Het vergeten paard

17

Ik word 's ochtends wakker met een zenuwachtig gevoel. Vandaag ga ik voor het eerst op Gloria rijden. Mijn ouders vinden het vreemd dat ik elke dag op de manege te vinden ben, dus heb ik gezegd dat ik Anastasia help met haar paard. Gelukkig geloven ze dat. Deze hele week zijn Anastasia en ik naar Gloria geweest om hem te zadelen en te longeren. Hoe reageert hij als je het zadel erop legt en aansingelt? Laten we zeggen dat dat bijna nog niet is veranderd. Hij trapt iets minder als ik aansingel. Ik denk eigenlijk niet dat dat gaat veranderen, ik leer er anders wel mee leven. Wel is hij minder druk als je hem longeert. Het blijft een krachtig en snel paard, maar hij begint niet steeds in volle galop te rennen. Ik haat het om dit geheim te houden. Ik moet liegen tegen mijn ouders en mijn vriendje. Telkens als Dave vroeg waarom ik niet bereikbaar was heb ik een smoesje moeten verzinnen en hij geloofde ze ook nog! Ik hoop dat ik dit allemaal niet lang meer geheim hoef te houden.

Ik sleep mezelf mijn bed uit en loop naar mijn badkamer, mijn spullen liggen al klaar. Als ik ben aangekleed pak ik mijn bodyprotector van de hanger en doe hem in een boodschappentas. Ik loop naar beneden om te ontbijten. Vandaag geen make-up voor mij. Daar voel ik me te beroerd voor. Ik pak een kom yoghurt en doe er wat cornflakes in. Ik plof neer op de bank en zet de tv aan. Na een kwartiertje sta ik op en besluit weg te gaan. Ik loop naar de gang en trek mijn nieuwe paardrijlaarzen aan. Ik heb van mijn ouders zwarte hoge leren laarzen gekregen, omdat ik weer 'serieus' rijd. De bovenkant en rits zijn afgewerkt met Swarovski steentjes. Ik wil niet weten wat mijn ouders ervoor hebben betaald. Ik pak mijn scooter, zet de boodschappentas tussen mijn benen en rijd naar Anastasia.
.
"Fit voor de grote uitdaging?" Anastasia komt de deur uitlopen. Dan ziet ze mijn wallen onder mijn ogen en moet lachen. "Zo te zien niet." "Niet grappig! Ik ben gewoon een beetje nerveus." "Laat dat beetje maar weg." Ik kijk haar geïrriteerd aan. "Stap op, dan gaan we." Anastasia moet lachen en stapt op.

"Hai Gloria, heb je er zin in? Je mag eindelijk rijden." Anastasia geeft hem een klopje op zijn hals en haalt hem uit zijn stal. Nadat we hem gepoetst hebben leg ik het dekje op zijn rug. Dit lukt inmiddels zonder problemen, als ik het zadel op zijn rug leg begint hij te trappen. Ik ben er aan gewend geraakt dus geef ik het geen aandacht meer. Als hij is aangesingelt doe ik het hoofdstel om. Anastasia klikt de longeerlijn vast en samen lopen we naar de open plek. Anastasia zet Gloria in het midden neer en pakt hem bij zijn hoofdstel vast. Ik doe mijn cap op en bodyprotector aan. Gloria heeft door dat er iets gaat gebeuren en begint onrustig te worden. "Vergeet eerst niet te hangen, voordat je gaat zitten. Anders draait hij waarschijnlijk door." Anastasia geeft me een bemoedigende glimlach. Ik haal een paar keer diep adem en loop naar zijn linkerflank. Ik geef hem een klopje op zijn hals. "Je kan dit, Gloria. Ik vertrouw op je." Ik pak de stijgbeugel en plaats rustig mijn linkervoet erin. Ik pak met mijn linkerhand de voorkant van het zadel vast en met de andere hand de achterkant. Ik veer een paar keer en ga dan in de beugel staan. Gloria begint ondertussen om zichzelf te draaien, maar ik blijf hangen. Als Gloria iets rustiger is omdat hij beseft dat mijn gewicht niet weg gaat, probeer ik langzaam mijn been over het zadel te gooien. Terwijl ik mijn gewicht verplaatst wordt Gloria onder me weer onrustig. Ik trek mijn been weer terug en doe dit nog een paar keer. Na de vijfde keer plaats ik mijn andere been in de beugel en ga rustig zitten. Anastasia maakt de longeerlijn gelijk iets langer en Gloria sprint ervandoor. Gelukkig heb ik vaker paarden ingereden en ben ik hier op voorbereid. Nadat Gloria vijf minuten vol heeft gegaloppeerd en af en toe een bok heeft gegeven, maakt hij een overgang naar draf. Omdat Gloria vroeger heeft gereden weet hij dat ik niet van zijn rug af ga en wordt hij steeds iets rustiger.

Na een kwartiertje draven maakt Gloria een overgang naar stap. "Je bent mooi blijven zitten" complimenteert Anastasia me. "Denk je dat het kwaad kan als ik hem nu aanspoor? Dus dat hij naar mij moet luisteren. Hij heeft vroeger ten slotte gereden dus hij snapt de bedoeling." Anastasia kijkt me moeilijk aan. "Je kan het proberen. Ik kan niet beloven dat hij rustig blijft." Ik geef Gloria een klopje op zijn hals. "We gaan weer jongen" zeg ik tegen hem. Ik pak de teugels weer beet en geef hem een klein beetje been, hij snapt de bedoeling en gaat in draf, zonder problemen. Anastasia kijkt verbaasd naar ons. "Hij doet helemaal niets en loopt prachtig" mompelt ze. Ik moet lachen en geef Gloria een klopje. "Goed gedaan."

