Het vergeten paard

31

A/N: Belangrijke mededeling op het einde. Lees hem alsjeblieft!

~Een maand later~

"Iets meer het gas erop" hoor ik een stem door mijn oortje zeggen. Ik knik ter teken van bevestiging en spoor Gloria nog iets meer aan. "Dat is een goed tempo. Prachtig, houd dit vast." Een lach verschijnt op mijn gezicht en ik rijd met Gloria richting de hindernis. Als ik de hindernis heb genomen hoor ik dezelfde stem weer. "Mooie sprong hoor!" Ik hoor door de stem van Jeroen Dubbeldam bewondering. Ik hoor jullie al denken. Jeroen Dubbeldam? Ja, Jeroen Dubbeldam. De wedstrijd heb ik samen met Gloria gewonnen. Ik ben met een enorme voorsprong qua tijd eerste geworden. Anastasia tweede en een verwend meisje van een andere manege derde. Dat meisje was er volgens mij niet zo blij mee dat ik een les van Jeroen zou krijgen en zij niet. Maar volgens Jeroen ben ik een natuurtalent, zelf vind ik dat natuurlijk wel meevallen.

Ik laat Gloria draven en rijd richting Jeroen. Ik laat mijn ogen naar de bakrand dwalen. Dave staat met een enorme grijns toe te kijken. Dave en ik zijn trouwens weer bij elkaar. We hebben na de wedstrijd goed gepraat en uiteindelijk heb ik besloten dat ik het opnieuw met hem wil proberen. Tamara probeert nog steeds tussen ons te stoken. Maarja, wanneer doet ze dat niet? Blijkbaar heeft ze geen leven en moet ze ons leven maar verzieken. Wij schenken in ieder geval geen aandacht meer aan haar. En onze band is sterker dan ooit

"Je hebt prachtig gereden. Je bent zo ontzettend goed." Ik voel mijn wangen rood worden, ik kan er nog steeds niet aan wennen als ik de hemel in word geprezen. "Dankje" mompel ik maar. Ik stijg af en Nina pakt gelijk Gloria van me over. "Ik breng hem wel weg" zegt ze. Ik kijk haar een beetje verbaasd aan. "Oke?" Ze lacht naar me en wandelt daarna met hem weg.

Jeroen en ik staan naast een hindernis de les na te bespreken. Ik kan gewoon niet geloven dat ik met Gloria over een hindernis ben gegaan die even hoog als ik is. Plots verandert Jeroen van onderwerp "Ik wil je wat aanbieden." Ik kijk Jeroen vragend aan. "Wat?" vraag ik nieuwsgierig. "Ik ben bezig met een nieuw project. Ik heb een team opgesteld en train ze. Op die manier zorg ik ervoor dat ze klaar worden gestoomd voor de paardenwereld en een echte kans krijgen om te laten zien wat ze kunnnen, maar ik laat niet iedereen toe tot het team. Je moet talent hebben en niet iedereen heeft dat." Ik haal mijn schouders op. "Misschien ken ik nog wel iemand die geschikt is?" Jeroen moet lachen. "Snap je het niet?" Ik kijk hem een beetje dom aan. Maar dan valt het kwartje. Mijn mond valt open en mijn ogen worden groot. "B-bedoel je dat...?" Stotter ik. Jeroen knikt trots. "Zou jij ons team willen vergezellen?" Even weet ik niet wat ik moet zeggen. "Maar ik heb helemaal geen eigen paard" stotter ik een beetje teleurgesteld. Een grote grijns verschijnt op Jeroens gezicht. Hij kijkt langs me heen naar iets achter me. Wanneer hij er naar blijft kijken draai ik mezelf ook om. Ik hap verschrikt naar adem.

Mijn ouders, Anastasia, Dave, Henk en Nina staan om Gloria heen. Zelf is Gloria afgezadeld, heeft een deken om en een grote rode strik op zijn borst. Langzaam en behoedzaam loop ik dichterbij, bang dat dit een grap is. Henk en Dave stappen naar voren. Dave heeft zo te zien een pas in zijn handen en en nog wat andere papieren. Wanneer ik voor ze sta, blijf ik als versteend stilstaan, niet wetend wat ik moet zeggen of doen. Dave schraapt even zijn keel en begint dan met praten. "Als eerste wil ik zeggen dat ik ontzettend trots op je ben, maar dat weet je ondertussen denk ik al. Je rijd en verzorgt Gloria alsof het je eigen paard is en de band tussen jullie twee is zo sterk. Ik denk sterker dan bijna iedereen hier op de manege, behalve ik natuurlijk" voegt Dave er snel en zelfingenomen aan toe. Ik grinnik even en daarna gaat Dave weer verder. "We weten dat Jeroen een team aan het samenstellen is en we wisten ook dat hij jou wilde vragen. Maar hoe kan je paardrijden zonder een paard?" Dave neemt even een hap adem. "Bij deze ben jij Gloria's eigenaar."

Dave overhandigd mij de papieren en tranen springen in mijn ogen. Even weet ik niet wat ik moet doen. "Echt waar?" mompel ik schor. Dave knikt. Ik spring zowat ik zijn armen en geef hem een kus. "Dankjewel. Dit betekent zoveel voor me." Dave veegt mijn tranen, die inmiddels over mijn wangen lopen weg. "Ik weet het." Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Als hij me loslaat geef ik iedereen een dikke knuffel. Mijn vader houdt me iets langer vast. "Ik ben zo trots op jou. En onthoudt, zolang je iets wilt en ervoor blijft knokken, zal je het krijgen." Mijn vader geeft me een kus op mijn wang en als ik opkijk zie ik dat hij tranen in zijn ogen heeft. Ik geef hem en kneepje in zijn hand en loop daar naar Gloria. Ik geef hem een dikke knuffel. "Nu zijn we nooit meer te scheiden" fluister ik tegen hem.

Jeroen schraapt zijn keel en ik draai me weer naar hem om. "Je hebt nog geen antwoord gegeven op mijn vraag." Hij stopt even, alsof hij de spanning wil opbouwen. "Wil je in het team nu je een eigen paard hebt?" Lang hoef ik er niet over na te denken. Ik kijk de groep langs. Iedereen kijkt me hoopvol en vol trots aan. Mijn vader knikt me bemoedigend toe en mijn moeder steekt haar duimen op. Ze kijkt me met een liefdevolle blik aan. Ik verplaats mijn ogen naar Jeroens uitgestoken hand en pak hem zelfverzekerd aan. "Ik doe het." Iedereen begint te klappen en een lach verschijnt op mijn gezicht. Jeroen kijkt me trots aan. "Welkom in het team."

A/N: Ik moet spijtig meedelen dat dit het laatste hoofdstuk van Het Vergeten Paard is.. Ten minste tot nu toe. Ik ben namelijk bang dat als ik verder schrijf, dus meerdere hoofdstukken, het boek langdradig en saai word. Dat wil ik absoluut niet. Maaaar, als jullie ideeën hebben voor eventueel een deel 2. Laat het alsjeblieft weten via een privébericht, misschien kan ik er wat mee en komt er wel een deel 2. En als jullie willen dat ik gewoon nog doorschrijf aan dit boek, laat het dan in de comments weten, want misschien doe ik dat dan wel ;D