The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 28

Miami, FL - January the 4th, 2016 - 10:20 AM

De kerstvakantie zit er alweer op en het is weer tijd om naar school te gaan. Gelukkig had ik vandaag het eerste twee uur vrij. Het zou echt klote zijn geweest als ik meteen al vanaf het eerste uur les had.
Ik loop naar het lokaal waar ik moet zijn en onderweg zie ik al gauw Jessie en Mel staan die me aanstaren.
Ik kijk terug en slik. Ook haal ik een diepe zucht. Hun waren de twee enige met wie ik letterlijk elke dag omging. Ik voel me buitengesloten.
Net voordat ze voorzichtig naar me proberen te glimlachen, kijk ik de andere kant op. Dat was moeilijk, aangezien ik ze stiekem, diep van binnen toch wel een beetje mis. Maar ik kan het ze niet vergeven. Als ik aan Jessie denk, zie ik haar samen met Gary voor me... Een traan die uit mijn oog wilt springen onderbreekt mijn gedachte.
Boos schud ik mijn hoofd. Fuck it. Ik red me prima in m'n eentje. Ik loop zonder opzij te kijken naar mijn kluisje en doe het open om mijn jas erin te gooien. Dan loop ik naar het lokaal waar ik scheikunde heb.
Wanneer ik voor de deur sta, zie ik twee docenten met elkaar praten. Één daarvan staat haast te huilen en de ander troost haar met een verdrietige blik. Wat zal er aan de hand zijn? Er komen steeds meer docenten bij elkaar staan en het ziet er niet vrolijk uit. Er is iets gebeurd.
Ik loop het lokaal in en ga ergens achterin zitten, terwijl Mel en Jessie haast bijna vooraan zitten. Ik voelde dat ze me aankeken toen ik meteen ver van ze ging zitten, maar het boeit me echt niet.

Na een kwartier wachten vraagt iedereen zich af waar Mrs. Campbell blijft. 'Ik vind het echt oneerlijk dat leraren altijd te laat mogen komen zonder dat ze een briefje moeten halen.' hoor ik een meisje roepen door de klas. 'Inderdaad, zullen we gewoon weggaan?!' roept de ander terug.
Precies op dat moment gaat de deur open. Een bekende man loopt naar binnen, maar vrolijk kijkt hij niet. De directeur van onze school gaat voor de klas staan, met zijn gezicht naar de grond gericht. Hij heeft een zakdoekje in zijn hand. Ik heb hier totaal geen goed gevoel bij.
'J-jullie zullen jullie vast afvragen waar Mrs. Campbell is..' begint hij op een toon die best onduidelijk is. Je hoort de klas slikken en de helft knikt voorzichtig. De spanning hier is opeens erg hoog geworden. W-wat wil de directeur ons vertellen..?
'Ik heb helaas slecht nieuws voor jullie..' gaat hij verder, terwijl hij zich bijna verslikt. 'Mrs. Campbell is deze vakantie helaas.. o-overleden..'
Mijn ogen schieten wijd open. Wát?!
Ik hoor de klas schrikken en al gauw barst er een meisje in tranen uit.
Ik houd mijn trillende hand voor mijn mond die ik niet meer dicht krijg van verbazing. Ik hoor de laatste woorden die uit de mond van de directeur kwamen zich in mijn hoofd herhalen. Dit kan niet waar zijn..
'Z-ze was zo'n lieve, sterke vrouw,' zegt de directeur. 'Het gebeurde gewoon uit het niets. Ze was niet eens ziek..'
Een traan rolt over mijn wang, terwijl ik verbaasd voor me uit staar. Ik veeg het weer weg.
Ik slik.
Er klopt iets niet..

Sorry voor dit korte stukje, ik heb het zooooo druk momenteel. Ik ga zo snel mogelijk weer verder.
xxxxxxxxxxxxxx