Het vergeten paard

30

"Lola!" Henkt wenkt me. Ik draaf met Gloria naar hem toe. We hebben nu tien minuutjes ingereden. Gloria is goed aan mijn been en heeft er zin in. Bij de oefenhindernissen heeft Gloria, zoals altijd, er geen balk afgegooid. Ik kijk Henk vragend aan. "Je bent zo aan de beurt, dus je moet alvast maar de bak." "Is er nog iets waar ik op moet letten?" Henk kijkt me twijfelend aan. "Er is een waterbak" zegt hij aarzelend. "Maar aangezien het bij de training ook goed ging, moet het nu ook lukken." Ik knik. "We gaan ervoor." Ik klop Gloria op zijn hals en rijd naar de wedstrijdbak. Anastasia is nu het parcours aan het rijden. Na haar ben ik aan de beurt. Terwijl ik in de bak rondjes aan het rijden ben, kijk ik naar Anastasia en zorg dat ik haar niet in de weg loop. Ik scan het parcours. 17 hindernissen, elk verschillend. Soms dubbele, een kruisje, een stijltje, een waterbak. Van alles is er wat. Wanneer ik applaus hoor word ik uit mijn gedachte gehaald. Anastasia is klaar. Ik werp een blik op het scorebord en zie dat ze 4 strafpunten heeft, wel staat ze op de eerste plaats. Tot nu toe heeft iedereen strafpunten, maar Anastasia was het snelste.

"En nu is het tijd voor de laatste amazone. Lola met haar nieuwe paard Gloria!" Een lach verschijnt op mijn gezicht als ik mijn aankondiging hoor. Ik laat Gloria aandraven. Ik laat mijn blik over het publiek glijden. Mijn ouders en Laura staan vol spanning te kijken, maar de trotse blik in hun ogen is me niet ontgaan. Anastasia komt snel aanrennen en gaat naast mijn ouders staan. Ze ziet dat ik kijk en steekt haar duimen op. Henk staat een eindje verderop met Dave. Beide hebben ze een enorme lach op hun gezicht. Een trotse lach. Ik haal een paar keer goed diep adem. Rustig blijven, Lola. Jullie kunnen dit. "We gaan ervoor Gloria." Ik geef hem een bemoedigde klop op zijn hals. Wanneer de bel wordt geluid laat ik hem aan galopperen.

