Het vergeten paard

9

Om zeven uur word ik wakker gemaakt door mijn wekker. Leuk hoor. Vandaag weer een lange schooldag, maar als ik eraan denk dat ik Dave zie krijg ik spontaan een lach op mijn gezicht. Over vier dagen ben ik jarig en ik kan niet wachten totdat ik het vier met mijn vrienden en vriendje. Ik kleed me snel aan. Ik besluit voor een skatersrokje met een topje te gaan. Als schoenen doe ik veterboots met een hak aan. Snel borstel ik mijn haar, doe wat make-up op en stap ik op mijn fiets. Als ik aankom op de afgesproken plek zie ik dat ik te vroeg ben. Dat gebeurt ook nooit. Dave doet echt iets goeds met me. Als Anastasia aankomt fietsen begint ze te gillen. "Vertel me alles. Is hij je vriendje? Hebben jullie gezoend? Zoent hij lekker?" Ik moet keihard lachen en geef haar een duw waardoor ze gevaarlijk slingert en uiteindelijk valt. Ik moet nog harder lachen en Anastasia barst ook in lachen uit. Als ik haar een hand geef om op te staan begin ik te praten. Mijn verhaal eindig ik met de zinnen. "Ja, we hebben gezoend, en ja, hij zoent lekker. En als je het wilt weten, ik ben zijn vriendin." "Ah, kijk die blik op je gezicht! Je bent verliefd." Ik glimlach naar Anastasia en we fietsen het schoolplein op. Ik plaats mijn fiets en wil het fietsenhok uitlopen. Mijn blik word getrokken door een twee gedaanten in een donker hoekje. Ik loop wat dichterbij omdat ik wil weten waar het over gaat. Een goede rodel kan geen kwaad, toch?  Als ik dichterbij sta zie ik wie het zijn. Mijn hart slaat een slag over. Wat doet Dave hier met Tamara!? Ik hoor niet alles wat ze zeggen maar al snel besef ik dat het over mij gaat. Ik hoor de woorden weddenschap, zoenen en geld. Wanneer ik zie dat Tamara zich naar Dave toebuigt om hem te zoenen voel ik een steek door mijn hart. Dit alles was dus een grote grap en ik ben er met open ogen ingetrapt. Hoe kon ik ook vergeten zijn dat ik ze had zien zoenen, daar had ik dus totaal geen rekening meer mee gehouden. Hij houd niet van me. Ben ik in het verleden niet genoeg gekwetst? Ik kan het niet meer aanzien om de lippen van Tamara op die van Dave te zien. De tranen lopen over mijn wangen, ik moet moeite doen om niet in snikken uit te barsten. Ik loop achteruit en kijk niet waar ik loop. Ik stoot een fiets om die met veel kabaal omvalt tegen andere fietsen. Dave en Tamara kijken op en als Dave mij ziet kijkt hij snel naar de grond. "W-waarom Dave?" stamel ik. Ik kan niet meer uit mijn woorden komen. Dave kijkt me aan met een betrapte blik. Zie ik ook iets van verdriet in zijn blik? Tamara hoor ik zachtjes lachen. Ik kijk haar boos aan en kan me niet meer inhouden. Ik vlieg op haar af en sla haar in haar gezicht. Ik wil nog een keer uithalen om haar te slaan als ik een hand op mijn arm voel. Iemand pakt me van achtereen beet en trekt me achteruit. Ik begin te gillen en naar achteren te schoppen. Ik zie dat er verschillende mensen het fietsenhok in komen om te kijken wat er aan de hand is. Tamara heeft haar hand op haar wang en kijkt me geschokt aan. De plek op haar wang begint rood te worden. "Laat me los!" schreeuw ik tegen Dave. Hij schrikt van mijn stem en laat me gelijk los. "Hoe kun je? Je denkt laat ik Lola maar eens gaan gebruiken. Laat ik haar hart maar breken, ze heeft vroeger niet genoeg shit meegemaakt!" Het is zwart voor mijn ogen van woede. "Luister naar me, het is niet wat het lijkt" zegt Dave. Ondertussen staat heel de school naar ons te kijken. "Je kwetst me en je vernedert me voor de hele school. Klootzak die je bent." Ik geef hem een duw en wring me tussen de mensen door die staan te kijken. Dave probeert mijn hand te pakken. "Lola! Wacht nou even!" roept Dave radeloos. "Rot een eind op Dave. Ga maar lekker naar Tamara!" Ik ren naar mijn fiets en probeer hem van het slot af te halen. Door mijn trilhanden valt mijn sleutel een paar keer, maar na een minuut krijg ik mijn fiets van het slot. Ik heb dus totaal geen zin in school meer, lekker toekijken hoe Dave en Tamara staan te zoenen. Ik begin weer te huilen en plof neer op een bankje net voorbij school. Als ik na vijf minuten een beetje rustig ben besluit ik naar de manege te gaan. Het is de enige plek waar ik tot rust kan komen, ook al heb ik geen eigen paard meer. 

