ඉර මුදුන පහු කරද්දි මං අඹ ගහ යටින් ඉඳගත්තෙ ඇගට දැනුණ මහන්සියත් එක්ක..බඩගින්නක් දැනුණත් ගේ ඇතුලට දැම්ම යන්න බෑ..වැඩ ඉවර කරන්න වෙනව..උදැල්ලට අහුවෙලා අත්වල පෑදුණ කරගැට ඇගිලිවලින් පිරිමදින ගමන් මං බලන් හිටියෙ අඹ අත්තක වහල හිටපු ගිරා ජෝඩුව දිහා....එක්කෙනෙක් අනික් කෙනාව යන්තමට කොටනව. ඇගට නගිනව..හරි ආදරණීයයි......ආදරේ කියන්නෙම ඕනම කෙනෙක් සංවේදී වෙන හැඟීමක්..ඒකට සත්තු ද මිනිස්සුද අදාල නෑ..ටික වෙලාවක් යනකම්ම මට ඒ ලස්සන දර්ශනයෙන් ඇස් අහකට ගන්න හිතුණෙම නෑ...
මගෙ හිත මීට අවුරැදු දහයක් දොළහක් ඈතට ගියෙ මටත් හොරෙන්...තිබුණු එකම ආදරේ මගෙන් වෙන්වුණ දවස..මගෙ අක්ක මට අහිමි වුණ දවස..අවුරැදු පහ හයක් තරම් පුංචි වයස වුණත් මට යන්තමට ඒ සිද්ධිය මතකයි..
එදා වැස්ස දවසක්..මං සෙල්ලම් කර කර ඉදල ගෙට දිව්වෙ කවදාවත් දැකල නැති නැන්ද කෙනෙකුයි මාම කෙනෙකුයි ගේ පැත්තට එද්දි...එයාල සාලෙට ඇවිත් තාත්ත එක්ක කතාව
"කවුද අක්කෙ ඒ මාමයි නැන්දයි ?"
මං දුවගෙන ගිහින් ඇහුවෙ කාමරේ ඇද උඩ ඉදගෙන කල්පනා කර කර හිටපු අක්කගෙන්..එයා ඇදෙන් නැගිටල මාව අත් දෙකෙන්ම වඩාගත්ත...එයා මට වඩා ගොඩක් ලොකුයි...
"මගෙ මල්ලි ..ඒ නැන්දටයි මාමටයි මාව එයාලගෙ දරැවෙක් වගේ හදාගන්න ඕනෙලු "
"ඒ කියන්නෙ මොකක්ද? .ඔයා අපේනෙ? ..එයාලගෙ නෙමේනෙ ?"
"හ්ම්...ඔව් ඒත් එයාල මාව තාත්තගෙන් ඉල්ලනව..හදාගන්න "
"එතකොට තාත්ත හා කිව්වද ?"
"ඔව් මල්ලි..ඒ නැන්දයි මාමයි කොලඹ ඉන්න ගොඩක් පෝසත් අය..මට ඔයාව දාල යන්න වෙනව. "
අක්ක කිව්වෙ මාව තුරුල් කරගෙන ඉබින ගමන්..මං හිටියෙ එයාගෙ බෙල්ල අත් දෙකෙන්ම බදාගෙන..එදා මට එයා කියපු දේවල් තේරැණේ නෑ..
"එතකොට ඔයා කවද්ද එන්නෙ ?.මං එතකම් තනියමද?"
"ඒ නැන්දයි මාමයි මාව හොදට බලාගනී..ටික දවසකින් මං ඔයාවත් එහෙට ගෙන්න ගන්නම්..මගෙ මල්ලි හොදට ඉගෙන ගන්න..තාත්ත ඔයාව බලාගනී.."
YOU ARE READING
දෑස නිසා
No Ficciónප්‍රතික්ශේපවීම් ගොඩක් මැද එකම එක ආදරණීය පිළිගැනීමක් ඇති ජීවිතේ හිනිපෙත්තටම යන්න..
