel. Ik schud mijn hoofd bij die gedachte, ik laat me dus niet wegjagen door hem. Langzaam loop ik de stallen binnen naar Gloria. Ik werp snel een blik op Mercy's stal en tot mijn opluchting zie ik hem rustig knabbelen aan het hooi. "Hey Gloria." In schuif de staldeur open en Gloria kijkt me nieuwsgierig aan. Een lach verschijnt op mijn gezicht en ik loop verder de stal in. Hij komt met zijn hoofdje naar mij toe en ik aai hem gelukzalig over zijn hoofd. Ik klik het halster vast en begeleid hem naar buiten. Ik loop met hem naar het binnenplein en zet hem daar vast. Snel loop ik weer terug naar de opslagplaats om mijn poetsspullen te pakken. Wanneer ik terug kom op het binnenplein zie ik James aankomen lopen met zijn paard. "Hé Jamie!" James kijkt verbaasd om, maar krijgt een lach op zijn gezicht als hij mij ziet staan. Hij zet zijn paard naast Gloria en loopt op me af. Hij pakt wat spullen uit mijn handen en we lopen samen terug naar de paarden.

"Dave heeft vannacht bij Brandon en mij op de kamer geslapen" begint James terwijl we aan het borstelen zijn. Ik slik even. "Oh, echt?" Ik voel James' ogen op me branden. "Hij kwam dronken binnen en lulde wat over dat hij een klootzak is en het heeft verpest. Vervolgens viel hij op de grond en is blijven liggen." Tranen ontstaan in mijn ogen. Wat ben ik toch dom. Als ik hem niet had weggestuurd had hij zich niet volgezopen. "We hebben ruzie" mompel ik daarom maar. Ik zucht even en besluit daarna verder te gaan. "Hij verzwijgt iets voor me, iets belangrijks. En die jongen die me gisteren heeft geholpen? Liam, heeft hij in elkaar geslagen." Ik hoor James verbaasd maar adem happen. "Dave heeft Liam in elkaar geslagen?" Ik knik. "Ik weet gewoon niet wat ik moet doen." De brok in mijn keel wordt erger en James schijnt het ook op de merken, want hij gooit de borstels neer en loopt naar me toe. Ik probeer nog de tranen terug te dringen, maar wanneer James me in zijn armen sluit, beginnen de tranen weer te vloeien.
"Sorry" na een tijdje laat ik James weer los. "Ik liet me even gaan" zeg ik glimlachend. James kijkt me vriendelijk aan. "Ik zal als ik jou was nog een keer met Dave praten, misschien wil hij het nu wel vertellen." Ik knik. "Dankje." "Geen probleem, je weet dat je altijd bij mij mag komen." Ik geef hem dankbaar een kus op zijn wang en veeg mijn tranen weg.

Ondertussen zijn de anderen er ook bij komen staan en beginnen James en ik aan het opzadelen. Ik gebruik dit keer een springzadel omdat we de bossen in gaan om te crossen. Vanuit mijn ooghoek zie ik Jeroen naar me toelopen. "Dave heeft zich ziekgemeld en vraagt of jij vanmiddag met Mercy wil springen." Ik trieste glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Natuurlijk." Jeroen knikt en loopt daarna weer weg. Ik ga verder met Gloria opzadelen en na een kwartiertje is iedereen klaar. Ik doe mijn cap op en mijn bodyprotector aan, net zoals de rest. Ik pak een krukje en stijg voorzichtig op. Ondertussen zit iedereen al en met Jeroen voorop beginnen de paarden richting de bossen te lopen.

"Het is hier zo mooi." Suzie is naast me komen rijden en kijkt haar ogen uit. Jammer genoeg ken ik deze plek al, we zijn vlakbij het meertje en ik hoop met heel mijn hart dat we er niet naartoe gaan, ik zou dat op dit moment echt niet aankunnen. Ik kijk Suzie lachend aan. "Het is hier inderdaad prachtig." Gloria geniet hier duidelijk ook van. Zijn oortjes staan al de hele tijd naar voren en af en toe kijkt hij nieuwsgierig rond. Plots besef ik bij mezelf dat Gloria de laatste tijd zo erg is verandert. In gedachten ga ik terug naar de eerste keer dat ik hem zag. Hij was zo bang, bang voor alles en iedereen, bang om pijn te worden gedaan. Maar kijk hem hier eens lopen. Hij heeft amper meer moeite met mensen, soms natuurlijk wel, maar zodra ik erbij ben doet hij rustig. Verschillende prijzen hebben we al gewonnen en Gloria schijnt het alleen maar prachtig te vinden. Ik word uit mijn gedachten getrokken door Jeroen. "We zijn er" schreeuwt hij naar achteren. Ik laat Gloria iets harder stappen om de anderen bij te houden. De rest staat ondertussen al stil. Wanneer ik naast de anderen sta kijk ik mijn ogen uit. Voor ons ligt een enorm terrein met omgevallen boomstammen, heggen, houtblokken en waterplassen. Eigenlijk alles wat een perfect crossterrein nodig heeft, is hier te vinden. James kijkt me lachend aan. "Let's go."

A/N: sorry voor deze late update, maar ik was de hele week ziek geweest (net als die andere miljoenen Nederlanders 😅)