The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 32

Miami, FL - January the 5th, 2016 - 18:08 PM

Na het avondeten ren ik de trap op om naar mijn kamer te gaan. Ik pak mijn Macbook erbij en leg die op mijn bed, om er vervolgens op mijn buik achter te gaan liggen.
Terwijl mijn laptop aan het opstarten is, hoor ik het piepje wat mijn mobiel altijd maakt wanneer ik een appje binnen krijg. Ik pak het meteen op en zie op het vergrendelscherm dat het Drew is.
Verveel me. Kom skype? x
18:10
Ik glimlach meteen en stuur terug:
Is goed! Laptop is aan het opstarten X
18:12
'Bri?!' hoor ik mam roepen vanuit de gang.
'Ja?!'
'Papa, Luna en ik gaan even een stukje wandelen. We zijn zo terug!'
'Is goed, doei!' roep ik terug en een paar minuten later hoor ik de voordeur dichtgaan.
Wanneer mijn laptop eindelijk is opgestart, schrik ik van de harde Skype-beltoon die af gaat na nog geen minuut. Met een halve hartverzakking zet ik mijn geluid een stuk zachter. Dan zie ik dat Drew de misdadiger is van mijn hartverzakking en druk ik giechelend op opnemen. Een schattig, leuk gezicht komt op mijn beeldscherm tevoorschijn.
'Ey.' zegt hij met een brede glimlach.
'Ik kreeg net een hartaanval door jou,' grap ik. 'Thanks hè, pikkie!'
Hij kijkt me vragend aan en heeft geen flauw idee waar ik het in hemelsnaam over heb.
'Mijn geluid stond kapot hard aan en bam, jij komt mij meteen bellen,' zeg ik lachend. 'Schrok me dood, jeetje..'
'Nou zeg, wat kan ik eraan doen dat jij zo'n sukkeltje bent om je geluid hard aan te laten staan, kleine.' plaagt hij me.
'Wie noem jij hier klein?' zeg ik nep-gekwetst. 'Jij had gewoon geen geduld om mij te zien, vandaar dat je zo snel belde, zeker?'
Hij blijft stil en kijkt me nep-boos aan. Daar is hij zó slecht in, dat ik er haast harder om moet lachen. Het is gewoon veel te schattig. Hij fronst zijn wenkbrauw en slaat zijn armen in elkaar.
'Ja ja, ik heb je door, Drewie!' zeg ik met een giechel erachter, terwijl ik naar zijn kuiltjes blijf staren.
Hij glimlacht en kijkt naar beneden terwijl hij zijn hand door zijn haren heen haalt.
Een rilling gaat meteen door me heen. Dat is één van mijn zwakke plekken bij een jongen. Als hij nu ook nog op zijn lip gaat bijten, op een sexy manier, ben ik binnen een seconde weg.
'Wat ben je aan het doen?' vraagt hij me, terwijl hij zich in een ander positie verschuift en zijn laptop met zich mee verplaatst. Ik kan goed zien dat hij ook, net als ik, op bed ligt.
'Nog niks,' zeg ik met een korte, zachte zucht. 'Ik denk dat ik maar eens ga beginnen met dat verslag van Duits. Ik weet niet eens meer wanneer die ook alweer af moest zijn.'
'Hebben jullie ook al zoveel opdrachten met Duits?'
Ik knik. 'Echt niet normaal.'
'Welk verslag ga je nu maken?'
'Hm,' stamel ik en ik pak mijn tas van de grond om het blaadje waar die opdracht op staat eruit te vissen. Na even te graaien, heb ik het eindelijk in mijn hand. 'Die zakelijke brief, van die sollicitatie, weet je wel?'
Hij begint ineens hard te lachen.
Ik frons mijn wenkbrauw en kijk hem verbaasd aan. 'Wat lach je nou?'
'Lieve schat,' zegt hij, terwijl hij haast geen adem meer krijgt. 'Die moest een maand geleden al af zijn.'
Mijn ogen schieten wijd open. 'Wát zeg je nou?!'
Hij knikt en slaat met zijn hand tegen zijn voorhoofd terwijl hij met zijn hoofd schudt. 'Wauw, Bri. Je bent echt een sukkel.'
