Het vergeten paard

4

"Ik snap niet waarom je ouders zo moeilijk doen" klaagde Anastasia tegen mij. "Het ligt gewoon gevoelig bij mijn moeder. Mijn vader gaat met haar praten dus misschien komt het wel goed." Anastasia en ik lopen door naar biologie. Als we aankomen in het lokaal zien we gelijk dat er iets niet klopt. Er staat een heel groepje om een tafel heen. Ik ben nieuwsgierig dus duw ik wat jongens opzij om te zien wat er aan de hand is. Aan de tafel zit een jongen, op het eerste opzicht lijkt het gewoon een doodnormale jongen maar als ik wat beter kijk zie ik dat hij best wel knap is. Hij heeft donkerbruin haar wat met wat gel in model is gebracht. Zijn ogen.. Een mooie diepblauwe kleur. Even wendt hij zijn blik af en kijkt hij mij aan. Ik geef hem een van mijn mooiste glimlach, maar blijkbaar ziet hij het niet want hij draait zich weer om. Pff, arrogante kwal denk ik. Ik loop met Anastasia naar onze tafel. "Heb je die jongen gezien? Ik vind hem wel een type voor jou" fluistert Anastasia zachtjes in mijn oor. Ik draai mijn hoofd naar de jongen toe, hij schijnt Dave te heten. Als ik hem aankijk draait hij zijn hoofd om en kijkt me diep in mijn ogen. Na een paar seconden wendt hij zijn blik af omdat iemand hem aanstoot. "Ik zag jullie wel naar elkaar kijken" zegt Anastasia. "Pff, het is niks. Waarschijnlijk is het zo'n populair irritant snotjong." Wat ik niet tegen Anastasia vertel is dat ik hem ergens van ken. Ken je dat gevoel dat je iemand hebt gezien tot je nog heel klein was? Dat had ik dus met Dave. Een vertrouwd gevoel.

Als ik aan het einde van de dag naar de fietsenstalling loop zie ik Dave bij de fietsenstalling staan. Ik besluit om naar hem toe te gaan, net als ik op hem afstap komt Tamara de stalling uitlopen. Ze geeft hem een kus op de mond. Ik voel een steek door mijn borst. Ik ben verbaast dat ik iets voel. Ben ik jaloers? Ben ik verliefd op Dave? Je kunt toch niet in een dag verliefd op iemand worden? Natuurlijk heeft hij een relatie met het populairste meisje uit onze klas. Ik besef dat ik naar ze aan het staren ben als ik Tamara iets hoor zeggen. "Kan je het zien?" Ik wend snel mijn blik af. "Sorry" fluister ik. "Ikke, umh, ik wilde mijn fiets pakken" stotter ik. "Nou, ga je gang zou ik zeggen." Snel loop ik langs ze heen. Het ontgaat me niet dat Dave me de hele tijd heeft zitten aan te staren. Wat moet hij van mij? Ik pak snel mijn fiets en rijd naar huis.

Thuis ga ik op mijn kamer een film kijken. Tegen de avond hoor ik de deur dichtslaan maar ik besluit niet naar beneden te lopen. Als mijn ouders me nodig hebben komen ze me zelf maar halen. Na een halfuurtje gaat mijn kamerdeur open, daar staan mijn ouders. "Mogen we even binnen komen" vraagt mijn moeder zachtjes. "Ja, tuurlijk." Mijn ouders gaan op mijn bank zitten. "Umh" begint mijn moeder. "Sorry dat ik gisteren zo overdreven reageerde." Ik zie dat mijn moeder het er echt moeilijk mee heeft. "Maar ik heb nagedacht. Als jij er gelukkig van wordt om als stalhulp te werken, wat ik trouwens niet snap, dan mag jij er werken." Ik geef een gil en spring op. "Menen jullie dat echt?! Geen grapje toch?" Ik spring mijn ouders in mijn armen en geef ze allebei een dikke kus. Mijn ouders barsten beiden in lachen uit vanwege mijn reactie. "Nee, geen grap. Je mag er werken, maar wel op een paar voorwaarden."  "Oké, kom maar op" zeg ik lachend. "Ik wil dat je heel voorzichtig bent als je in de buurt van een paard bent. Dus dat houdt in dat je bij de paarden heel goed uitkijkt" begint mijn moeder. "Ook moet je genoeg betaald krijgen." Dat is dus weer zo'n dingetje waar alleen mijn moeder over kan beginnen. "De tijden om te werken moeten goed zijn, je moet ook nog genoeg tijd aan school en vrienden besteden. Als er maar een ding gebeurt op de manege, wat gevaarlijk is stop je onmiddellijk met er werken. Je haalt het niet in je hoofd om op een paard te zitten. Als je op een paard zit en ik kom erachter zwaait er wat. Begrepen?" zegt mijn moeder streng. "Jaahaa, ik snap het. Dankje, dankje, dankjewel. Duizend keer bedankt pap, mam." Ik geef ze nog een dikke knuffel en werk ze mijn kamer uit zodat ik Anastasia kan bellen. 

"IK MAG ER WERKEN, HET MAG ANAS, HET MAG GEWOON" roep ik door de telefoon heen als Anastasia heeft opgenomen. "WAT??!! ECHT WAAR? MEEN JE? GEEN GRAPJE MAKEN PLEASE" schreeuwt Anastasia terug. "Nee, het is geen grapje. Echt waar. Ik ben zo blij! Na twee jaar mag ik eindelijk weer in de buurt van een paard komen." Ik voel de tranen van blijdschap in mijn ogen springen. "Wanneer ga je er naar toe om te solliciteren?" "Ik denk morgen, hoe eerder hoe beter" reageer ik opgewekt. "Dan ga ik mee. Ik moet toch naar Destiny. Dan rijden we gezellig samen naar de manege en dan kan je me gelijk helpen." Ik hang met een brede grijns op mijn gezicht de telefoon op. Eindelijk. Het is nog geen paardrijden, maar paarden verzorgen vind ik ook goed. Mijn droom gaat uitkomen.