The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 64

Miami, FL - January the 13th, 2016 - 15:00 PM

'Vince!'
Mam stopt haar mobiel weer terug in haar zak en zoekt naar pap. Ze treft hem buiten in de achtertuin aan.
'Ik werd gebeld door de politie. Ze vertelde dat Drew, Liam en Owen vannacht naar het huis van Gary zijn gegaan en daar Briana hebben gevonden.'
Pap fronst zijn wenkbrauw. 'Gary's huis? Wat heeft ze daar nou weer te zoeken?'
Mam haalt haar schouders op. 'Het was nogal vaag. Maar je kent Bri.. Koppig, eigenwijs en zichzelf altijd willen bewijzen. Waarschijnlijk zocht ze daar naar bewijs van iets.'
'Dat gaat zeker ook over die onzin die je me wilde laten zien op je laptop?' zegt pap bespottend, alsof hij daar absoluut niks mee te maken wilt hebben. 'Die mysterieuze vrouw waar iedereen het steeds over heeft?'
Mam rolt haar ogen. 'Ik kan ook niet precies verklaren wat dit allemaal is, maar één ding weet ik zeker, die camerabeelden waren echt. Ik ben toch niet achterlijk, Vince? Ik weet wat ik zag. Die vrouw bestaat echt. Bri en Luna hebben dat niet verzonnen. Jij denkt misschien dat ik hallucineerde, maar ik zal je laten zien dat ik je geen onzin aan het vertellen ben.
Pap schudt rustig zijn hoofd. 'Je bent net je dochter.. Geen wonder dat Bri zo eigenwijs is.'
Terwijl mam haar oude laptop sluit en de camera's uitzet, rolt ze weer opnieuw met haar ogen. Laat hem lekker, denkt ze over pap. Hij weet helemaal niets. Ze loopt naar de gang om haar jas te pakken en trekt deze aan. Dan kijkt ze via de deuropening naar pap. 'Kom je nog?'
Pap kijkt haar verbaasd aan. 'Waarheen?'
'Naar Gary's huis,' zegt mam fronsend en op een toon alsof pap de domste thuis is. 'Bri is daar.'
'En Luna dan?' Pap wijst naar mijn zusje, die op de bank zit met haar koptelefoon op, druk bezig met haar iPad. 'Wil je haar alleen laten?'
Mam zucht. Dat is Luna niet, denkt ze meteen in haarzelf. Maar goed, als ik dat zo zeg, dan wordt hij weer boos zoals vanochtend.
Om eerlijk te zijn, lijkt het nu echt alsof pap mijn zusje op de eerste plek zet, alsof zij er toe doet en ik niet meer. Aan de andere kant, kan ik dat deels wel begrijpen na dat heftige incident met dat mes in mijn handen. Dat was ook gewoon te krankzinnig. Daarnaast, ben ik de "oudere dochter" en Luna het kind. Daaruit baseert hij ook dat ik verantwoordelijker ben en geen gevaar moet zijn voor mijn zusje. Pap wilt nu dat ik pas thuiskom wanneer ik volledig ben behandeld in de kliniek. Hij gelooft niet dat ik dit, allemaal, niet zelf aan het doen ben. Ik word bestuurd. Hoe gek klinkt dat? Dus ik neem het hem niet kwalijk.
Mam heeft een idee. 'Ze gaat mee.' zegt ze over Luna en ze loopt naar haar toe. Ze wilt namelijk zien hoe Luna zich zal gedragen als ze mij nu gaat zien. Ze tikt haar aan en gebaart naar haar dat ze haar koptelefoon even af moet doen. 'Kom, we gaan naar je zus toe.'
Even kijkt Luna haar aan, maar dan knikt ze en legt ze haar iPad weg.

Owen en Liam komen Mel tegemoet en lopen samen naar de grote boom schuin tegenover Gary's huis een stukje verderop. Ze zien Drews auto geparkeerd staan.
'Hij is echt niet goed in zijn hoofd..' zegt Mel afkeurend. 'Daarbij verstoort hij zo ook het hele onderzoek van de politie. Hoe kunnen zij sneller achter komen wat er allemaal is gebeurd met Gary als wellicht alle bewijzen stuk worden gemaakt?'
'Maar hij doet dit nu voor Bri,' zegt Owen. 'Ze is daar nu en kort gezegd, de hele situatie zag er niet best uit. Hij wilt haar daar weghalen.'
Mel fronst haar wenkbrauw. Eigenlijk is ze nog steeds kwaad op mij. Ook op Drew, maar het meest op mij, omdat ik de "beste vriendin" ben die seks heeft gehad met haar ex vriend. Maar diep van binnen geeft ze nog om ons beiden. 'Weghalen? Zit ze daar gevangen dan?'
Dan komt de oom van Liam bij hun staan. 'Hé jongens. Hier ben ik dan.' Hij glimlacht naar Liam.
'Hé ome Joey, bedankt dat u kon komen.' zegt Liam tegen zijn oom.
'Uh.. hallo.' stamelt Mel en ondertussen steekt ze haar hand uit om zichzelf voor te stellen. 'Melanie.'
De oom van Liam draagt een clergyman en draagt een koffertje. Hij is een priester. Liam en Owen zien dat Melanie in de war is en dat ze eigenlijk wilt vragen naar uitleg.
'Wij denken dus dat Bri is bezeten,' beantwoordt Owen haar blik. 'Hij gaat ons hiermee helpen.'
Mels ogen schieten wijd open en dan kijkt ze weer naar de oom van Liam. 'Bent u.. een exorcist?'
Hij knikt. 'Dit soort zaken zijn ernstig. Ze moet zo snel mogelijk bevrijd worden van die kwade geesten. Kom, jongens, we gaan naar binnen.'