Als ik Gloria een overgang naar stap laat maken heb ik een enorme grijns op mijn gezicht. "Dat was geweldig! Hij luistert gewoon." Anastasia maakt de lijn korter en Gloria staat stil. Ik stijg rustig af, wat gaat zonder problemen. "Jij bent een wonderpaard" zeg ik terwijl ik zijn hoofd aai. "Jullie kunnen het nog ver schoppen" mompelt Anastasia. "Hoe bedoel je?" "Jij hebt hem niet zien lopen met iemand op zijn rug. Hij heeft mooie, grote, krachtige passen. Ik durf te wedden dat hij uitblinkt in het springen en cross, maar dressuur kan hij ook." "Bedoel je dat het een all-rounder is?" vraag ik enthousiast. "Ik denk het wel." Ik kijk Anastasia blij aan. "Loop alsjeblieft niet te hard van stapel, hij moet nog wennen. Hij heeft drie jaar niet meer gereden! Waarschijnlijk blijft hij een nog een paar dagen onrustig als je opstijgt." Ik luister al niet meer en heb mijn aandacht gevestigd op Gloria. "Jij wordt mijn paard."

"Ik ga een emmer halen met water" zeg ik tegen Anastasia. "Dan kunnen we hem even schoonmaken. Wil jij hem ondertussen afzadelen?" "Tuurlijk." Anastasia loopt met Gloria naar de stal en ik loop naar de manege. Fluitend loop ik de poetskamer in om een emmer te pakken. Als ik de emmer onder de kraan zet voel ik dat er twee sterke armen om me heen worden geslagen. "Zo, jij bent vrolijk." Ik voel een kus in mijn nek en draai me om. "Heel vrolijk." "En hoe komt dat? Omdat je zin hebt in vanavond?" Ik kijk Dave verbaasd aan. "Vanavond?" "Ja, ik heb besloten dat wij vanavond uit gaan." Ik moet lachen. "En daar kan ik niets over inbrengen?" "Nee, helemaal niets. Even een ander onderwerp. Waarom ben je al op de manege? Je hoeft pas over twee uur te rijden op Mercy." Natuurlijk. Ik moet weer liegen tegen mijn vriendje. Snel verzin ik een smoesje. "Klopt, maar omdat het zo warm is dacht ik, ik kom iets eerder. Dan kan ik de paarden in de wei water geven." "Slim idee." Dave geeft me een kus op mijn haren. "Ik moet weer gaan. Ik sta in de kantine." "Veel succes." Ik geef hem een kus op zijn mond en loop met de emmer weg. Voel ik me goed? Nee. Ik moet verdomme liegen tegen mijn vriendje.

Snel loop ik naar Gloria en Anastasia. "Wat is er met jou aan de hand? Net was je nog vrolijk en nu lijk je depri." Ik geef Anastasia een vermoeide glimlach. "Ik haat het om te liegen tegen Dave." "Dan vertel je hem toch gewoon de waarheid" zegt Anastasia simpel. "Dat kan niet. Als hij over Gloria praat vullen zijn ogen zich met woede en verdriet. Ik weet niet eens wat er is gebeurd. Waarschijnlijk voelt hij zich bedonderd als hij erachter komt wat we doen." "Zelf vertellen is altijd beter dan dat hij er zelf achter komt." "I know" zucht ik. Ik ga met een spons over de zweetplekken van Gloria. Als hij droog is gestapt doet Anastasia zijn deken om. Ik geef hem nog een appel en sluit het luik weer. "Help je mee? Ik moet straks op Mercy rijden." "Natuurlijk."

Terwijl ik met Mercy draaf vergelijk ik hem met Gloria. Ze zijn allebei heel krachtig, maar bij Gloria voelt het fijner. Hij weet dat hij een prachtig paard is, maar is heel rustig tegenover de ruiter. Ik snap niet wat er gebeurt kan zijn. Hij is zo aardig en lief. Ik maak een overgang naar galop. Nog steeds ben ik met mijn gedachten bij Gloria, waardoor ik niet doorheb dat er twee hijskranen aankomen. "Lola, pas op!" Ik word uit mijn gedachten gerukt en zie dat de hijskranen net langs Mercy en ik rijden. Mercy heeft nog nooit hijskranen gezien en wordt onrustig van het geluid en begint te stijgeren. "Rustig!" Terwijl Mercy weer op vier voeten staat, voel ik dat ik niet meer met mijn voeten in de beugels zit. Vanaf dan gaat het snel. Mercy sprint ervandoor in galop, recht op de muur af. Ik houd me vast aan zijn nek omdat ik de teugels ben verloren. "Mercy! Stop!" hoor ik een jongensstem zeggen, maar hij is niet meer te stoppen. Een paar meter voor de muur geeft Mercy een hoge bok, ik kan er niks tegen inbrengen en wordt gelanceerd. Het volgende moment voel ik een harde klap tegen de zijkant van mijn hoofd. Alles begint te draaien. "Lola!" Iemand ploft naast me neer en neemt mijn hoofd op zijn schoot. Het laatste wat ik zie is het bezorgde gezicht van Dave. Dan wordt alles zwart.