'Wat sukkel?!' zeg ik bijna-lachend.
Drew klapt met zijn handen en lacht nog steeds.
'Fijn dat dat even wordt doorgegeven aan me, of zo..' zeg ik sarcastisch. 'En nu? Krijg ik er geen cijfer meer voor?'
Ik krijg geen antwoord, omdat Drew nog steeds zacht bezig is met grinniken.
'Hou nou eens op, pik!' roep ik en ik rol lachend met mijn ogen.
Dan valt hij ineens stil. 'Pik?'
Ik knik.
'Die wil je wel hè?' grapt hij.
'O, die heb ik al.'
Hij fronst zijn wenkbrauw. 'O ja?'
Ik knik tevreden. 'Ik heb een hele grote, wil je hem zien?' zeg ik en begin dan te lachen.
'Nou nee, liever niet.' zegt hij en steekt zijn middelvinger op.
Ik grinnik. Dit gesprek slaat nergens op. 'O, vind je piemels niet mooi, dan?'
'Nee, jij wel hè Bri?' Hij trekt een grijnzend gezicht.
'Hm, hoor ik daar nou iets wat een fuckboy zou zeggen?' Ik maak een gebaar bij mijn oor.
'Hou je bek, joh,' zegt hij dan niet-menend en grinnikt. 'Dat ben ik niet.'
Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog. 'O nee?'
Hij schudt zijn hoofd. 'Tuurlijk niet.'
'Hoeveel chickies heb je deze week gehad, dan?' grap ik. 'Jij hebt er zeker genoeg.'
'Ga weg, man,' snauwt hij. 'Wat heb ik nou aan 10 wijven tegelijk als ik net zo goed één speciaal iemand kan hebben?'
Ik bijt op mijn lip en ik kan niks anders dan glimlachen. Dat vind ik altijd fijn om te horen van een jongen. Tegenwoordig zijn jongens namelijk maar op één ding uit: seks. Niet alleen jongens, trouwens. Ook zijn er van die sletten die niet trouw zijn.
'Nou, nou..' zeg ik tevreden.
'Luister dan, ooit was ik inderdaad zo'n iemand die elke avond een ander meisje in bed had, maar toen was ik nog een klein jochie. Die tijd is nu voorbij.'
'Wat was er zo leuk aan dan?' vraag ik en nu besef ik dat het van een grappig, naar een serieus gesprek gaat. 'Wat is er zo leuk aan om een mooi meisje te vinden en haar mee te nemen naar je huis, alleen maar om daar seks mee te hebben? Ik bedoel.. ja, het is lekker. Maar zoiets kun je toch beter doen met één speciaal iemand? Dan is het zelfs nóg lekkerder. Dan heb je er ook gevoel bij.'
Drew knikt. 'Je hebt gelijk. Mensen gaan dan ook nog eens slecht over je denken door al die daden. Dan is het niet eens leuk meer. Het is gewoon vies. En dat zag ik later pas in.'
Meteen denk ik aan Gary. Geen seconde later gaat er een rilling door me heen. Ik knik voorzichtig en mijn ogen vallen op de grond.
'Bri?' hoor ik hem zeggen en aan zijn stem te horen weet ik dat hij aan me kan zien dat er iets is.
Ik knik weer voorzichtig mijn hoofd als antwoord, maar blijf naar de grond staren.
'H-heb ik iets verkeerds gezegd?'
'Nee,' zeg ik meteen en kijk weer op. 'Absoluut niet. Het is gewoon.. Dat gedoe met Gary.. en Jessie.. Ik.. Ehm.. Sorry..'
Drew fronst zijn wenkbrauw. 'Voor wat? Voor het gekwetst worden terwijl je dat niet eens verdiend? Bri, hou op.'
Er verschijnt een kleine glimlach in mijn gezicht en ik krijg een warm gevoel van binnen.
'Natuurlijk ben je er nog niet overheen. Dit heeft je zoveel pijn gedaan, het is logisch dat je er nog steeds mee zit en dat je het soms even niet aan kan. Bri, ik zweer, zeg dat nooit meer, ja?'
'Zeg wat nooit meer?'
