The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 35

Miami, FL - January the 5th, 2016 - 21:34 PM

Ik schop de bal richting Drew. We spelen één tegen één in Drews mega grote achtertuin. Hij vond dat voetbal goed helpt tegen stress en dat je alles makkelijker vergeet. Het klopt eigenlijk wel, ik kan mijn agressie hierbij makkelijk kwijt.
Na ongeveer een uurtje te hebben gespeeld, gaan we samen in het tuinhuisje zitten. Het bankje hier zit ontzettend lekker. Hier gingen we vaak met z'n allen een jointje roken. Drews vader smoked ook, dus het was nooit een probleem.
Drew slaat blij een arm om me heen. 'Zeg, Bri?'
'Hm?'
'Wat gebeurde er eigenlijk toen je dat onbekende nummer opnam en mij in de wacht zette?'
Weer komen die gedachtes in me op. Maar het is dat Drew nog niet wist wat er toen gebeurde.
Ik haal een diepe zucht. 'Ik.. weet je.. het was.. het was weer nogal vaag.'
Hij kijkt me vragend aan. 'Hoezo lag die vaas ineens kapot op de grond? Dat was toch je moeders lievelingsvaas?'
Ik kijk hem aan en frons mijn wenkbrauw. Het verbaasd me echt dat hij dat weet. Ik heb dat ooit wel een keer gezegd, maar meestal vergeet iedereen dat. Gewoon omdat het niet boeiend is.
'Ik nam op en begroette diegene gewoon normaal. Gewoon zoals hoe je normaal iemand aanspreekt aan de telefoon. Maar ik kreeg geen antwoord terug. Ineens bleef mijn mobiel vasthangen, en viel die vaas uit het niets op de grond.'
Drew kijkt me met grote ogen aan. 'Wát?'
Ik knik en slik. 'Dat bedoel ik dus. Hierdoor gaat mam denken dat ík diegene was die haar vaas heeft laten vallen. Dit is niet de eerste keer dat er dingen kapot zijn gegaan. Dit moet echt stoppen!'
Ik haal een diepe zucht en leun met mijn hoofd tegen Drews schouder aan. '..Maar hoe?' fluister ik dan teleurgesteld.
Drew kijkt me aan en met zijn vingers pakt hij mijn kin vast, om mijn gezicht naar zijn kant te draaien. 'Luister, Bri,' zegt hij. 'Ik weet inderdaad hoe je bent. Je bent sterk, je geeft nooit te snel op, je komt altijd op voor je vrienden en familie.'
Ik kijk hem aan en glimlach.
'En daarom snap ik en begrijp ik je honderd procent waarom je dit wilt stoppen. Voor jezelf, voor Gary, voor ons allemaal. Je hebt al zoveel dingen voor een ander gedaan, Bri. Luister dan, je bent een heel goed meisje, maar bij dit soort dingen kun je jezelf nóg erger in gevaar brengen dan dat je al bent.'
'Maar,' stamel ik fluisterend. 'Ik kan zo toch niet verder leven..? Het valt me zo erg lastig..'
'Je moet volhouden,' zegt hij en hij kijkt me strak aan. 'En dat kan je. Zeg tegen je ouders, tegen ons, tegen iedereen die je vertrouwt wat je allemaal ziet en meemaakt. Probeer zoveel mogelijk niet alleen te zijn. Zoals ik al zei, Bri, je staat er niet alleen voor. Je kan mij altijd vragen of ik je weer kom ophalen.'
Ik knik en glimlach weer. 'Dat is heel lief.'
'Tuurlijk, Bri, want dat verdien je.'
Ik sabbel aan mijn onderlip. 'M-maar mijn ouders geloven me niet. Mam vond het al onzin toen ik dat ene verhaal van Mrs. Campbell aan haar vertelde. Geloof me, mijn ouders kun je gewoon haast niet overtuigen. Ze geloven ook niet dat het mogelijk kan zijn dat Gary's dood met iets bovennatuurlijks te maken heeft. Maar alles verwijst gewoon daarnaar, het moet toch ook gewoon kloppen?'
Drew knikt.
