Het vergeten paard

2.30

Twee weken later

Nadat ik de laatste paarden in de wei heb gezet, loop ik terug richting het stallencomplex. Wanneer ik door de stallen loop en de oude stal van Gloria zie, waar nu een nieuw paard in staat, gaat er een steek door mijn hart. Het is vandaag precies twee weken geleden sinds het ongeluk van Tamara en Gloria. Het moment van de val en dat Gloria op de grond bleef liggen zal ik nooit meer vergeten. Hoe levenloos Gloria daar lag is op mijn netvlies gebrand. Na de val is alles heel snel gegaan. De mensen van de organisatie waren eerder bij haar dan ik en hebben het zadel losgemaakt. Wonder boven wonder stond ze daarna snel op. Ondertussen was Tamara's vader ook de ring in gerend. Tamara was in tranen uitgebarsten en schreeuwde tegen haar vader dat ze deze wedstrijd had moeten winnen. Alles leek zich in slowmotion af te spelen. Ik haastte me naar Gloria en probeerde haar rustig te krijgen. Onrustig was ze aan het heen en weer bewegen en brieste hard in- en uit. Ondertussen begon Tamara's vader ook te schreeuwen hoe levensgevaarlijk paard Gloria wel niet is. 'Ik koop een nieuw paard voor je' zei hij tegen Tamara. Iemand trok de teugels van Gloria uit mijn hand en haastte zich met Gloria de ring uit. Daarna volgde iedereen, behalve ik. Ik stond er maar, verdoofd en liet alles gebeuren. Ik had geen idee meer hoe ik me moest bewegen. Ik voelde dat iemand een arm om me heen sloeg, waarschijnlijk  Dave en werd ook de ring uitgeleid. Dave plaatste me op een bankje en ergens in de verte hoorde ik hem tegen me praten. 'Het komt wel goed, we verzinnen wel weer een oplossing'.  Het begon voor mijn ogen te draaien en het laatste wat ik dacht was dat als Gloria opnieuw verkocht zou worden, ik haar nooit meer zou zien. En met die gedachte werd alles zwart. 

Ik duw de herinnering van twee weken geleden weer uit mijn gedachten. Ik was flauwgevallen en werd later in Dave's kamer wakker. Ondertussen heb ik alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd een plekje kunnen geven. Het was niet makkelijk, zeker nadat ik via via heb gehoord dat Tamara Gloria inderdaad heeft verkocht. Ik heb geen idee aan wie Gloria is verkocht en niemand op stal en ook Dave heeft een idee. Het schijnt een anonieme koper te zijn geweest. Ik heb me erbij neergelegd dat de kans heel klein is dat ik Gloria nog een keer ga zien, kan knuffelen en kan rijden. En dat is goed, zolang zij maar gelukkig is.

Nadat ik de gangpaden netjes heb aangeveegd en de laatste spulletjes heb opgeruimd, loop ik richting de kantine om mijn spullen op te halen. Vanuit het huis van Dave's ouders zie ik Dave aan komen lopen. 'Je moet nog even blijven' roept hij naar me. Ik zet mijn muziek op stil en doe mijn oortjes uit. 'Waarom?' Dave is ondertussen bij me aangekomen. 'Mijn ouders willen nog even met je praten. Ze zitten thuis op je te wachten.' Ik kijk Dave vragend aan. 'Is het belangrijk, want ik wilde eigenlijk naar huis. Ik ben zo moe.' Dave lacht geheimzinnig. 'Ik denk dat je dit gesprek niet wil missen' en hij loopt weer terug richting huis. Ik zucht diep en loop achter hem aan.  

'Lola!' Dave's vader staat op en geeft me een knuffel. 'Goed je weer te zien. Het is steeds zo druk dat ik je amper zie. Hoe gaat het me je?' Een lach ontstaat op mijn gezicht. Dave's vader is totaal het omgekeerde van hoe mijn vader is, vriendelijk en open. Ik haal mijn schouders op. 'Het gaat z'n gangetje.' Henk knipt begrijpend. 'Kom zitten.' Ik neem plaatst aan de eettafel en Dave komt naast me zitten. Henk wrijft een paar keer over zijn baard, een tikje wat hij doet als hij zenuwachtig is. 'Goed, ik kom meteen ter sprake.' Ik kijk hem afwachtend aan. 'Iets minder dan twee weken geleden is Dave naar mij toegekomen. Hij vertelde mij hoe zonde hij het vindt dat jij niet meer rijdt. Je hebt namelijk echt talent en met wedstrijden viel je altijd in de prijzen.' 'Alleen als ik wedstrijden met Gloria reed won ik' mompel ik zachtjes. Henk knikt me begrijpend toe. 'Ik heb contact met je ouders opgenomen, maar zij waren niet bereid om mee te helpen.' Ik kijk Henk vragend aan. 'Waaraan meehelpen? Ik snap het niet.' Henk kijkt me lachend aan. 'Dave vertelde mij dat Tamara op het punt stond om Gloria te verkopen.' Mijn ogen worden groot als de puzzelstukjes langzaam in elkaar beginnen te vallen. 'Natuurlijk wilde Tamara Gloria in eerste instantie niet aan mij verkopen, maar zodra je hoge bedragen begint te bieden, zwicht een persoon als Tamara.' Henk neemt even een adempauze. 'Lola, als jij wedstrijden wil gaan rijden onder de naam van onze stal, staat er in het nieuwe stallencomplex een verassing op je te wachten.' Mijn ogen worden groot en ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik spring op. 'Bedoel je dat..?' stamel ik. Henk knikt. 'Ik heb Gloria gekocht. Op papier blijf ik de eigenaar, maar ze is volledig van jou'. Ik stort me in Henk zijn armen, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. 'Bedankt, bedankt, bedankt'. Ik laat Henk los en geef Dave ook een knuffel. Ik geef hem een zoen en haast me naar buiten. Dave en Henk volgen me lachend. 

Het nieuwe stallencomplex is officieel nog niet in gebruik. Het moet nog geopend worden en er staan nog geen paarden in. Maar zodra ik de stallen binnen loop en vertrouwd gehinnik hoor, staat mijn hart even stil. Daar in de eerste stal zie ik het mooiste zwarte paard staan die ik ken.  'Gloria!' De laatste meters ren ik naar de stal toe en schuif de deur open. Gloria haar oren staan naar voren en ze komt enthousiast naar me toe. Ik geef haar een knuffel en begin haar te aaien. 'Je ziet er nog mooier uit dan de laatste keer dat ik je zag.' Zacht gebries in mijn nek volgt. Ik begin te lachen. Ondertussen staan Henk en Dave ook bij de stal. 'Ik weet niet hoe ik jullie ooit kan bedanken.' Dave lacht. 'Dat is niet nodig' zegt Henk. Henk kijkt me vragend aan. 'En Lola, ga je het doen? Ga je wedstrijden met haar rijden?' Ik wacht even voordat ik lachend antwoord geef. 'Daar hoef ik niet eens over na te denken. Natuurlijk ga ik het doen!' Ik kijk Gloria weer liefdevol aan terwijl ik haar een aai over haar hoofd geef. 'Welkom thuis maatje.'