The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 49

Miami, FL - January the 12th, 2016 - 10:10 AM

Met tegenzin kijk ik toe hoe de leraar voor de klas staat en hoe hij met zwaaiende armen iets aan het uitleggen is. Ik onderdruk een lange, vermoeide geeuw en ik vermoed dat de wallen onder mijn ogen van hier naar Tokyo naar beneden hangen. Voor mijn gevoel ben ik nog nooit zó moe geweest. Ik denk dat ik nog niet eens twee uur heb geslapen. Meteen zie ik weer voor me hoe Luna, die niet Luna was, in de deuropening van mijn kamer stond. Die rode, grote ogen die, voor mijn gevoel, mijn ziel wilden vermoorden, geven me lichte steken in mijn hersenen alsof het per se in mijn gedachten moet voorkomen. Dan krijg ik voor mijn ogen te zien hoe ze op me af rent en me krijsend bespringt. Ik schrik ervan en schiet met mijn hoofd overeind, die ik daarvoor in mijn handpalm liet rusten. Ik besef dat ik nog steeds in de klas zit en dat mijn hoofd weigert om gewoon met de les mee te doen.
'Gaat het?' hoor ik Mel naast me fluisteren en aan haar stem te horen denk ik dat ze een grijns trekt. Ze heeft me net vast zien schrikken van mijn dagdroom. Oftewel, mijn flashback.
Ik haal een diepe zucht en knik voorzichtig. Ik voel dat ze me nog steeds raar en vragend aankijkt, alsof ik haar net wijs maakte dat een jegging onder een rokje mooi is. Dan buigt ze voorover en probeert ze me recht in mijn ogen aan te kijken.
'Weet je dat zeker?'
'Ja, Mel, het gaat,' fluister ik terug en na een paar seconden merk ik pas dat ik een beetje geïrriteerd overkwam.
'Je ziet eruit alsof je honderd jaar niet geslapen hebt.'
Ik kijk haar aan. 'Nou, en bedankt.'
Mel rolt met haar ogen en glimlacht zwakjes. 'Je snapt wat ik bedoel.'
Ik schraap mijn keel en laat mijn kin in mijn handpalm rusten. 'Heb de laatste tijd gewoon een beetje slaaptekort, meer niet.' Hoe graag ik het ook wil, het lukt me maar niet om minder bot over te komen. Het is zo kut als ik moet doen alsof er niks aan de hand is omdat niemand mijn situatie kan begrijpen en mijn gedachtes maken het alleen maar erger. Het enige wat ik nu nog kan, is nóg chagrijniger worden.
Ik voel Mels ogen die nog steeds gericht op mij zijn. Mel, ik hou van je, maar laat me alsjeblieft met rust. Voordat ik onbewust nóg botter tegen je ga doen.
'Als er iets is wat je dwars zit, moet je het me zeggen, hé?' fluistert ze bezorgd.
Ik probeer een glimlach te trekken en knik langzaam. 'Dat weet ik, maar er is niks.' Hoe graag ik ook mijn gevoelens wil uiten bij haar, het is onmogelijk. Ze gaan me allemaal voor gek zien als ik ze allemaal vertel dat ik door een deur ben gelopen en dat daardoor een stukje van het leven is veranderd. Als een vriend of vriendin naar me toe zou lopen en plotseling zou zeggen: "Hey, ik ben door een deur heen gerend en nu zit ik in een parallel universum. Er zit een demon achter me aan en daarom gebeuren er vreemde dingen met me", zou ik diegene raar aankijken en daarna lachend weglopen. Ik kan gewoon niet liegen. Maar nu overkomt zoiets bij mij, waardoor ik nu weet dat alles mogelijk is. Dat de gekste dingen bestaan.
Mel blijft me nog even nadenkend aankijken, maar draait uiteindelijk haar hoofd weer terug en richt zich weer op de leraar. Ik haal een zucht en kijk naar buiten via het raam. Ik wil naar huis. Normaal als ik op school zit wil ik dat ook altijd graag, maar vandaag wil ik niks liever. Écht helemaal niks.