'Snap je,' zeg ik en ik zucht. 'Daarom is het gewoon moeilijk. En weet je waar ik ook mee zit? Deze onbekende vrouw volgt me ook wanneer ik bij een ander logeer. Met kerst was ik bij oma in Orlando, en daar zag ik haar ook. Het vreemde was ook, dat ik die keer ook iemand anders zag die ik niet kende. Het was een jongeman. Ik kan me alleen niet zo goed meer herinneren hoe hij eruit zag. Hij deed me wel denken aan iemand..'
'Aan wie dan..?'
Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet meer.'
Drew kijkt weer recht voor zicht uit en duwt mijn hoofd zacht tegen zijn schouder aan. Ik leun ertegenaan en kijk naar het plafond. 'Dus waar ik ook ben, deze vrouw zal daar ook zijn. Het kan overal, maar dan ook écht overal zijn. Hoe dan ook. Daarom voelt het klote als ik bij iemand anders thuis ben. Straks is die vrouw er ook en is dat mijn schuld.'
'Het is niet jouw schuld.' zegt Drew.
Ik slik. 'Maar dat voelt wel zo.'
'Luister dan, je kunt daar helemaal niks aan doen. Ik weet nu wat er precies aan de hand is met je en als je denkt dat je iemand hierdoor mee lastig valt, kom naar mij toe, en ik zal het diegene zeggen. Ik zal je helpen en je steunen. Onthoud dat, ja?'
Weer kijk ik hem aan. 'Je bent echt een schat, wist je dat?'
'Zo word ik wel vaker genoemd.' zegt hij en zijn leuke kuiltjes verschijnen weer in zijn wangen.
Ik kijk hem in zijn mooie, heldere ogen aan. 'Door wie? Door je chickies zeker?'
Drew grinnikt. 'Die heb ik niet. Heb ik ook niet nodig.' Hij kijkt me aan.
Ik bijt op mijn lip en blijf hem ook aankijken. Hij heeft een blik in zijn ogen waar ik heel verlegen van word. Langzaam krijg ik het warm van binnen. Een vreemd gevoel komt bij me naar binnen. Ik ken dit gevoel wel ergens van, alleen heb ik dit al een tijd lang niet gevoeld. Kriebels. Ergens onderin mijn buik. Mijn blik valt voor heel even naar Drews lippen. Is.. is het raar dat ik hem wil.. zoenen?
Hij komt steeds iets dichterbij met zijn gezicht. Onze lippen zijn nog maar tien centimeter van elkaar verwijderd. Ik wil.. ik wil hem gewoon..
Dan gaat mijn mobiel af. We schrikken beiden en schieten precies tegelijk naar achter. Wanneer we beseffen dat het maar mijn telefoon is die afgaat, halen we een diepe zucht van opluchting.
Ik kijk ernaar en op het scherm zie ik dat het mam is die me belt. O, shit. Ik bijt op mijn lip en kijk Drew meteen vragend aan. Zal ik..?
'Neem maar op.' zegt Drew, alweer alsof hij mijn gedachte kan lezen. 'Voordat ze bezorgd gaat worden.'
'Ze is boos door die vaas, wedden?' zeg ik en al gauw neem ik op. 'Hoi mam.'
'Briana, waar ben je? En wáárom ligt mijn dure vaas uit Italië kapot op de grond?! Heb je die laten vallen?!'
Ik rol met mijn ogen en geïrriteerd kijk ik Drew aan. Hij moet grinniken.
'Nee, ik bedoel, het was niet expres. Het was niet de bedoeling..'
'Jij komt nu meteen terug naar huis en gaat me dit uitleggen,' onderbreekt ze me. 'Dit gaat je je zakgeld kosten!'
Ik haal een diepe zucht. 'Oké, mam. Ik kom eraan.' Zonder iets te zeggen hang ik op.
'Ik breng je weer,' zegt Drew en hij staat op. 'Zal ik anders meegaan naar binnen? Dan zeg ik wel tegen je moeder dat ik het per ongeluk heb laten vallen en dat het mijn schuld was.'
Mijn mond valt open. Hij is echt te lief voor woorden. Dit past echt totaal niet bij hem. 'Nee, hoeft niet, schat. Bedankt voor alles.' Ik neem hem in mijn armen.
Dan besef ik.. waar ben ik mee bezig?! Ik wou hem bijna gaan zoenen! Of nou ja, we wilden elkáár gaan zoenen! Hij wou ook, want hij was diegene die dichterbij kwam. Nee, dit kan ik niet maken! Gary's beste vriend en de ex van mijn beste vriendin.
Shit.