Het vergeten paard

29

"Opstaan" hoor ik iemand in mijn oor fluisteren. Verward open ik mijn ogen en kijk in het lieve gezicht van Laura. "Goedemorgen" mompel ik zachtjes. "Kom je?" vraagt Laura. "Vandaag is de grote dag." Ik knik en ga rechtop in bed zitten. Ze rijdt richting mijn inloopkast en komt vervolgens terug met mijn wedstrijdkleding op haar schoot. Ik sleep mezelf me bed uit en pak mijn kleding die ze me aanreikt. "Ga je alvast naar beneden, dan kom ik zo en mag je mijn haar en make-up doen." Laura knikt enthousiast en rijdt weg. Even later hoor ik het geluid van de lift en draai me langzaam om. Eindelijk is mijn schuldgevoel tegenover Laura wat minder geworden. Een lach verschijnt op mijn gezicht als ik bedenk dat vandaag de grote dag is. Ik haast me naar de badkamer en spring onder de douche.

Een half uur later sta ik voor de spiegel. Mijn witte rijbroek heb ik al aan, maar daar trek ik straks een trainingsbroek overheen. Mijn blouse heb ik in mijn broek gestopt en de plastron doe ik in mijn sporttas samen met een handdoek, borstel en deo. Ik gooi de tas over mijn schouder en hang mijn rijjasje over mijn arm. Ik pak wat make-up en haarspullen en loop daarmee naar beneden. Laura zit voor de televisie. Wanneer ze mij binnen hoort komen draait ze zich om. Ik zet mijn tas naast de eettafel en gooi de spullen die ik in mijn handen heb op de tafel. "Ik pak even een appel en dan mag je beginnen." Laura rijdt al enthousiast naar de eettafel en graait door alle spullen. Een grote lach verschijnt op mijn gezicht. Uit de koelkast pak ik een appel en schenk melk in. "Papa en mama komen straks. Ze moesten even een boodschap doen" schreeuwt Laura vanuit de woonkamer. Ik eet snel de appel en drink het glas leeg en loop naar de eettafel. Daar plof ik neer op een stoel die Laura goed heeft gezet. "Eerst de make-up" mompelt ze. Na vijf minuutjes is ze al klaar, ze heeft er rekening mee gehouden dat ik het haat om met veel make-up te rijden, dus ik heb alleen eyeliner, mascara en lippenbalsem op. "Het is mooi, Lau." Laura kijkt me trots aan. "En nu het haar." Ze verplaatst zich naar achter me en pakt een borstel om het strak naar achteren te kammen, gelukkig lukt het goed omdat mijn haar nog een beetje nat is. Laura bind mijn haar in een lage knot en doet er een heel leuk haarnetje met glitters en een strik om. Als ze helemaal klaar is kijk ik in de spiegel die zo voor me houd. Op mijn gezicht verschijnt een enorme grijns. "Ik zie er prachtig uit. Dankjewel." Ik geef Laura een knuffel. Op dat moment komen mijn ouders binnenstormen. "Sorry" hijgt mijn moeder. "Er stond file." Ik moet lachen. "Geeft niet." "Je ziet er trouwens mooi uit" zegt mijn vader. Ik geef hem een glimlach als bedankje. Snel prop ik nog wat eten in mijn tas, schiet in mijn trainingsbroek en trui en hang mijn wedstrijdjasje op de hanger. De tas gooi ik over mijn schouder en mijn jasje houd ik in mijn hand. Met z'n allen lopen we naar de auto. Mijn vader helpt Laura in de auto en ik leg alles in de kofferbak. Ik ga naast Laura op de achterbank zitten. Even later stapt mijn vader ook in en rijden we weg.

