The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 25

Miami, FL - January the first, 2016 - 15:23 PM

Met diepe, donkere wallen onder mijn ogen loop ik rustig de trap af. Ik heb net al mijn uitgelopen make-up uit mijn gezicht gehaald, maar zoveel verschil heeft het niet gemaakt. Ik zie er nog steeds uit als een onverzorgde holbewoner.
Ik vraag me nog steeds af hoe ik het voor elkaar heb gekregen om thuis te komen vannacht. Ik zou verwachten dat ik nu eigenlijk bewusteloos bij Owen thuis op de grond lig, met een lege fles wodka in mijn hand. Misschien heeft iemand me opgehaald en vervolgens in bed gestopt? Alleen dat kan ik me echt niet meer herinneren. Ik kan me ook niet eens herinneren dat er vuurwerk werd afgestoken.
Al gauw zie ik mam die druk heen en weer aan het lopen is, zoekend naar haar benodigde spullen. Ze heeft haar jas aan, alsof ze ergens heen gaat.
Wanneer ze mij ziet, grinnikt ze kort. 'Een hele goeie morgen.. ehm.. middag.' Meteen loopt ze weer van het ene hoek naar het andere.
Mompelend rol ik met mijn ogen. 'Mam, ik voel me zo slecht. Ik kan wel kotsen.'
'Dat kan ik wel begrijpen ja,' zegt ze zonder om te kijken. 'Met je ontelbare hoeveelheid glaasjes vannacht. Je had zoveel op! Wees blij dat Drew je naar huis wist te brengen, anders lag je daar waarschijnlijk nog op de grond. Of misschien wel ergens buiten in een struik. Heel erg gevaarlijk, want je kon dan misschien wel gewond raken door vuurwerk!'
Ik kijk haar verbaasd aan. Heeft Drew mij naar huis gebracht..?
'De volgende keer blijf je maar gewoon nuchter op een feestje,' zegt mam. 'Hoe dan ook, ik moet gaan. Luna is bij een vriendinnetje en blijft daar ook eten. Papa is gewoon op z'n werk tot ongeveer elf uur en ik ben waarschijnlijk ook laat thuis.'
Ze pakt snel haar autosleutels en drukt daarna een kusje op mijn voorhoofd. 'Als er iets is, gewoon bellen. Tot vanavond.'
'Doei mam.'
Nog niet eens een seconde later is ze de deur uit gestormd.
Ik ben dus de rest van de dag alleen thuis.
Ik pak mijn mobiel uit mijn broekzak en zoek het nummer van Drew op. Ik moet hem bedanken voor wat hij vannacht heeft gedaan, wat maar echt niet meer in me op kan komen.
'Met Drew.'
'Hey.'
'Hey Bri, hoe voel je je?'
Ik glimlach lichtjes. Hij klinkt zo bezorgd en zorgzaam. 'Nogal kut. Superveel hoofdpijn. Ik ga nooit meer van mijn leven zoveel drinken.'
Ik hoor hem zachtjes grinniken. 'Komt wel goed. Straks is het vast weer weg.'
'Maar ik hoorde dus van mam dat jij me vannacht veilig thuis hebt gebracht. Heel lief van je, dank je wel.'
Ik voel dat hij glimlacht. 'Graag gedaan. Je was echt buiten de wereld en je kon bijna niet meer lopen.'
Ik moet grinniken bij de gedachte hoe ik er toen uit zou hebben gezien. Ik ben nog nooit zó ladderzat geweest.
'Dus je hebt me moeten dragen?'
Drew lacht. 'Ja, zeker. Je probeerde eerst zelf te lopen maar toen dacht ik al van, dat gaat hem niet worden. Dus tilde ik je maar op.'
Ik haal lachend een diepe zucht. 'Oh god, dat meen je niet.. Ik beloof je, de volgende keer geen dronken Briana in je armen.'
'Ach joh, ik vind het echt niet erg, Bri.' hoor ik hem lief zeggen.
Ik haal mijn hand door mijn haren en bijt op mijn lip.
