Het vergeten paard

2.24

A/N: Hallooo, daar ben ik weer. I knoww, ik ben lang weggeweest, veeel te lang. Dit vanwege privéredenen. Ik kon het niet opbrengen om ook nog even de tijd te vinden om te schrijven. Sorry daarvoor. Doordat ik steeds maar niet kon uploadde, raakte ik ook een beetje uit het verhaal. Mede doordat het verhaal voor mijn gevoel niet zo lekker meer loopt. Wat is jullie mening hierover? Wat vinden jullie van het verhaal of wat willen jullie dat er gebeurd? Ik snap dat het heel erg vervelend is voor jullie, maar ook voor mij natuurlijk. Ik ga toch mijn best doen om er nog wat van te maken. Veel leesplezier en ik hoor graag reacties! X

"Dus" begin ik aarzelend het gesprek, wanneer het voor mijn gevoel net iets te lang stil is tussen ons. "Waar gaan we precies heen?" Brad kijkt me schuin aan. "Gewoon een plek waar mijn vrienden en ik altijd afspreken, ergens in het park." Een zucht verlaat mijn lippen als ik het woord park hoor. "Natuurlijk" mompel ik. "Het park net naast mijn huis." Brad kijkt me met grote ogen aan. "Woon jij in dat enorme huis?" "Bedoel je dat huis dat zijn rijkdom uitschreeuwt. Yup. Daar woon ik." Brad begint te lachen. "Verwend meisje dat jij ook bent." Ik begin ook te lachen. "Dat valt toch wel mee?" Hij haalt zijn schouders op en een scheve lach verschijnt op zijn gezicht. "Je bent minder erg dan ik had verwacht."

Ondertussen zijn we bij de ingang van het park aangekomen. Ik werp een blik op het grote huis dat aan de rand van het park staat. Alle lichten zijn uit, wat inhoud dat mijn ouders, gelukkig, niet thuis zijn. De heerlijke geur van vers gemaaid gras en bladeren komt me tegemoet, gevolgd door hard gelach en gepraat. Ik draai mijn hoofd richting het geluid en zie een groep van ongeveer zes personen zitten. Het zijn allemaal jongens en plots overspoelt een zenuwachtig gevoel me. "Is dit wel zo'n slim idee?" vraag ik wat aarzelend aan Brad. "Ik ken hun helemaal niet en volgens mij zitten ze ook niet op me te wachten." "Ben je nu opeens bang ofzo?" vraagt Brad spottend. Ik slik even. "Niet bang, maar ik voel me meer geïntimideerd." Brad begint te lachen. "Voor mij ben je niet bang, maar voor mijn vrienden wel? Get over it. Als ik foute bedoelingen zou hebben, zou ik je allang wat aangedaan hebben." Ik besef dat Brad ergens wel gelijk heeft. Dit is ook gekkenwerk, voor hem ben ik niet bang, maar als het om zijn vrienden gaat wel. Ik ken ze allemaal niet. Ik moet gewoon niet zo snel mensen veroordelen. Ik spreek mezelf wat moed in en vervolg dan mijn weg naar de jongens. Een van hen ziet ons aankomen lopen en draait zich van de jongens weg. "Braddieee, wie heb je nu weer meegenomen? Een nieuwe chick?" Brad en de jongen geven elkaar een mannenknuffel, terwijl Brad moet lachen. "Jongens, dit is Lola. Ze heeft mot met d'r ouders en daarom is ze met mij mee. Ik heb haar net leren kennen, maar doe een beetje aardig tegen haar. Ze is nogal bang voor jullie." De andere jongens barsten in lachen uit, terwijl ik mijn hoofd warm voel worden. "Valt ook wel weer mee hoor" mompel ik, maar niemand schijnt me te horen.

"Kom erbij, Lola." Brad staat met uitgestrekte arm op me te wachten. "Ze doen echt niets." Even sluit ik mijn ogen en vervloek mezelf in mijn gedachten voor mijn stommiteit, en loop dan toch naar de jongens toe. Ik zet een vrolijke lach op en stel mezelf nog een keer voor. De jongens zijn aardiger dan ik verwacht had en stellen zich ook voor. Zo kom ik erachter dat alle jongens klaar zijn met school, behalve Brad. Hij doet, net als ik, dit jaar examen. De andere jongens volgen op dit moment geen studie en hangen een beetje op straat uit. Sommigen hebben wel een bijbaan, maar daar houd het ook wel mee op. Ondanks de 'gevaarlijke' uitstralingen van de jongens, zijn ze verder niet agressief of iets. Ze zijn juist heel aardig en begripvol.

Na ongeveer een half uurtje trekt één van de jongens, Axel, een fles drank uit zijn tas en begint plastic bekertjes in te schenken. Hij houdt mij ook een glas voor en even twijfel ik. De jongens kijken me allemaal verwachtingsvol aan, sommige een beetje spottend en daarom pak ik het glas maar uit zijn handen. Om stoer te doen sla ik het glas in een keer achterover. Gelijk laat het goedje een branderig gevoel in mijn keel achter en barst ik bijna in hoesten uit, wat er opnieuw voor zorgt dat de jongens me uitlachen. Gelukkig maken ze er verder geen rotopmerking over en krijg ik alweer het volgende glaasje aangereikt.

Een paar glazen alcohol verder hang ik tegen Brad aan. De sfeer die er hangt is ontzettend gezellig en ontspannen. Ik heb nog geen moment spijt gehad dat ik met deze, redelijk onbekende, jongen ben meegegaan. "LOLA!" Verschrikt word ik uit mijn dagdroom over Brad getrokken en kijk de groep aan. Alle jongens zijn gestopt met praten en kijken naar iets dat er achter mij bevind. "LOLA!" Uiteindelijk besef ik dat het om mij gaat en draai me om. Gelijk vervloek ik de alcohol als ik mijn hoofd pijnlijk voel bonken. "Dave?" mompel ik ongegeneerd. Een boos uitziende Dave komt naar me toe gestormd. "Wat is er mis met jou?! Ik was doodongerust! Ik heb je wel duizend keer gebeld en je nam maar niet op!" Langzaam laat ik zijn worden tot me binnen dringen. Ik draai me om naar de jongens achter me. "Dave, dit zijn mijn nieuwe vrienden.." lal ik. Ik wil de jongens verder aan Dave voorstellen. Maar voor ik het weet word ik bij mijn schouders gepakt en nog net niet door elkaar geschud. "Wat is er mis met jou? Ben je nu serieus dronken met deze groep jongens die je niet kent?!" "Kerel, misschien moet je even rustig doen, je doet haar pijn" komt Brad snel tussenbeide. Dave doet dreigend een stap naar voren, wat alle jongens opeens laat opvliegen. "Als ik jou was zou ik je omdraaien en naar huis gaan, want als je ruzie aan het zoeken bent, heb je de verkeerde uitgekozen." De andere jongens hebben zich rondom Brad en Dave gevormd. De sfeer is snel omgeslagen en Dave schijnt door te hebben dat het foute boel is en doet een stap achteruit. "Klootzak." Dave duwt de jongens opzij en werpt een laatste, teleurgestelde, blik op mij, voordat hij wegloopt. En ik weet gelijk waarom. Ik heb het niet voor hem opgenomen, terwijl ik zijn, bloedeigen, vriendin ben.