In de pauze die driekwartier duurt, zitten Mel, Jessie, ik en nog een paar andere meiden die we kennen van school, samen aan een grote tafel in de kantine. Iedereen zit in tweetal met elkaar te praten over van alles en nog wat. Sommigen hebben moeite met elkaar te verstaan doordat iemand anders naast hun weer iets te hard door hen heen praat.
Ik moet weer gapen terwijl ik Mel halverwege afwezig aankijk. Ze is zó druk bezig met het graven naar woorden om haar oninteressante verhaal goed te vertellen, dat ze niet eens doorheeft dat ik aan het luisteren ben met mijn kont. Ik heb geen flauw idee waar ze het over heeft. Mijn gedachtes blijven hangen bij wat er vannacht is gebeurd. Nog even en mijn hoofd ontploft. Ik durf te wedden dat als ik straks thuis kom en eindelijk in mijn bed lig, ik meteen barstende koppijn krijg. Ik durf nu niet eens naar mezelf te kijken. Ik heb sowieso donkere, flinke wallen onder mijn ogen.
Mel draait haar hoofd naar Jessie, die haar iets wil vragen. Ik lucht van binnen op en strijk door mijn haren. Eindelijk even pauze. Zogenaamd luisteren naar je beste vriendin klinkt makkelijker dan dat het werkelijk is. Ik leg mijn elleboog op de tafel en laat mijn kin in mijn handpalm glijden. Ik staar voor me uit, niet-wetend dat ik zojuist mijn ogen gericht heb op een persoon die in de verte voor me staat.
Dan schrik ik op wanneer ik de naam "Drew" hoor.
'Wat, huh?'
Mel en Jessie kijken me even raar aan, maar al gauw knikt Mel haar hoofd, alsof ze beseft dat ik gewoon mee in het gesprek ging. 'Ja. Ik denk nergens anders meer aan. Ik denk dat ik hem weer leuk begin te vinden, ondanks dat hij soms nog bot tegen me kan doen..'
Mijn ogen schieten wijd open en mijn hart begint tekeer te gaan. Nee.. nee.. dit kan niet waar zijn. Fúck. Wát heb ik gedaan?! Ik bijt angstig op mijn tanden en probeer mijn paniekerige ademhaling in te houden. Shit. Help. Wat moet ik nu?!
'..Maar hoe zit het met Luc dan? Ik dacht.. dat jullie..'
Jessies stem begint steeds meer bij me weg te vallen en ik heb het gevoel dat alles begint te draaien. Mijn zicht wordt steeds waziger en het lijkt erop dat ik elk moment flauw kan vallen.
'..Ja, ik weet het.. Luc is leuk.. maar mijn gevoelens.. voor.. Drew..'
Help. Ik moet iets doen. Ik voel dat ik een kleur krijg en een onprettige warmte dringt bij me naar binnen.
'..Ik.. ik.. wil hem zo graag terug..'
Ik hoor mijn vriendinnen bijna niet meer. Mijn gedachtes staan op springen.
'..Als ik jou was.. zou ik hem.. meteen aanspreken..'
Wat moet ik doen?! Ik voel me zo ontzettend misselijk en het gevoel dat ik moet kotsen begint steeds dichterbij te komen. "Ik denk nergens anders meer aan". Mels onschuldige, lieve stem herhaalt zich in mijn hoofd. Terwijl zij aan hem dacht, lag ik met hem in zijn bed...
'Ik ga even een broodje halen.' floep ik eruit en in een ruk sta ik op. Zonder nog een woord te zeggen, draai ik me om en loop richting het winkeltje van de kantine. Ik voel dat ze me aankijken terwijl ik van ze wegloop. Ik kon niet anders. Ik móest weg. Ik stond op het punt te.. ik weet het zelf niet eens. Kotsen? Flauwvallen? Het kon allemaal. Weglopen was de beste optie.
Shit, Briana. Je had dit niet moeten doen. Dit gaat Mel zoveel pijn doen. Ik wist het! Fuck, man. Ik zag dit al aankomen en alsnog ging ik met hem verder. Ik zie voor me hoe Drew en ik seks in bad hadden, nadat ik hem zei dat we voor Mel moesten uitkijken. Fuck. Fuck. Fuck. Wát heb ik gedaan?!
Ondertussen heb ik het erg heet gekregen en ben ik bang dat ik zweetvlekken ga krijgen. Ik bekijk mezelf en zucht van opluchting dat er niks zichtbaar is. Waarom is mijn leven is moeilijk en ingewikkeld? Hoelang gaat dit nog zo door?! Echt waar, ik kan gewoon niks positiefs opnoemen wat er in de afgelopen weken is gebeurd.
'Ahum.'
Ik schrik op en zie dat de vrouw die de broodjes maakt, me geïrriteerd aankijkt.
'Sorry?' Ik forceer snel een glimlach.
'Ik vroeg, wat mag het zijn?'
Ik begin te blozen. 'Doe maar een broodje gezond.'
Ze rolt met haar ogen en begint een broodje voor me te maken.
Ik haal een diepe zucht om mezelf gerust te stellen. Dan besef ik dat ik serieus naar de kantinewinkel ben gegaan. Waarom bestel ik eigenlijk een broodje? Ik weet zeker dat ik niet eens één hap door mijn keel ga krijgen. Ik moet me eigenlijk ziek melden, want ik trek het niet meer. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Alles is ontzettend duur hier en ik bestel onnodig een stom broodje met wat sla erin. Ik moet weg hier.
'Weet u wat.. Laat maar zi-..'
Ik word onderbroken door een piepend geluid. Of nee. Door verschillende piepende geluiden die door elkaar heen luiden. Zo'n beetje álle mobieltjes in het gebouw gaan met extra harde meldingsgeluiden af, zelfs die van de vrouwen die in de kantine werken. Volgens mij mogen ze niet eens hun telefoons op zak hebben tijdens hun werk. Ik kijk om me heen en zie hoe iedereen nieuwsgierig naar hun mobiel kijkt, alsof er belangrijk nieuws is dat iedereen dringend moet weten. Snel kijk ik naar de mijne, maar ik heb niks binnen gekregen. Ik kijk rond en het voelt alsof ik de enige ben. Letterlijk iedereen heeft nu zijn of haar telefoon in de hand.
Verschillende reacties komen in zicht. De ene kijkt verbaasd, de ander kijkt geschrokken. Er zijn zelfs een paar die moeten lachen.
En dan..
Kijken ze mijn kant op.
Ik slik.
Wat gebeurd er?!
Mel stormt boos op me af.
'Mel, wat is er gebeurd? Waarom doet iedereen zo-..'
Meteen laat ze haar telefoon zien.
Ik kijk naar het beeldscherm.
Mijn hart maakt een grote sprong.
Fuck.
Het is een foto van Drew en mij onder zijn lakens.
Naakt.