The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 22

Miami, FL - December the 31th, 2015 - 18:37 PM

Het is oudjaarsdag. Owen viert zijn verjaardag vanavond met ons en nog een paar vrienden van school en zijn voetbalteam zodat we een dubbel feest hebben. Dat wordt dus extra veel zuipen tijdens het afsteken van vuurwerk.
Ik kijk naar mezelf in de spiegel en alles wat ik zie is een lelijk monster met een kapsel die wild alle kanten op gaat. Net een leeuw. Of een zwerver. Ik weet niet eens of ik dit wel überhaupt een kapsel moet noemen. Ik zie eruit alsof ik net mijn bed ben uitgestapt. O ja, wacht, dat is ook zo. Ik heb vandaag de hele dag niks gedaan, alleen maar in bed gelegen. Ik moet mezelf nog helemaal opknappen en ik heb nog maar een anderhalf uur. Lekker bezig, Briana!
Ik haal een diepe zucht. Ik heb eerlijk gezegd helemaal geen zin in een feestje. Het liefst duik ik gewoon weer mijn bed in. Ik hoef al dat irritante vuurwerk toch niet te zien.
Op dat moment gaat de bel. Ik negeer het en staar afwezig naar mijn bureau waar al mijn make-up ligt, zonder me af te vragen wanneer ik nou eindelijk eens ga beginnen met opmaken. Weer haal ik een zucht. Fuck it. Zal ik gewoon make-up loos gaan? Dan hoef ik nu alleen maar mijn haar een beetje normaal zien te krijgen. Gary is er toch niet meer, dus voor wie moet ik nou moeite doen om er mooi uit te zien?
In de spiegel zie ik dat mijn gezichtsuitdrukking geen emotie geeft, maar diep van binnen ga ik kapot. Het is maar dat ik nu wat sterker en beter ben geworden in mezelf in te houden, anders was ik allang in tranen uitgebarsten.
'Hey Bri.' hoor ik naast me, bij de deuropening. Aan die stem te horen is het Mel, degene die blijkbaar aanbelde.
'Hey.' zeg ik een beetje kortaf, zonder haar aan te kijken.
Mel loopt mijn kamer binnen en meteen kijkt ze me verbaasd van top tot teen aan, maar haar blik blijft lang hangen bij wat het meest opvalt; mijn haren. 'Wat is er met je haar gebeurd?! Ben je nog niet klaar?!'
Ik zucht en schud mijn hoofd. In de spiegel zie ik dat ze achter me komt staan. Pas nu zie ik dat zij, in tegenstelling tot mij, al helemaal klaar is. Ze heeft haar haren gekruld, heeft gigantisch grote oorbellen in met daarbij een bijpassende ketting om, heeft een goudkleurig jurkje aan dat tot net boven haar knieën komt en heeft glanzende, prachtige pumps aan. Ik wed dat die van Michael Kors zijn.
'Weet je, Mel,' zeg ik en uiteindelijk draai ik me toch om en kijk haar aan. 'Ik heb eerlijk gezegd helemaal geen zin in een feestje.'
Mels ogen springen wijd open. 'Wat?! Waarom niet? Kom op, het wordt echt leuk. Het is een dubbel feest, Bri! Dit kun je toch niet missen?'
Voor de duizendste keer haal ik een diepe zucht. Ik sluit mijn ogen en mijn lippen beginnen te trillen. Daar gaan we weer. 'I-ik mis Gary, Mel,' zeg ik en al gauw rolt er een traan over mijn wang. 'Ontzettend veel. N-na twee jaar wordt dit de eerste nieuwjaarsavond dat ik geen nieuwjaarskus krijg. Echt waar, v-voor mij is het haast onmogelijk om oud en nieuw te vieren zonder Gary.. Mel, ik trek het gewoon niet meer..'
Nog geen seconde later vallen er tranen op de grond. Ik houd mijn handen voor mijn ogen en probeer mijn tranen tegen te houden. Normaal zou Mel meteen op me af stormen om me in haar armen te laten huilen, om me te troosten. Maar nu blijft ze staan. Alsof ze er genoeg van heeft.
Ik hoor haar zuchten en ze begint zo'n beetje rustig heen en weer te lopen. Haar zucht klinkt een beetje teleurgesteld. Is het soms omdat ze gewoon dolgraag naar het feestje wil gaan? Dat ze per se wil dat ik met haar meega? Is ze dan zó egoïstisch?!
'Bri,' hoor ik haar uiteindelijk zeggen. 'Je moet hem echt vergeten..'
In een ruk kijk ik haar met een strak gezicht aan. Er komt geen woord meer uit mijn mond. Dit is de eerste keer dat Mel zoiets zegt.
