මං ඇස් ඇරියෙ නිමේෂ්ගෙ කටහඬට...වාහනේ මිදුලෙ නවත්තනකම් දන්නෙ නෑ.. ගේ ඇතුලට යද්දි පොඩි එකා හයියෙන් අඩන සද්දෙට කෙලින්ම ගියෙ මල්ලිගෙ කාමරේට..පුතා ඉකිගගහ අඩනව..මල්ලියි ආන්ටියි දෙපැත්තෙ ඉදන් සනසනව..එක එක දේවල් කිය කිය හුරතල් කරනව....මං කාමරේ දොරෙන් ඇතුල් වුණා විතරයි ඒ ඇඩිල්ල දෙගුණ තෙගුණ වුණා...කම්මුල් දිගේ කදුලු ගලාගෙන ගියෙ ගොත ගගහ මොනවද කියන්න ට්‍රයිකරන ගමන්.....ඒ අඩන විදියට මගෙත් ඇස්වලට කදුලු ආව...මං ගිය ගමන් පොඩ්ඩව වඩා ගත්තෙ ඉබින ගමන්.
"ඇයි මැණික..?"
එයාට කතා කරන්න බෑ. ඉකිගහනව හයියෙන්ම..
"මල්ලිට අප්පච්චි ඕනලු අයියෙ...දැන් පැයක විතර ඉදන් අඩනව..අපිට නලවගන්න බෑ එයාව"
මල්ලි කියද්දි මට කොල්ල ගැන දුක හිතුණෙ හිතට දැනුණ බයත් එක්ක..හැමදාම අප්පච්චි ඕන කියල අඩන්න ගත්තොත් මොනා කරන්නද..
"පුතා..එයාව වාහනේ දාගෙන පොඩ්ඩක් ඇවිදින්න ..එතකොට හරියයි.."
ආන්ටි කියද්දි මං පොඩ්ඩව වඩාගෙන හුරතල් කරන ගමන් ආවෙ වාහනේට..
"අඩන්න එපා මැණික..අප්පච්චි බලන්න අපි හෙට යමු..කොල්ලො අඩන්නෙ නෑ නෙ..ඕම ඉන්න...අපි ගමනක් යමු.."
කොල්ලට ඉකිගැහෙන හින්ද කතා කරගන්න බෑ..ඒත් ඒ අස්සෙන් වචන දෙක තුනක් කිව්වෙ හරි අමාරැවෙන්..
"බෑ..දැන් යමු...අප්පච්චි ඕ..නේ"
"ඉතින් මැණික අප්පච්චි ඈතනෙ ඉන්නෙ..ඉන්න මං කෝල් එකක් ගන්නම්.."
"බෑ..මට බලන්න ඕනෙ "
"අපි චිල්ඩන් පාර්ක් යමුද?"
"බෑ....."
"ඔයාට චොකලට් අරන් දෙන්නද?"
"එපා....."
"සෙල්ලම් බඩු? "
"එපා..හ්."
"ඒනම් මොනවද ඕනෙ?"
"අප්පච්චි "
"මාම එපාද?"
"ඕනේ හ්"
"ඉතින් මාම ඉන්නවනෙ මැණික"
"අප්ච්චිත් ඕනෙ "
එයාගෙ ඇඩිල්ල ආයෙම අලුත වුණේ හරියට මං ගැහුව වගේ...මං පුතාව සීට් එකේ තියල වාහනේට නැග්ගෙ යන දිහක් ගැන ලොකු අයිඩියා එකක් නැතුව. ටික දුරක් යද්දි අඩන එක නැවතුණා..ඒත් ඉකිගැහෙන එක නැවතිලා නෑ....මං වාහනේ නතර කරේ ෂොපින් මෝල් එක ඉසස්සරහ..එයාව වඩාගෙන ඇතුලට ගියෙ සෙනග ටිකක් අඩු පැත්තකින්..ඒත් මග ඉදන් හම්බවෙන සමහර ගෑණු ලමයි එක්ක සෙල්ෆිවලට, ආගිය තොරතුරු කියන්න නවතින්න වෙන එක නවත්තන්න බෑ..ඒ බාධකත් එක්ක පුතාව අරන් ආවෙ සෙල්ලම් බඩු කඩයකට..
YOU ARE READING
දෑස නිසා
Non-Fictionප්‍රතික්ශේපවීම් ගොඩක් මැද එකම එක ආදරණීය පිළිගැනීමක් ඇති ජීවිතේ හිනිපෙත්තටම යන්න..