Als ik op de manege aankom stromen de tranen nog steeds over mijn wangen. Ik heb geen zin dat ik iemand tegen kom dus besluit ik naar de pensionpaarden te lopen. De enige klik heb ik met Mercy, het paard van Dave. Jammer voor Dave maar ik ga naar Mercy. Dave kan erin zakken. Aangekomen bij de stal van Mercy zeg ik zachtjes zijn naam. Hij tilt gelijk zijn hoofd op en kijkt me aan. Ik moet lachen door mijn tranen heen en loop zijn stal binnen. Gelijk komt Mercy met zijn hoofd naar me toe. Ik aai hem zachtjes over zijn hoofd. "Dave heeft me pijn gedaan" zeg ik tegen Mercy. Ik ga op de grond tegen de staldeur zitten en sluit mijn ogen. Een paar seconden later hoor ik een harde plof en zie ik dat Mercy op de grond is gaan liggen. Hij legt zijn hoofd op mijn schoot en ik sluit mijn ogen. Al snel val ik in een droomloze slaap. 

Ik open mijn ogen omdat de staldeur waar ik tegen zit open gaat. Het gevolg, ik val naar achteren en Mercy schrikt op omdat hij nog steeds zijn hoofd op mijn schoot had. "Wat doe jij hier?" hoor ik iemand achter me vragen. Ik hoef me niet om te draaien om te weten wie dat zei. "Gewoon, even tot rust komen" mompel ik. "Ik ga weer." "Lola, wacht nou even. Kan ik met je praten?" Ik reageer niet en geef Mercy een laatste aai. "Doei Mercy." Ik loop de staldeur uit en Dave doet niets. Hij wilt dus met me praten maar als ik wegloop doet hij niks? Hij heeft echt nooit iets om me gegeven. Ik loop met mijn hoofd naar beneden langs hem op weg naar mijn fiets. Dave staart me met een verdrietige blik aan.

Ik loop langs de weiden en het 'verboden pad'. Als ik bij het pad loop hoor ik het gehinnik opnieuw. Ik kan er niet meer tegen. Er is iets in die stal dat me aantrekt. Ik kijk om me heen of er iemand is. Ik zie niemand en loop onder het touw door. Snel doorlopend maar goed om me heen kijkend loop ik over het pad. Ik verbaas me over hoe slecht het hier onderhouden is. Het gehinnik en getrap wordt steeds luider. Uiteindelijk sta ik voor een grote versleten stal stil. Hier komt overduidelijk het geluid vandaan. 

Voorzichtig loop ik iets dichterbij, het gehinnik wordt iets zachter. Als ik bij de stal aankom, probeer ik door het hout heen te kijken. Ik zie een schim van een paard, maar dat had ik al verwacht. Het gehinnik is gestopt. Heel langzaam haal ik de klip van het luik. Een stemmetje in me zegt dat ik moet omdraaien en weglopen, maar mijn nieuwsgierigheid wint het. Ik open het luik hap naar adem.