Mijn vader zucht gefrustreerd. "Waarom kan ik geen plekje vinden?" We rijden nu al een paar minuten rond op de parkeerplaats. Alle plekjes zijn bezet door auto's en trailers. "Hier!" Henk staat zwaaiend voor onze auto. "Zet maar op mijn privéplaats." Mijn vader steekt zijn duim op en binnen een minuut is de auto geparkeerd. Opnieuw helpt mijn vader Laura uit de auto, mijn moeder klapt de rolstoel uit en ik pak alles uit de kofferbak. Henk komt al enthousiast naar me ons toe lopen. "Gloria staat al op de poetsplaats." Ik kijk hem verbaasd aan. "Iemand is hem alvast aan het poetsen, zodat het meeste vuil eraf is." Ik haal mijn schouders op. Mijn vader wendt zich tot Henk. "Lang niet gezien." Henk geeft mijn ouders een hand. Ik kijk langzaam om me heen. Het is zo druk voor een wedstrijd. Verschillende paarden worden uit trailers gehaald. Ik draai me om naar Laura. "Ga je mee naar Gloria?" Laura's gezicht begint te stralen. "Wij gaan naar Gloria." Mijn vader knikt. "Wij gaan met Henk mee, als je moet rijden zie je ons wel verschijnen." "We zullen op tijd zijn" voegt mijn moeder er nog aan toe.

Als we op de poetsplaats aankomen kijk ik om me heen. Op zoek naar een ravenzwart groot paard. "Wat doet Dave bij Gloria?" Verbaasd kijk ik mijn zusje aan. "Waar staan ze?" Laura wijst ze aan en ik duw Laura erheen. Dave lijkt het niet door te hebben dat wij achter hem staan, dus kuch ik maar. Verschrikt draait hij zich om. "S-sorry" stottert hij. Ik zucht. "Dankjewel." Dave kijkt me verbaasd aan. "Waarvoor?" "Voor het poetsen van Gloria. Ik hoef niets meer te doen. Hij is al prachtig." Dave werpt een blik op Gloria en haalt zijn schouders op. "Dat was wel het minste wat ik voor je kon doen" mompelt hij. Ik slik. "Kom je wel kijken als ik moet rijden?" Mijn stem is nauwelijks een harder dan een fluistering. "Natuurlijk." Dave raakt even mijn arm aan en loopt daarna weg. "Wat is er met jullie aan de hand?" "We zijn uit elkaar." Laura knikt en zegt wijselijk niets.

Ik spuit nog een beetje haarlak in de manen van Gloria om de knotjes goed te laten zit en pak daarna het dekje. Die leg ik op zijn rug en vervolgens het springzadel. Langzaam singel ik hem een beetje aan en kijk of alle riempjes goed zitten. Ik doe zijn witte peesbeschermers om en daarna de kogelbeschermers. "Wil jij het hoofdstel doen?" Laura knikt en ik geef haar het hoofdstel aan. Ze rijdt zich naast Gloria's hoofd en pakt het hoofdstel in een hand. Het volgende moment laat mijn hart smelten. Gloria doet zijn hals naar beneden en keert het tot Laura, zodat Laura het hoofdstel goed in kan doen. Nadat alle riempjes vast zitten geeft Laura hem een klopje op zijn hals en brengt hij zijn hoofd weer op normale hoogte. Een tevreden lach verschijnt op mijn gezicht.

Ik singel voor de laatste keer aan en schuif de beugels naar beneden. Op dat moment komen mijn ouders, Dave, Henk en Anastasia aangelopen. Anastasia geeft me een knuffel en wenst me succes. Ik haal een paar keer diep adem. "Denk eraan, houdt hem vooruit. Ga niet voorzichtig rijden, doe dat nooit met Gloria anders gaat het niet goed." Henk kijkt me bemoedigend aan. "Je mag gaan inrijden. Over een kwartiertje is het jouw beurt." Ik knik een paar keer dapper. Een zenuwachtig gevoel nestelt zich in mijn buik. Mijn ouders geven me en knuffel en wensen me succes. Laura houdt Gloria vast, terwijl ik opstijg. "Je kan het" zegt ze. Henk steekt zijn duimen op naar mij. "Ik loop met je mee." Ik kijk Dave aan en knik dan een keer.

"Ik ben echt heel trots op jullie." We zijn inmiddels al bijna bij de losrijdbak aangekomen. Tranen verzamelen zich in mijn ogen. "Dankjewel." "Het spijt me echt heel erg. En ik houd nog steeds heel veel van je." Ik probeer de tranen terug te dwingen, maar er ontsnapt eentje vanuit mijn ooghoek. Snel veeg ik hem weg en bijt op mijn lip. Dave opent het hek voor me en ik stap naar binnen. "Succes. Ik geloof in je." En met die woorden sluit hij het hek.

A/N:
Het boek gaat nu echt richting z'n einde.. :(