Het vergeten paard

2.9

"Gloria! Kom eens!" Ik sta nog steeds in de wei en probeer Gloria bij me te roepen. Normaal galoppeert hij al naar me toe als ik aan kom lopen. Met een frons op mijn gezicht begin ik richting hem toe te lopen. Als ik bij hem ben doe ik gelijk het halster om zodat hij niet weg kan rennen. "Waarom kwam je nou niet? Dat doe je toch altijd?" Gloria schudt wild met zijn hoofd en deinst een stukje achteruit. "Ho maar jochie. Rustig." Ik aai hem geruststellend over zijn hals en langzaam aan begint hij weer normaal te doen. Ondertussen staat, zonder dat ik het weet, Liam geamuseerd toe te kijken, maar zodra ik me naar hem omdraai is zijn grijns weg en staat hij bezorgd toe te kijken. Langzaam begin ik met Gloria uit de weide te lopen. "Wat heb je gedaan?" vraag ik onmiddellijk wanneer ik met Gloria bij Liam stilsta. Gloria wordt weer onrustig en begint met zijn hoofd te schudden. Ik zucht. "Ik laat hem dus nooit meer verzorgen door jou" mompel ik.

Gloria staat eindelijk rustig in zijn stal aan het hooi te knabbelen. Bezorgd kijk ik toe. Voor mijn gevoel is er iets met hem gebeurd, maar als ik hem hier zo zie staan, lijkt het alsof er niets aan de hand is. Ik gooi het halster om mijn schouders en loop de stallen uit. Ik gooi het halster in de kast. Ik besluit maar terug te gaan naar het hotel om een douche te nemen. Daarna is het alweer tijd voor het avondeten.

Ik blijf even stilstaan voor de hoteldeur om moed te verzamelen. Ik neem een diepe hap lucht en open voorzichtig de deur. Op het bed zie ik een gestalte liggen. Ik zucht en sluit daarom zachtjes de deur. Langzaam loop ik richting het bed, goed oplettend dat ik geen geluid maak. Dave ligt op bed te slapen. Zijn haar zit door de war en hij heeft grote wallen onder zijn ogen. Kort gezegd; hij ziet er slecht uit. Dit trainingskamp was bedoeld om het leuk te hebben, maar deze plek brengt alleen maar ellende. Ik ga naast het bed op de grond zitten. Zijn gezicht is naar me toe gedraaid en ik bestudeer hem. Mijn hand begint te kriebelen en ik kan het niet laten. Ik strijk wat haren uit zijn gezicht. Ik laat mijn hand even rusten op zijn wang en voel de brok in mijn keel weer groeien. Verwoed sta ik op en zoek wat kleren uit die ik aan kan trekken. Ik sluit de badkamerdeur achter me en laat het bad vollopen. Ik wil niet douchen, omdat ik bang ben dat dat teveel geluid maakt en Dave dus wakker maakt. Ik gooi een bruisbal in het bad zodat het lekker gaat schuimen en het water een kleurtje krijgt. Ik kleed me uit en stap in het bad. Genietend sluit ik mijn ogen en laat me helemaal in het water glijden.

