The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 66

Miami, FL - January the 13th, 2016 - 16:15 PM

Mam, pap en Luna rijden de straat in waar Gary's huis is.
'Dus jij beweert dat je diezelfde vrouw hebt gezien waar Briana het over had? Waar ze zo bang voor was?'
Mam knikt. 'Weet je nog hoe angstig ze was en hoe ze Luna beschermde? Zag je die bange blik in haar ogen? En nu begrijp ik eindelijk waarom. Ik zag deze vrouw ook. Ik heb nog nooit zoiets engs gezien, Vince.'
'Hm,' pap twijfelt nog steeds en via de binnenspiegels kijkt hij naar Luna. Hij schrikt. Hij ziet hoe boos Luna recht voor zich uit staart. 'Liefje, gaat alles wel goed?'
Luna blijft stil. Mam volgt paps blik en ziet het ook. Meteen krijgt ze het benauwd van de negatieve energie.
Pap draait kort zijn hoofd om. 'Schat? Wat is er?'
'Ik voel me niet lekker.' mompelt Luna binnensmonds en ze slaat haar armen in elkaar, alsof ze zojuist met tegenzin in deze situatie zit.
Mam kijkt meteen weg en doet alsof ze niks hoort, Luna merkt dit.
Pap parkeert de auto ondertussen tegenover het huis van Gary. Daarna draait hij zich volledig om naar Luna. 'Voel je je ziek?'
Dit keer reageert Luna niet. Ze blijft boos kijken zonder wat te zeggen.
Pap legt zijn handpalm tegen haar voorhoofd aan. 'Geen koorts. Heb je buikpijn? Keelpijn?'
Weer blijft Luna stil.
Mam rolt onopvallend met haar ogen en maakt haar gordel los. 'Ik ga alvast naar binnen, Briana zoeken.' Ze wilt het portier openmaken.
'Ik voel me niet lekker!' begint Luna opeens weer en dit keer luider.
Pap en mam kijken elkaar verbaasd aan. Wat is er toch met haar, denken ze beiden. Dan kijkt pap als enige weer terug naar Luna en probeert hij te observeren waarom zijn dochter zo raar doet. Daarna kijkt hij weer vragend naar mam, niet-wetend wat hij nu precies moet doen hiermee.
Mam ziet in de verte dat Melanie, Owen, Liam en een oudere man die eruit ziet als een priester, voor het het huis van Gary staan en met elkaar praten. Even vraagt ze zich af wie die oudere man is en waarom hij er zo uit ziet, maar dan haalt ze zichzelf weer uit haar gedachte omdat ze de auto uit wil.
'Anders gaan jullie samen even langs de dokter,' zegt ze. 'Dan ga ik alvast naar Bri.'
Opnieuw staat ze op het punt om het portier open te maken.
'IK VOEL ME NIET LEKKER!'
Pap en mam schrikken beiden van de zware, onherkenbare stem die achter hun vandaan komt. Hun ogen schieten meteen wijd open en weer kijken ze elkaar aan. Dit was niet Luna, zeggen ze tegen elkaar in hun gedachtes. Ze weten wat ze eigenlijk tegen elkaar willen zeggen omdat ze precies elkaars blikken kunnen lezen. Ze denken hetzelfde. Wat was dat? Het klonk als het tegenovergestelde van een jong meisje. Het klonk zo bedreigend. Wat het ook was, dit was niet Luna.
Mam slikt.
Shit.