Ze kijkt me aan en knikt. 'Je moet echt verder,  Bri. Je kunt je toch niet levenslang vast laten hangen aan hem? Jij hebt zelf toch ook nog een leven?'
Ik frons mijn wenkbrauw. Meent ze dit nou? Ik kom dichterbij haar staan. 'Denk je dat dat makkelijk is? Denk je dat ik Gary meteen achter me kan laten?! Denk je dat als iemand waar ik om geef plotseling weg is en dan poef, ik hem meteen ben vergeten?! We hadden een relatie van twéé jaar, Mel! Hij was niet zomaar een vriendje. Ik híeld van hem!'
'Dat weet ik, maar..'
'Snap je dan niet dat mijn leven nu eigenlijk helemaal verpest is?!' onderbreek ik haar ruw. 'De liefde van mijn leven is voorgoed weg en jij komt ineens doodleuk zeggen dat ik hem moet vergeten en verder moet gaan?! Nou, Mel, als je alleen maar aan jezelf denkt en per se naar dat feest wil gaan dan ga je toch lekker zonder mij?! Jessie gaat daar toch ook heen? Ga lekker bij haar staan dan!'
Mels mond valt open. Aan haar gezicht te zien wil ze eigenlijk iets zeggen, maar dat laat ze blijkbaar weg. Ze blijft me aankijken, totdat ze een diepe zucht haalt. 'Ik probeer je alleen maar te helpen.'
Ik rol met mijn ogen en grinnik nep. 'Hélpen. Ja hoor.'
'Ik probeer je aan te moedigen en je te steunen zodat je niet voor altijd aan je verleden vast blijft haken! Ik vind gewoon dat het feest vanavond je goed zal doen. Even ertussenuit gaan..'
'Maar misschien wil ik dat helemaal niet.' zeg ik meteen en ik sla mijn armen in elkaar. 'Gary zal voor altijd in mijn gedachtes blijven en feestjes zullen me heus niet helpen, hoor!'
'Denk ook eens aan alle andere mensen die om je geven,' zegt Mel. 'Denk ook eens aan je ouders, je familie, je vrienden, mij! We houden allemaal zielsveel van je. Gary was niet de enige. Denk niet alleen aan hem en doe alsjeblieft niet alsof hij jouw leven is. Wij zijn er ook nog!'
'Maar zijn jullie nu dood? Nee!' zeg ik luid. Nog één toontje hoger en we schreeuwen haast tegen elkaar. 'Je weet niet hoeveel Gary voor me betekende!'
'Weet je, dat maakt niet veel uit want ik weet dat je beter verdiend!'
Mijn mond valt open. Ik kan mijn oren niet geloven. 'W-wat?! H-hoe durf je zoiets te..'
'Gary is een klootzak!' schreeuwt Mel ineens. Haar stem galmt door het hele huis. Ik kijk haar geschokt met wijde ogen aan. Die woorden raken me diep in mijn hart. Ik slik. Zei ze dat nou echt..?
Het blijft stil. Mel en ik blijven elkaar aankijken. Normaal zou ik verwachten dat mam of pap nu bij de deuropening staat om te vragen wat er aan de hand is door al dat geschreeuw, maar die zullen vast niet thuis zijn.
'Ik ga naar het feest,' onderbreekt Mel uiteindelijk de stilte. Haar stem klinkt nu weer een stuk zachter, alsof ze spijt heeft dat ze zoiets naar me schreeuwde. 'Als je niet mee wil, prima. Wat jij wil.'
Nog geen seconde later verdwijnt ze mijn kamer uit. Ik blijf stokstijf stil staan terwijl ik haar harde, boze voetstappen van de trap hoor.
Ik slik. Ik kan mijn oren en ogen nog steeds niet geloven. Het is alsof ik net een hele andere Mel voor me had staan. Ik heb haar nog nooit zo gezien. Normaal is ze een heel lief en onschuldig meisje die juist helemaal niet egoïstisch is, die anderen juist helpt en troost.
Ik herken deze Mel niet meer. Ze was zo goed bevriend met Gary en nu noemt ze hem ineens een klootzak. Het klopt gewoon niet. Hier moet een verklaring voor zijn.
Dan denk ik terug aan laatst, toen ik meteen bij haar langskwam nadat ik terug was van oma, toen we samen op de bank zaten. Ik vroeg haar hoe de afgelopen dagen zonder mij waren. Ze deed toen al vaag.
Er is iets aan de hand. Er is iets met haar gebeurd deze kerst en ik moet weten wat. Ik draai me om naar de spiegel en zie weer het lelijke monster met het zwerverkapsel. Nu is het zelfs erger geworden doordat ik net hard heb lopen schreeuwen.
Ik pak al mijn benodigde make-up en haarspullen. Er is nog veel werk te doen, maar ik moet Mel spreken.
Ik ga naar dat feest.