Na ongeveer een half uurtje vind ik het wel weer genoeg geweest en stap uit het water. Ik droog me snel af en pak mijn kleding. Ik doe een schattig zwart jurkje aan en borstel mijn haar. Ik doe verder geen make-up op, dat zou ik er vanavond ook nog allemaal vanaf moeten halen en daar heb ik geen zin in. Ik open de badkamerdeur en alle stoom ontsnapt. Ik steek mijn hoofd om de deur en zie Dave vermoeid rechtop zitten op het bed. Aarzelend stap ik naar buiten. Dave kijkt meteen op en staat snel overeind. Zijn ogen glijden over mijn lichaam en blijven hangen bij mijn gezicht. "Wil je alsjeblieft met me praten?" smeekt Dave. Ik haal mijn schouders op. "Waarom zou ik met je praten als je toch niets verteld?" Mijn stem klinkt zwak. "Alsjeblieft. Vanavond na het diner. Wij tweetjes. Ik zal proberen zoveel mogelijk uit te leggen." Hij ziet er gebroken uit. Alsof deze plek hem sloopt. Uiteindelijk stem ik toch toe. Praten kan geen kwaad, toch? Een voorzichtige lach verschijnt op zijn gezicht en ik geef hem een lachje terug. "Wacht hier even, ik kleed me snel om en dan kunnen we naar beneden om te eten." Ik knik en ga op het bed zitten. Ik beantwoord wat berichtjes van vrienden, maar zodra de badkamerdeur opengaat sta ik op. Dave staat aarzelend in de kamer, alsof hij in tweestrijd is. Plots steekt hij zijn hand uit. Ik slik even, maar pak hem dan toch aan. Een schok gaat door mijn lichaam en mijn wangen worden warm. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dit gevoel niet heb gemist. Ik klein lachje verschijnt op mijn gezicht en samen lopen we, hand in hand, naar beneden.

Zodra Dave en ik het restaurant inlopen, kijkt iedereen op. "Sorry dat we zo laat zijn" verontschuldig ik ons. "Ach, geen probleem. Neem alle tijd." James kijkt me veelbelovend aan. Ik haal enkel mijn schouders op. Een ober komt aangelopen en neemt onze bestellingen op. Na een halfuurtje zitten we allemaal heerlijk te eten. Kate zit schuin tegenover mij en ik probeer geen aandacht aan haar te schenken. Na een tijdje gaat Kates telefoon die tegenover mij ligt af. Op het scherm zie ik de naam Liam verschijnen. Verbaasd houd ik mijn adem in. Kate pakt de telefoon en neemt snel op. Ze werpt een schuine blik op mij, maar ik doe alsof ik druk bezig ben met het eten. "Is het gelukt?" vraagt ze op een dringende fluistertoon tegen, blijkbaar, Liam. Ze heeft zich iets van de tafel gewend en luistert naar zijn antwoord. "Hoe bedoel je nee, het is niet gelukt?" Kates stem klinkt boos. Ze draait zich weer om naar de tafel en geeft ons een verontschuldigende glimlach. "Sorry, maar ik ga even in de lobby bellen." Ze staat snel op en beent weg. Verbaasd laat ik me achterover in de stoel vallen. Waar ging dat over?  Dave kijkt me vragend aan en ik lach onschuldig naar hem. Ach, het zijn niet mijn zaken. Waar bemoei ik me mee?  Ik ga weer verder met de biefstuk die voor me op tafel ligt. Na een paar minuten komt Kate weer terug. Haar gezicht is een beetje rood en ze kijkt het hele diner door lang, nijdig voor haar uit.

"Ga je mee?" Dave steekt opnieuw zijn hand naar me uit. Bijna onmiddellijk pak ik deze aan. Dave leidt me naar buiten en we gaan bij de weides op een bankje zitten. We kijken uit op de paarden die nog buiten staan. Ik kijk Dave afwachtend aan. Hij ziet er prachtig uit in het maanlicht. "Vertel maar" fluister ik. Dave legt zijn hoofd in zijn handen en zucht even diep. "Je moet Liam niet vertrouwen. Hij is gevaarlijk. Je moet echt bij hem uit de buurt blijven." Een schrille lach verlaat mijn lippen. "Hoezo is hij 'gevaarlijk'?" Dave laat sidderend zijn adem ontsnappen. Na een paar seconden kijkt hij op. Wanneer hij mij recht aankijkt, staan zijn ogen vol tranen. Ik zie aan hem dat hij het moeilijk heeft. Hij sluit zijn ogen even en zijn gezicht is vetrokken van de pijn. Zodra hij zijn ogen opent praat hij. "Omdat dankzij hem, mijn zus dood is."