Drew loopt naar de kast toe, de kast waar ik in werd getrokken. Hij probeert het open te maken, maar het zit helemaal vast. Met veel kracht probeert hij aan de deuren te trekken, maar wat hij ook doet, het zit echt muurvast. Dan probeert hij ertegenaan te schoppen, om de hele kast kapot proberen te maken. Hoe kan een kast zó stevig zijn? Hij denkt even aan Gary's ouders die altijd peperdure meubels en spullen kopen. Ondanks dat deze kast vast en zeker van topkwaliteit is, kan het nooit zo zijn dat het helemaal muurvast zit. Er zit niet eens een slot aan. Hoe kan dit?
'Bri?' zegt hij ondertussen. 'Bri, zit je hierin?!'
Geen antwoord. Op dit moment ben ik buitenbewustzijn. Ik zit inderdaad nog in die kast, maar dat weet ik zelf niet eens. Totdat Drew een paar keer hard tegen de kast aan bonkt. Ik word plotseling wakker. Ik knipper met mijn ogen en kijk voorzichtig om me heen. Het is pikdonker hierbinnen.
Dan besef ik dat ik dit allemaal zelf aan het doen ben. Wacht, gebeurt dit nou echt? Ik heb weer controle over mijn lichaam!
'Drew..?'
Ik hoor hem verbaasd reageren. 'Bri?!'
Ik probeer rechtop te zitten en realiseer me dat ik inderdaad mijn eigen controle weer terug heb. Ondertussen probeer ik de kast van binnen open te maken. 'Drew..' kraam ik blij en opgelucht uit.
'Babe..' hoor ik hem terug zeggen en aan zijn toon te horen is hij net zo opgelucht als ik. 'Je bent het echt..'
Er rolt een traan over mijn wang. In mijn hoofd spoken er nog duizend gedachtes rond, maar eerst moet ik echt uit deze kast. Ik wil in Drew zijn armen springen. Hij is voor mij teruggekomen.. Hij is gewoon opnieuw hierheen gekomen, ondanks dat het voor hem gevaarlijk kan zijn. Dit laat zien hoeveel hij om me geeft.
'Ik krijg 'm niet open..' zeg ik terwijl ik geïrriteerd en ongeduldig de kastdeuren probeer open te krijgen. Op een agressieve manier probeer ik ertegenaan te duwen met al mijn laatste kracht. Ondanks dat mijn lichaam nog zwak is, blijf ik doorzetten.
'Oké, wacht,' zegt Drew binnensmonds en hij gaat klaarstaan. 'We doen dit samen, Bri. Ik tel tot drie en dan begin ik te trekken en jij te duwen, tegelijkertijd, met al onze kracht. Oké?'
Ik sluit mijn ogen en knik, ook al kan hij dat niet zien. 'Oké.' zeg ik zacht. Samen kunnen we dit, denk ik in mijn hoofd.
'Drie... twee... één...'
Met al onze laatste, kostbare kracht duw ik tegen de kastdeuren aan terwijl hij eraan trekt.
Na een paar tellen.. lukt het! De kastdeuren zwaaien opeens open en ik zie Drew blij naar me kijken. Ik spring meteen in zijn armen en hij vangt me op om me in het rond te zwaaien. Ik voel gelijk een fijne stroming door mijn lichaam heengaan en glimlach. Dan kijk ik hem in zijn ogen aan en begin hem te zoenen. Weer rolt er een traan over mijn wang van blijdschap.
We kijken elkaar weer aan en ik houd zijn gezicht tussen mijn handen. Ik wil zoveel dingen zeggen, maar het komt maar niet naar boven en op dit moment wil ik hem gewoon alleen vasthouden. Dat is al genoeg. Ik leun mijn voorhoofd tegen het zijne aan en onze neustoppen raken elkaar automatisch aan. Ik verdwaal eindelijk weer in zijn ogen en daardoor moet ik alleen maar meer glimlachen.
'Eindelijk..' fluistert hij.
Met mijn vinger streel ik langzaam zijn wang. Ik haal een diepe zucht en omhels hem weer. 'Echt.. dank je wel.. dank je wel voor al deze moeite.. je hebt me gered..' zeg ik met heel veel emotie.
'Alles voor jou..' fluistert hij in mijn oor.
Hij ziet dat er nog angst in mijn ogen zit. Het is alsof er iets moment weer iets ergs kan gebeuren.
'Ik ben zo bang..' fluister ik met een rillende stem.
'Ik ben bij je, Bri,' stelt Drew me meteen gerust. 'Je bent veilig bij mij, babe.'
Dit keer stromen er meer tranen over mijn wangen, Drews schouder zit helemaal onder. Ik laat mijn gezicht tegen hem aan rusten. Drew zal vast ook duizend vragen hebben, maar ook hij wilt even van dit moment genieten. Ons moment.
Na een tijdje valt mijn oog automatisch naar een bepaalde hoek in de kamer.
Shit.
De vrouw.
Ze staat daar.
Ze is er weer.
Ik slik en fluister 'D-drew..'
Hij blijft stil. Hij kan meteen aan mijn stem horen dat mijn humeur is omgeslagen.
Ik probeer me langzaam en voorzichtig los van Drew te trekken.
Ik kijk hem angstig aan.
Hij ziet de angst in mijn ogen.
Met mijn trillende vinger wijs ik naar die hoek van de kamer.
Drew draait zich langzaam om.
Hij ziet haar ook en slikt.