Het vergeten paard

2.11

Langzaam open ik mijn ogen, wakker wordend gemaakt door geluid in de badkamer. Ik werk me in de kussens omhoog en gaap ongegeneerd. Als ik eindelijk een beetje wakker ben geworden stap ik het bed uit en zoek wat kleding bij elkaar. Met de kleding in mijn handen loop ik naar de badkamer en zie dat Dave zijn haar aan het doen is. "Goodmorming sunshine. Ik wilde je niet wakker maken dus liet je nog even liggen." Dave geeft een kus op mijn lippen en een lach verschijnt op mijn gezicht. "Ik spring even snel onder de douche en dan kunnen we gaan." "Is goed, ik laat de anderen wel even weten dat we niet mee-eten." Dave geeft me een kus op mijn neus en loopt de badkamer uit. Ik moet toegeven dat ik absoluut geen spijt heb dat ik Dave weer heb vergeven. Ik houd teveel van hem. Ik kleed me snel uit en spring vervolgens onder de douche. Na een paar minuten sla ik een handdoek om me heen en loop voorzichtig de douche uit. Op de een of andere manier wordt altijd de grond van de hele badkamer nat als ik aan het douchen ben en ga dan bijna altijd onderuit. Ik doe een schattig wit zomerjukje aan met kant en lagere zwarte hakken. Ik krul mijn haar en breng lichtjes wat make-up aan. Wanneer ik de kamer inloop zie ik dat Dave zijn schoenen al aan het aantrekken is. Ik pak een zwart schoudertasje en stop daar mijn belangrijkste spullen in. "Klaar?" Ik kijk Dave vragend aan. "Helemaal." Hij pakt mijn hand en samen lopen we het hotel uit.

Ik sla de autodeur dicht en wacht niet eens op Dave, want in de verte zie ik een winkel waar ik ontzettend graag naartoe wil. "Kon je niet even op mij wachten?" vraagt Dave spottend wanneer hij weer naast me loopt. "Sorry, maar nee. Dat gaat allemaal van de winkeltijd af." Ik laat mijn hand in zijn hand glijden. Ik laat mijn blik naar de kerktoren glijden en zie dat het nog maar half elf is. Dat verklaard waarom het nog zo rustig is op straat. "Zullen we zo ergens wat eten?" Ik knik. "Eerst even naar een winkel en daarna kunnen we wel wat eten." Ik trek Dave de kledingwinkel in en duik meteen op het eerste rek wat ik zie. Zo gaat het de hele tijd door en uiteindelijk sta ik, met teveel kledingstukken in mijn handen, te wachten voor een paskamer.

Na een tijdje kom ik de paskamer uit met ongeveer de helft minder aan kleding in mijn handen. "Dit worden ze." Dave kijkt me met grote ogen aan. "Heb je niet genoeg kleding?" Ik kijk Dave verbijsterd aan. "Hoe durf je dat te zeggen? Een meisje kan nooit genoeg kleding hebben" zeg ik wijs en ik loop met opgeheven hoofd langs Dave naar de kassa. Maar de lach die op zijn gezicht staat, is me niet ontgaan. Wanneer ik heb betaald loop ik met twee tassen de winkel uit. "Geef maar." "Dankje!" Ik overhandig Dave de twee tassen en we lopen weer verder. "Zullen we nu wat gaan eten? Ik sterf van de honger." Als antwoord begint mijn maag te knorren en beschaamd leg ik mijn hand over mijn buik. Dave schiet in de lach. "Ik weet wel een restaurantje hier in de buurt. Het is niet te duur en het eten is er heerlijk." Terwijl Dave en ik richting het restaurant lopen merk ik dat veel mensen naar ons kijken. Zodra ik terugkijk wenden ze snel hun hoofden af. "Ligt het aan mij, of kijkt bijna iedereen naar ons?" Dave haalt zijn schouders op. "Gewoon geen aandacht aan geven."

Ik plof dankbaar neer op een stoel in het restaurant en een ober komt al gelijk aangesneld. Ik bestel een broodje met jus d'orange en Dave hetzelfde alleen met een smoothie. Terwijl we op ons eten wachten bekruipt een onaangenaam gevoel me weer dat iedereen naar ons aan het kijken is. Ik werp een blik door het restaurant en zie sommigen mensen met elkaar mompelen en vervolgens een blik op mijn werpen. Mijn handen beginnen te trillen en ik pak mijn telefoon om mezelf een houding te geven. Ik zie dat James en Jeroen me meerdere keren geprobeerd hebben te bellen en besluit ze straks wel even terug te bellen. "Jullie eten." De ober haalt me uit mijn gedachten en dankbaar pak ik het glas, wat ik trillend naar mijn lippen breng. Dave ziet het en kijkt me vragend aan. Ik zucht even. "Ik voel me niet zo prettig, omdat voor mijn gevoel iedereen naar me kijkt." Dave geeft een kneepje in mijn hand. "Ze kijken naar jou omdat je prachtig bent en ze hun ogen niet van je af kunnen houden." Een glimlach ontstaat op mijn gezicht, maar toch geloof ik Dave niet helemaal, hoe erg het ook klinkt.

Zodra het eten op is, betaald Dave en lopen we naar buiten. "Had jij niet iets beloofd?" fluistert Dave in mijn oor. Ik doe alsof ik het niet weet en kijk hem vragend aan. "Nee? Ik heb geen idee." "Je zou iets kopen wat ik ook leuk zou vinden" helpt Dave me. Ik doe alsof ik het me plots weer herinner en knik heftig. "Dat is waar. Ik heb het beloofd. Ik wil graag een nieuw dekje kopen en die mag jij dan ook gebruiken." Dave kijkt me verbijsterd aan en ik barst in lachen uit. "Je had je gezicht moeten zien" breng ik tussen het lachen door uit. Wanneer ik eindelijk gestopt ben met lachen en toe wil geven om samen met Dave naar een lingeriewinkel te gaan, hoor ik een deel van het gesprek van twee langslopende mensen. "Ik vind het echt niet kunnen wat die Lola heeft gedaan. Werkelijk waar waanzin." Verbaasd draai ik me verder om. Bedoelen ze mij? Wat heb ik dan gedaan? "Mijn God." Ik draai me weer om naar Dave en zie dat hij voor een boekhandel staat. Hij heeft een krant in zijn handen en staart er verbijsterd naar. "Ik weet waarom iedereen naar je keek" brengt Dave in shock uit. Voorzichtig loop ik dichterbij en ik voel een steek in mijn buik als ik de voorkant van de krant zie.