Het vergeten paard

2.28

Wanneer ik klaar ben met vertellen, blijft Nina voor een lange tijd stil. Na een tijdje houd ik het niet meer. "Zeg alsjeblieft wat" doorbreek ik de stilte. "Ik weet echt niet wat ik moet doen." Langzaam tilt Nina haar hoofd op en kijkt me aan. Een diepe zucht verlaat haar lippen. "Ik weet echt niet wat ik moet zeggen. Het spijt me echt voor je." Ze trekt me opnieuw in een knuffel en langzaam ontspan ik. "Ik kan hier toch niet stil blijven zitten en toezien dat Tamara Gloria verpest? Ze heeft geen idee hoe ze met Gloria om moet gaan. Gloria kan alleen gereden worden met liefde, iets waar dat kind duidelijk geen verstand van heeft." Een kleine glimlach verschijnt op Nina's gezicht. "Heb je het al tegen mijn vader gezegd?" Ik werp een blik op de springbaan waar Jeroen les aan het geven is. Ik schud mijn hoofd. "Ik wil het zelf oplossen." Nina kijkt me ongelovig aan. "Zelf oplossen? Hoe ben je van plan Gloria terug te halen dan? Er is een contract getekend! Je kunt echt niet naar de stal rijden, Gloria in de trailer zetten en haar weer meenemen." Langzaam begin ik geïrriteerd te worden. "Heb jij een beter plan dan?" val ik Nina aan. Ze haalt haar schouders op. "Misschien moet je hulp zoeken, professionele hulp bedoel ik. Een advocaat of iets." Ik laat Nina's worden op me inwerken. Ze heeft gelijk. Ik kan Gloria niet in mijn eentje terughalen. Ik heb hulp nodig. En langzaam begint er een idee in mijn hoofd te ontstaan hoe ik Gloria terug krijg.

Ondertussen is de les van Jeroen afgelopen en zijn de paarden aan het uitstappen. Ik haast me naar Dave toe en neem zijn paard over. "Wil je me zo gelijk thuis afzetten?" vraag ik aan Dave. "Ik moet wat dingen regelen." Dave trekt vragend zijn wenkbrauwen op. "Ik leg het later wel uit." Dave is afgestapt en ik loopt richting de trailer. Daar ontdoet hij zijn paard van het zadel, hoofdstel en beenbeschermers. Ik heb ondertussen emmer gevuld met koud water en begin met afsponsen. 

Wanneer we afscheid hebben genomen van de rest en de paarden weer in de trailer staan, springen Dave en ik in de auto. "Dus, ga je nog uitleggen wat het plan is?" Ondertussen heeft Dave de auto gestart en rijden we het terrein af. Ik haal mijn schouders op. "Het is niet echt een spectaculair plan als dat is wat je denkt. Ik heb gewoon de hulp van mijn ouders nodig." Dave kijkt me zijdelings aan. "Ik dacht dat je boos was op je ouders."  "Oh maar dat ben ik ook." Ik sluit even mijn ogen wanneer ik merk dat emoties de overhand willen nemen. "Maar als ik Gloria terug wil krijgen, heb ik ze toch echt nodig. En geloof me, dat zijn ze me verschuldigd". 

Wanneer Dave me voor mijn huis afzet is het alweer half acht 's avonds. Met een beetje geluk is mijn vader ook al thuis. Ik geef Dave een kus en doe de autodeur open. "Succes en laat me weten hoe het is gegaan!" "Doe ik!" schreeuw ik hem na en sla de autodeur dicht. Terwijl ik mijn sleutels zoek vliegt de voordeur al open. Mijn moeder staat in de deuropening. "Lola" begint mijn moeder. "We moeten praten." "Dat moeten we zeker" zeg ik wanneer ik naar binnen loop, zonder haar aan te kijken.

In de woonkamer zit mijn vader op de bank televisie te kijken. Ik pak de afstandsbediening en zet de televisie uit. Mijn moeder is me stilletjes naar de woonkamer gevolgd. Mijn vader kijkt op en een voorzichtige lach verschijnt op zijn gezicht. "Lieverd, goed je weer te zien." Hij staat op en wilt me een knuffel geven, maar ik ontwijk hem. "Dat ik weer thuis ben, betekent niet dat alles weer goed is. Ik ben nog steeds woedend" maak ik hem duidelijk. Mijn vader wordt langzaam rood en perst zijn lippen op elkaar. Maar ik ga verder, ik ben nog niet uitgesproken. "Aangezien jij degene bent die er zooi van heeft gemaakt en mijn paard hebt verkocht, ben jij degene die het moet oplossen." Mijn stem is koud en emotieloos. "Regel een advocaat en haal Gloria terug. Het maakt me niet uit hoe je het doet, hoeveel geld je kwijt bent aan een advocaat, je doet er alles aan zolang ik haar maar terugkrijg. En wanneer het niet lukt, haar niet terug krijg, ben ik hier weg." En met die mededeling loop ik boos de kamer uit.  

A/N: Wooooo, weer een nieuwe update! Dit was een korter hoofdstuk dan normaal, maar soms moet je stoppen wanneer het goed voelt en dit was zo'n moment. Genieten jullie ook zo lekker van het mooie weer? Ik wel. Ik heb dit hoofdstuk heerlijk buiten in de zon geschreven.