Het vergeten paard

2.10

"Z-zus" stamel ik. "Je had een zus?" Ik zit verbijstert op het bankje. Ik wil Dave vastpakken, om hem te troosten, maar het is net alsof ik me niet kan bewegen. Ik heb geen idee wat ik kan doen of moet zeggen. Dave's knokkels zijn wit geworden, zo hard knijpt hij in zijn  handen. Het is een paar minuten stil en allebei kijken we zwijgend naar de sterrenhemel. "Ze heette Zoey" begint Dave. Zijn stem is niet harder dan een fluistering. "Ze leek precies op jou, niet qua uiterlijk, maar hoe goed ze was in paardrijden. Op haar eigen manier was ze prachtig, ze had blond haar en ijsblauwe ogen." Dave's stem hapert even. "Ik denk dat je het wel door had, maar Liam en ik kennen elkaar dus al." Ik slik even en knik ter bevestiging. Dat was mij ook al duidelijk. "Vijf jaar geleden werkte Liam bij ons, als stalhulp. Ik was dertien jaar, Zoey achttien en Liam zestien. Ondanks dat er een groot leeftijdsverschil tussen Zoey en mij inzat, waren we ontzettend close." Dave schudt zijn hoofd. "In ieder geval, Zoey had een eigen paard; Moonlight. Samen waren ze een team waar iedereen van droomde. Wat we niet wisten dat Liam zijn ouders een eigen stal hadden, wanneer Liam oud genoeg zou zijn, zou hij de stal overnemen. Liam heeft vast en zeker verteld dat hij hier een stal heeft waar eigen pensionpaarden staan?" klinkt het spottend. Ik knik. "Zijn ouders waren concurrentie van onze stal. Wij hadden topruiters en zij ook, maar ze waren niet beter dan ons. Zoey won elke wedstrijd en zij werden steeds tweede. Zelf reed Liam ook paard, maar hij was lang niet zo goed als Zoey. Misschien snap je wel dat als je altijd tweede wordt, je een beetje geïrriteerd raakt en er alles aan wil doen om eerste te worden. " Dave laat een zucht zijn mond ontschieten. "Het was op een zondagmiddag. Zoey had een wedstrijd en Liam was er ook. Zoey merkte al een tijdje dat Moonlight anders deed. Hoe anders wisten we niet, dat vertelde Zoey niet. Misschien had hij pijn en wilde daarom niet rijden of was hij agressief en onrijdbaar. Ze wilde in eerste instantie niet rijden, maar haar coach pushte door. Uiteindelijk steeg ze toch op en reed de bak in. Liam was de laatste tijd heel erg bezig met Moonlight. Normaal gesproken is dat niet raar, want hij was tenslotte onze stalhulp. Maar steeds als hij bezig was in de stal van Moonlight en er kwam iemand aan, ging hij er snel vandoor. Het begin van de wedstrijd ging goed. Tot de ene laatste hindernis. Er gebeurde iets met Moonlight, nog steeds weten we niet wat het was, maar hij viel. Het leek wel of zijn benen het begaven en viel half dood neer op de grond. Zoey zat er nog steeds op. Ze had het te laat door en had geen tijd meer om weg te springen. Moonlight viel op haar." Een doodse stilte omarmd ons. "Ik denk dat je wel de gevolgen weet als er een paard van een paar honderd kilo op je valt en vervolgens gaat rondrollen van de pijn. Dat was het voor Zoey en Moonlight moest worden ingeslapen" zegt Dave verbitterd. "Gelijk na de wedstrijd was Liam weg en nooit meer teruggekomen." Ik leg mijn hand op zijn arm en verstikt kijkt Dave op. Ik kan niet meer tegen het aanzicht van zijn gekwetste gezicht en trek hem in mijn armen.

"Maar jullie weten toch niet zeker dat Liam ervoor heeft gezorgd dat Moonlight viel?" vraag ik voorzichtig met een dikke stem. Dave schudt zijn hoofd. "Er was geen bewijs, maar wie moet het anders gedaan hebben? Moonlight was in topconditie, er was niets mis met hem. Liam heeft nooit bekend, maar was wel opeens weg toen het ongeluk was gebeurd en waarom was hij anders steeds bij Moonlight in de stal?" Ik besluit om niks terug te zeggen en haal daarom maar mijn schouders op. Persoonlijk vind ik het best ver gaan om iemand te beschuldigen van moord als je niet eens bewijs hebt. Natuurlijk is het vreemd wat Liam allemaal heeft gedaan, maar misschien had hij overal een reden voor? Maar als ik er tegenin ga en het voor Liam opneem wordt Dave geheid boos. Nu het weer redelijk goed tussen ons zit, heb ik geen zin om het weer te verpesten. "Het spijt me" fluister ik daarom maar in zijn oor. Dave zwijgt. Ik pak zijn hand en trek hem op. "Laten we maar teruggaan, het is al laat." Dave knikt en staat ook op. In stilte lopen we terug naar het hotel, allebei hebben we niets te zeggen.

Wanneer we op de kamer zijn verbreek ik de stilte. "Ik heb vandaag met Mercy gereden. Ik heb gewoon met hem gesprongen en niet al te lang. Morgen hebben we een dagje vrij." Een geheimzinnige lach verschijnt op mijn gezicht. Dave ziet het en trekt een vragend gezicht. "Jij kent het hier toch?" Dave knikt argwanend. Ik spring enthousiast op en trek aan zijn arm. "Gaan we naar het centrum? Ik kan wel wat nieuwe spullen gebruiken. En misschien koop ik nog wel wat leuks, ook iets waar jij van kan genieten." Ik wiebel veelbetekenend met mijn wenkbrauwen. Dave schiet in de lach. "Ik ga alleen met je mee als je me vergeeft." Mijn gezicht betrekt even. "Kunnen we het daar nu even niet meer overhebben? Ik denk wel het duidelijk is dat ik je al lang heb vergeven. Laat het rusten." En met die worden druk ik mijn lippen op de zijne.

A/N: Aaahh. Don't worry, het is weer goed tussen die twee. Persoonlijk vond ik het best moeilijk om dit hoofdstuk te schrijven, ik moet namelijk nog niet te veel verklappen. Anders word het later niet meer leuk! Misschien was dit een iets korter hoofdstukje dan normaal, maar soms moet je gewoon ergens stoppen, omdat dat de perfecte plek is :p