'Zeg nooit meer sorry terwijl jij hier júist de onschuldige bent en die júist gekwetst is geraakt, oké?'
Mijn glimlach wordt alleen meer breder. Ik knik. 'Oké.'
Dan gaat de deurbel.
'Ben zo terug.' zeg ik nog even snel tegen Drew voordat ik mijn kamer uit loop en de trap af ren.
Nadat ik de voordeur opendoe, staat Mel voor mijn neus, met een treurige blik in haar ogen. Wanneer ze me aankijkt, rollen er meteen tranen in haar ogen.
'Het spijt me.' is het enige wat ze uit haar kan brengen, voordat ze echt in tranen uitbarst. 'Het spijt me, het spijt me, het spijt me..'
Ik ben eigenlijk nog niet helemaal bereid om het haar te vergeven, maar om haar zo te zien, breekt mijn hart eerlijk gezegd wel. Ze is mijn allereerste echte -en allerbeste vriendin, ze zou het nooit met opzet hebben gedaan. Ze wilde waarschijnlijk gewoon niemand snitchen, daar is ze te lief voor. Ik ken haar. Ook al ben ik haar beste vriendin, ze kan Jessie ook niet verraden. Zo'n iemand is eigenlijk een hele goeie vriendin. En daar zou je eigenlijk trots op moeten zijn.. En stiekem heb ik mijn meisje toch wel heel erg gemist.
Ik spreid mijn armen om haar een dikke, lange knuffel te geven. Nog geen seconde later springt ze in mijn armen.
'Het spijt me..' fluistert ze nog een keer, terwijl haar hele lichaam schudt van het huilen.
Ik voel haar koude tranen op mijn schouder vallen, maar dat geeft niet. Stiekem ben ik heel erg blij dat ze gekomen is. Ik kan nooit tè lang boos zijn op haar, dat is altijd al zo geweest.
Even later laten we elkaar los. Ze kijkt me met haar rode ogen, maar brede glimlach aan terwijl ik met mijn handen haar gezicht vasthoud. Ik veeg haar tranen weg.
'Het is goed, ja?' fluister ik. 'Het is voorbij. Niks kan tussen ons komen, oké?'
Ze knikt wild. 'Niks.' herhaalt ze.
Ik trek haar weer naar me toe om me te omhelzen en dit keer is het een stevige, vrolijke knuffel.
'Aargh, wat ben ik blij dat je er bent.' zeg ik.
'Geloof me, niemand is net zo blij als ik op dit moment.' zegt Mel zacht en haar stem rilt nog. Ze veegt haar tranen helemaal weg.
'Kom je mee naar binnen?' stel ik voor wanneer ik haar weer aankijk.
Maar ze schudt haar hoofd teleurgesteld, onverwachts. 'Ik moet echt naar huis nu. Mam vermoord me zo nog. Ik liep toevallig je straat in en mijn hart brak toen ik langs jouw huis liep. Ik móest wel aanbellen.'
Ik glimlach. 'Fijn dat je kwam.'
'Gaan we morgenochtend samen naar school?'
Ik knik. 'Heel graag.'
Ze drukt een kus op mijn wang en draait zich om. 'Zie je morgen weer, schatje.'
'Tot morgen, schat.' zwaai ik haar uit.
Vrolijk doe ik de deur weer dicht en ren de trap weer op. Terug in mijn kamer, spring ik op mijn bed en leg mijn Macbook dit keer op mijn schoot, terwijl ik met mijn rug tegen de muur aanleun.
Drew staat nog steeds op mijn scherm en hij kijkt me aan.
'Het is goed tussen Mel en mij.'
'Wat?! Echt waar?'
Ik knik. 'Ze kwam net even bij me aan de deur en voor ik het wist, had ik het haar vergeven.'
'Awh, ben heel blij voor jullie.' zegt Drew met een korte glimlach.
Ik glimlach ook en bijt op mijn lip.
'Maar eh, Bri,' stamelt hij ineens.
'Ja?'
'Net toen je weg was, zag ik iets.. ehm..'
Mijn glimlacht verdwijnt weer langzaam. 'W-wat?'
'Ik zag iets.. vreemds in je kamer..' zegt hij dan.