POV DAVE

Ik vouw mijn handen in elkaar om mijn trillende handen te verbergen. Ik haal schokkerig adem. Volgens mij kan iedereen aan mij zien dat ik stik nerveus ben, maar die trotse blik in mijn ogen is voor iedereen te zien. Ik mis haar zo ontzettend. Ik ben zo dom geweest. Tamara heeft me weer weten te misleiden. Dit is echt waanzin, ik wil haar in mijn armen sluiten. Nu. Wanneer de bel wordt geluid, word ik uit mijn gedachten gerukt. Mijn ogen laat ik voor de laatste keer over het publiek glijden. Haar ouders en Anastasia staan er trots en ook vol in spanning bij. De rest van het publiek kijkt gespannen toe. Mijn blik valt op Jeroen Dubbeldam. Dé man. Hij staat met een bestuderende blik toe te kijken. Mijn vader stoot me aan. "Daar gaat ze." Ik kijk snel weer naar het parcours en ziet dat Lola richting de eerste hindernis rijdt. Ze heeft precies de goede snelheid en komt perfect uit. Gloria's sprong is prachtig. Een trots en warm gevoel stroomt door mijn lichaam. Het enige waar ik tegenop zie is de waterbak met na een paar meter een sprong erachter. Ik ben bang dat Gloria dat spannend vind en misschien wel een kleine weigering maakt. Met mijn ogen volg ik Lola en Gloria geconcentreerd. De tweede sprong is alweer prachtig en de derde en vierde ook. Gloria blijft hard doorlopen, maar hij blijft steeds gefocust op de volgende sprong. Elke keer lijkt het alsof hij hoger en hoger springt. De geconcentreerde blik in Lola's ogen, maar de lach op haar gezicht. Het gaat perfect. Elke sprong is prachtig. Ik fixeer mijn ogen op de waterbak. Ze komen steeds dichterbij. Ik zie Gloria aanspannen. Lola merkt het ook en geeft snel bemoedigende klopjes op zijn hals. Elke meter dichterbij de waterbak schudt Gloria meer met zijn hoofd. Ik houd gespannen mijn adem in. Lola fixeert haar blik op de sprong. Met grote ogen kijk ik toe. Mijn vader hapt gespannen naar adem. Gloria begint nog harder te rennen naar de waterbak. In mijn hoofd doe ik een schietgebedje. Laat Gloria alsjeblieft niet stoppen. Het lijkt alsof mijn gebeden zijn gehoord want Gloria springt er ruimschoots overheen. Ik laat mijn adem sissend ontsnappen. Lola laat Gloria iets zachter galopperen, hij rent zich namelijk rot in rengalop. De volgende hindernis lukt ook met gemak. Lola spoort Gloria iets harder aan en richt zich tot de laatste sprongen. Binnen een paar seconden is het alweer voorbij. Ik sta in shock toe te kijken. Alles lijkt in slowmotion te gaan. De mensen om mij heen komen weer tot leven en beginnen te juichen. Lola laat Gloria draven en steekt haar vuist in de lucht. Een enorme lach staat op haar gezicht. Henk stoot me aan en ik uitwaak uit mijn gedachten. Ik ren richting de bak. Ondertussen is Lola al afgestegen. Ze geeft Gloria een knuffel en blijft hem maar belonen. Gloria lijkt het allemaal goed te vinden en staat trots rond te kijken. Lola ziet me aankomen rennen en geeft Gloria aan iemand anders, om hem even vast te houden. Voor Lola stop ik. Ik haal een paar keer goed adem om mijn gehijg te verdrijven. We kijken elkaar een paar seconden aan. Diep in de ogen, maar voor mij duurt het eeuwen. Ik kijk in haar prachtige hertenogen en een diep verlangen komt in me naar boven. Haar ogen staan vol blijdschap en liefde. Ik kan me niet meer beheersen, strek mijn armen naar haar uit en Lola pakt haar kans. Ze springt vol blijdschap in mijn armen. Ik sluit mijn ogen om van dit moment te genieten en snuif haar vertrouwde geur op.

Wanneer ik een duw tegen mijn rug voel open ik mijn ogen en laat Lola met tegenzin los. Anastasia springt gelijk in haar armen. "Je deed het zo goed!" schreeuwt ze in Lola's oor. Ik moet lachen om het aanzicht.

POV LOLA

Ik laat Anastasia langzaam los. Ik houd ontzettend erg van haar, maar even baalde ik ervan dat ze de aandacht opeiste en ik Dave moest loslaten. Henk en mijn ouders komen in de verte al aanrennen. "Schat! Ik ben zo trots op je!" roept mijn vader over het hele veld. Ik barst in lachen uit. "Dankje!" Wanneer mijn ouders mij hebben bereikt trekken ze me in een omhelzing. "Krijg geen lucht" piep ik wanneer mijn vader me niet loslaat. "Oeps." Verschrikt laat mijn vader me los. Henk geeft me een ook een stevige knuffel. "Ik zou zeggen, ga rustig met Gloria rusten en wacht op de prijsuitreiking. Ik heb het gevoel dat je in de prijzen valt." Dat laatste zegt Henk met een knipoog. Ik pak Gloria's teugels weer vast en geef hem een knuffel. In woorden kan niet uitgedrukt worden, hoe trots ik op hem ben.

A/N: sorry dat ik zo lang niet meer heb geüpdate. Ik schaam me nu echt heel erg. Ik kan wel zeggen dat ik het heel druk had met school, wat ook echt de waarheid is, maar het is geen goed excuus. Hopelijk heb ik het een beetje goedgemaakt met dit hoofdstukje ;)