Drew en ik doorzoeken samen alle spullen in de kamer.
Ik haal een blad tevoorschijn die me opvalt. 'Ryan Preston!'
Drew kijkt me verward aan. 'Wie?'
'Ryan Preston,' herhaal ik op een toon alsof het logisch is. 'Deze papieren gaan over hem!'
'Ja, leuk en aardig allemaal,' grinnikt Drew. 'Maar nog steeds heb ik geen flauw idee wie dat is.'
O ja, tuurlijk. Ik doe ook echt alsof Drew en ik dezelfde hersenen delen. Hij was er helemaal niet bij toen dit verhaal mij verteld werd. 'De ex-vriend van mrs. Campbell.'
'O, de scheikundedocent?' zegt Drew alsof hij het helemaal begrijpt.
Ik knik. 'Zij heeft ooit een relatie gehad met deze persoon. Preston, dezelfde achternaam als die van Christina, Gary, John, Elizabeth..' Ik bekijk tussendoor de papieren. 'Ze zijn allemaal familie van elkaar.'
'Maar wat was er dan precies gebeurd met de scheikundedocent?' vraagt Drew verward en in zijn hoofd probeert hij het allemaal maar te snappen.
'Ze was plotseling overleden,' vertel ik. 'Precies in de periode toen ik last begon te krijgen van de vreemde verschijnselen. Er was alleen naar buiten gekomen dat ze zelfmoord had gepleegd.'
'Ik blijf het maar vreemd vinden dat niemand dit zich meer herinnert behalve jij..' zegt Drew tussendoor. 'Ik weet nog zo goed dat je ons een appje stuurde en dringend wilde Skypen. Toen vertelde je ons daarover en je was er zo serieus en oprecht over. Ik geloofde daardoor ook niet meer dat je dat allemaal zat te verzinnen. Maar hoe kan dit?'
Ik haal een diepe zucht. 'Ik weet het ook niet..' Ondertussen krijg ik een mini-flashback van die ene dag dat mrs. Campbell mij moest spreken na de les en het hele verhaal aan me vertelde. Haar verhaal over Ryan Preston leek gedeeltelijk op dat van mij, maar dan over Gary. Er moet wel een link zijn.
Dan denk ik aan Meggie Daniëls, van het onderzoeksteam bij de politie. Haar verdwijning.. het voelt nog steeds alsof dit mijn schuld is. Ik was diegene die haar vertelde over deze deur. Vlak daarna verdween ze. Het kan niet anders zijn geweest dan dat ze zelf deze deur probeerde open te maken.
'Hetzelfde verhaal met Meggie Daniëls.. Het gebeurde echt op een vreemde, abnormale manier.' beantwoord ik Drew verder. 'Wij waren hier, met z'n allen. We zagen deze deur. In eerste instantie zat deze deur helemaal dicht. Maar later, op één of andere manier, ging het vanzelf open. Ik dacht dat ik de stem van Meggie Daniëls hoorde, dus ik moest en zou door deze deur gaan. Je wilde me nog tegenhouden, Drew.' Terwijl ik hem aankijk, pak ik zijn hand vast. 'Ik ging door die deur en zag niks meer. Alles werd zo vaag, wat er daarna gebeurde kan ik me amper herinneren. Daarna werd ik wakker in mijn eigen bed, alsof het een droom was. Dit was het moment dat ik jullie een appje stuurde.. Niemand wist meer van mrs. Campbell en Meggie Daniëls.'
Drew kijkt me aandachtig aan en mijn verhaal raakt hem. Ik krijg een warm gevoel van binnen. Het voelt echt fijn als iemand luistert en je gelooft.
'Bri, weet je wanneer het moment was dat ik zeker wist dat ik je moest geloven?'
Ik kijk hem benieuwd aan. 'Nou?'
'Toen ik je ging zoeken, ben ik naar je huis gegaan. Je moeder en Luna waren thuis.'
Ik glimlach. Het idee dat hij zoveel moeite voor me heeft gedaan. Ik word elke dag verliefder op deze jongen.
'Ik ging naar boven omdat Luna daar was, ik wilde met haar praten. Maar.. ik merkte meteen al dat er iets aan de hand was. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet omschrijven. Het was een bepaalde gevoel, een bepaalde energie. Ik voelde me heel naar en ondanks dat Luna zelf normaal deed tegen me, wilde ik uit haar buurt blijven. Op één of andere manier werd ik weggejaagd. Er was iets negatiefs aanwezig, dat voel je.'
Ik begrijp precies wat hij bedoelt. Dit alles, wat ik nooit kan uitleggen aan vrienden en familie, moet je zelf meemaken en voelen. Dan pas zul je het begrijpen.
'Op dat moment wist ik zeker dat er iets ergs aan de hand was.' zegt Drew.
Mijn oog valt op een hoek in de kamer. Ik zie daar allemaal oude brieven op de grond liggen. Ik loop ernaartoe. 'Hé, wat is dit?' Ik laat mezelf zakken en ga op mijn hurken zitten terwijl ik de brieven observeer. Ik pak er één op en vouw het open. Drew komt bij me zitten en leest mee.
Lieve Benjamin,
Woorden kunnen haast niet omschrijven hoeveel ik van jou hou, maar ik probeer het toch maar even. Ondanks dat onze liefde niet wordt geaccepteerd, zal ik altijd alles blijven doen om bij je te zijn. Ik wil dat je nooit vergeet, dat jij de enige voor mij bent en zult zijn. Je bent mijn alles.
Ik hou van jou, mijn liefde.
Liefs, Christina.
'Benjamin..' herhaal ik hardop maar zachtjes. 'Waar heb ik dat eerder gehoord?'
'Blijkbaar had Christina een partner.' zegt Drew nadat hij klaar is met lezen.
Ik kijk hem aan en er schiet iets bij me binnen. 'Ik weet wie dit is.'
Drews ogen schieten wijd open. 'Wat?'
Ik knik en kijk weer naar de brief. 'Ik heb over hem gedroomd. Hij was aan het huilen omdat hij zijn geliefde niet kon vinden. Hij miste haar.'
Snel pak ik een andere brief en vouw het open. Deze brief is een stuk kleiner. Ik begin het meteen te lezen.
Over een uurtje afspreken in het park, mijn lief? Ik ga tegen hem zeggen dat ik naar de kerk ga, dan komt het wel goed.
Meteen daarna pak ik een ander briefje om het te lezen.
Ooit zullen wij voor altijd samen zijn. Alleen jij en ik. Weg van hier, weg van hem.
Drew heeft inmiddels ook een brief gepakt en het gelezen. 'Wow, moet je deze eens lezen.' Hij geeft de brief aan mij.
Vandaag heeft hij me weer pijn gedaan. Eerst sloeg hij mijn   moeder, daarna mij. Ik snap het gewoon niet.. Waarom doet hij zo tegen   me? Waarom is hij altijd boos? Ik wou dat ik bij je was. Bij jou vergeet ik alle ellende die hier bij mij thuis gebeurd. Bij jou voel ik me veilig.
Ik  krijg meteen een flashback van mijn droom waarin het voelde alsof ik  geslagen werd. Bij het lezen van deze woorden, krijg ik exact hetzelfde,  pijnlijke gevoel als dat ik in die droom kreeg. Het voelde zo  realistisch, het was alsof ik in haar schoenen moest staan.
Weer pak ik een ander briefje.
Sorry voor mijn afwezigheid, liefste. Ik was in het ziekenhuis. Hij heeft me geslagen, tegen me aan getrapt toen ik op de grond lag en daarna heeft hij me van de trap gegooid. Ik ben daarna naar buiten gevlucht en iemand op straat trof me aan. De politie is gebeld en ze hebben mijn vader meegenomen.
Haar vader.
Ik kijk recht voor me uit wanneer ik het me besef.
Haar vader heeft haar vermoord.