Het vergeten paard

2.16

Kreunend open ik mijn ogen. Mijn beeld is wazig. Ver weg hoor ik iemand tegen me praten. Ik knipper een paar keer met mijn ogen om mijn beeld scherp te stellen. "Lola?" Langzaam draai ik mijn hoofd naar rechts en zie Dave bezorgd naar me kijken. "Lola! Ik was zo ongerust! Wat is er gebeurd?" Dave omklemt met beide handen mijn hoofd en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik probeer wat te zeggen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. "W-water" weet ik piepend uit te brengen. Gelukkig snapt Dave wat ik bedoel en loopt hij snel naar de badkamer om vervolgens terug te komen met een glas water. Voorzichtig gaat hij naast me op bed zitten en brengt het glas naar mijn mond. Gulzig drink ik een paar grote slokken. Dave zit zwijgend naast me, totdat ik de stilte verbreek. "Waar is het briefje?" Dave kijkt me glazig aan. "Welk briefje?" "Dat briefje dat waarschijnlijk naast me lag toen je me vond." Dave trekt zijn wenkbrauwen op. "Ik heb geen briefje gevonden. Ik deed de deur open en zag je op de grond liggen. Ik heb je snel op bed gelegd en ben niet meer bij je weggegaan." "Oh" is het enige wat ik weet uit te brengen. Ik staar naar mijn handen die aan het dekbed frommelen. Ik voel twee ogen op me branden, maar doe net alsof ik het niet door heb. Plots besef ik me, dat als Dave het papier niet heeft gevonden er iemand in de kamer is geweest terwijl ik buiten bewustzijn was. Een rilling trekt over mijn rug en onwillig trek ik het dekbed hoger op. Ik was de hele tijd buiten bewustzijn, dus wie weet wat diegene allemaal heeft gedaan. Ik heb het ijskoud gekregen door het idee en begin te rillen. Dave merkt het en slaat zijn armen om me heen. "Heb je het koud?" Langzaam knik ik. Dave pakt nog een deken erbij en slaat die over me heen. "Blijf maar lekker in bed. Ik bestel wel roomservice." Dankbaar lach ik naar hem. "Doe maar pizza voor mij." Dave knikt, staat op en loopt naar de telefoon. Na een paar korte woorden te hebben gewisseld met de receptionist komt hij weer naast me zitten. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder, sluit mijn ogen en probeer alle gedachten uit mijn hoofd te duwen.

Ik word opgeschrikt van geklop op de deur. Blijkbaar was ik in slaap gedommeld. Dave staat op en opent de deur om de roomservice binnen te laten. Ik sla het deken van me af en fatsoeneer mijn haar snel. Ik bedank de ober en stort me zowat op het eten. Dave lacht me uit, maar zodra ik heb een dodelijke blik geef, stopt hij met lachen. Een grijns verschijnt op mijn gezicht.

"Dus.." begint Dave. Ik kijk hem vragend aan. "Je zei wat over een briefje." We zijn net klaar met eten en ik had kunnen verwachten dat Dave opnieuw zou beginnen over het briefje. Ik schud mijn hoofd. "Het is niets. Waarschijnlijk heb ik gehallucineert of iets" probeer ik hem wijs te maken. Zelf weet ik dondersgoed dat ik niet hallucineerde. Dave kijkt me met een verveelde blik aan. "Tuurlijk Lola, want je leidt al een paar jaar aan hallucinaties" zegt Dave sarcastisch. Mijn blik wordt donkerder. "Laat het, oké? Er is niets aan de hand. Ik voelde me gewoon niet goed en ben flauwgevallen. Het rijden vandaag ging ook al niet lekker. Als er iets zou zijn, zou ik het wel verteld hebben." Terwijl ik dit zeg, voel ik me schuldig. Ik heb nog nooit zoiets groots voor Dave verzwegen, maar ik wil hem gewoon niet bezorgd maken. Waarschijnlijk was het briefje niets en heeft iemand het in mijn kamer gelegd om me bang te maken. Dave kijkt me zwijgend aan. Ik kan niet meer tegen zijn gestaar en sta snel op. "Ik ga maar eens douchen. Dat had ik na het rijden nog niet gedaan." Ik ren bijna na de badkamer, zonder op zijn reactie te wachten. Ik draai de deur op slot en laat me tegen de deur leunen. Zuchtend sluit ik mijn ogen. Mijn leven kan nooit eens normaal verlopen. Ik zou er een boek over kunnen schrijven, zo chaotisch is mijn leven soms. Langzaam kleed ik me uit en spring onder de douche. Zodra de warme stralen mijn lichaam raken sluit ik mijn ogen genietend. Even kan ik mijn gedachten verzetten en denk aan niets. Maar al gauw komen alle gedachten terug. Liam, mijn zieke Gloria en vooral het briefje. De zinnen verschijnen opnieuw op mijn netvlies.

Begin je een beetje panisch te worden? Kijk maar uit. Misschien heb je wel de verkeerde op het oog. Heb je er weleens aan gedacht dat misschien niet iedereen uit je team te vertrouwen is?

Heb ik er weleens aan gedacht dat er iemand uit mijn team niet te vertrouwen is? Wie zal er niet te vertrouwen kunnen zijn? Iedereen is zo aardig en liefdevol tegen mij. Ik zie James echt niet tegen liegen, de anderen trouwens ook niet. Ik kan me niet meer ontspannen en zuchtend draai ik de kraan uit. Ik droog me af en stap in een sweater en yoga pants. Zachtjes op ik de badkamerdeur en zie Dave voor de televisie zitten. "Ik ga even naar de paarden. Gloria moet nog zijn medicatie krijgen." "Doe je voorzichtig?" En flauwe lach ontstaat op mijn gezicht. "Ik ben maar eventjes weg. Hoogstens één uurtje en de stallen zijn hier om de hoek." Ik geef Dave een kus op zijn wang en loop de hotelkamer uit. Dave's bezorgdheid is onnodig. Er zal niks gebeuren. Ik ben hier veilig. Toch?

A/N: Wauw guys. Ik heb twee weken niet ge-update. Ik voel me echt heel schuldig, dus sorry. Ik heb nu heerlijk twee weken vakantie en ben van plan meer te schrijven. Hebben jullie leuke plannen voor in de vakantie? Ik blijf in het koude Nederland, terwijl al mijn vriendinnen naar warme landen zijn :(