'Maar, Bri,' stamelt hij. 'Ik hoorde van Mel wat er vannacht nog meer aan de hand was..'
Ik zucht. 'Tja..'
'Gaat het een beetje..?'
Ik hap naar lucht en loop zo'n beetje rustig heen en weer. Ik schraap mijn keel. 'Om eerlijk te zijn, ik weet echt niet wat ik moet nu..'
'Dat snap ik ook wel. En ik zou al helemaal fucking boos zijn op Jessie.'
Ik knik. 'Dat ben ik ook heel erg. Ik hoef haar ook een tijdje niet meer te zien of te spreken.'
'Hm, maar als je iemand nodig hebt, je weet dat ik er altijd voor je zal zijn, hè Bri?'
Er verschijnt al gauw een glimlach op mijn gezicht. Maar van binnen begin ik een beetje emotioneel te raken. Wanneer mijn lip begint te trillen, bijt ik erop. 'Dat weet ik..'
Ik ga op de bank zitten en haal een zucht. 'Wat doe je vandaag trouwens?'
'Waarschijnlijk niks,' zegt Drew. 'Ik ben ook nog steeds een klein beetje brak.'
Ik knik. 'Snap ik. Ik ben de rest van de dag alleen thuis. Echt fijn, maar ik verveel me toch wel.'
'Zal ik even langskomen?' stelt hij voor. 'Ik weet verder niet wat ik anders moet doen, dus waarom niet toch?'
Ik glimlach. 'Is goed, kom maar.'
'Ik ben over een uurtje bij je, ja?'
'Oké, tot zo.'
'Tot zo.'
Ik sta meteen weer op en loop de gang in om de trap op te rennen. Ik loop de badkamer in en kleed mezelf uit om te gaan douchen.
Mijn gedachtes blijven bij Drew. Hij is zo'n lieve jongen. Als je hem niet zou kennen, zou je denken dat hij een gevaarlijke "badboy" is. Hij heeft een arm vol met tatoeages en is heel erg gespierd. Hij is echt lekker, dat moet ik toegeven. Als je hem naast Gary zou neerzetten, lijken ze net broers.
Ik stap de douche in en draai de kraan open. Een straal warm water valt over mijn lichaam. Een warme douche doet me altijd goed.
Gary en Drew gingen altijd samen heel vaak naar de sportschool, vandaar dat ze zulke mooie lichamen hebben. Ook zaten ze allebei op voetbal met veel conditietrainingen.
Ikzelf zat een jaar geleden ook op voetbal, maar ik was gestopt omdat ik telkens in een kut team werd gezet. Een sport is nooit leuk als je in een groep zit met alleen maar bitches die denken dat ze alles zijn. Daarom ga ik momenteel alleen maar naar de sportschool, een paar keer in de week. Lekker op jezelf. Alleen jij en de fitnessapparaten.
Maar hoe dan ook, ik besef nu pas hoe erg Gary en Drew op elkaar lijken. Allebei lief, allebei sociaal, allebei zorgzaam.. Maar.. wat ik nog steeds niet kan geloven, is dat Gary me gewoon ooit heeft bedrogen. En dat niet zomaar.. Hij heeft het gewoon met een vriendin van me gedaan.
Ik haal mijn neus op. Hoe kón hij?! Hoe konden zij?! Hun twee samen. Ik kan het nog steeds moeilijk geloven. Hoe kon dit gebeuren?!
Ik knijp wat vloeibare zeep uit het flesje en smeer het op mijn armen. De heerlijke geur van mango dringt mijn neus binnen. Mango is mijn lievelingsvrucht, vandaar dat ik echt alleen maar deze zeep gebruik.
Mijn gedachten worden onderbroken wanneer ik plotseling een tweede, onbekende hand over mijn arm voel wrijven.
Mijn ogen schieten wijd open en meteen draai ik me om. V-voelde ik het nou goed..?
Ik slik en probeer het meteen te vergeten. Niet bang zijn, Briana. Gewoon negeren.
Ik knijp zuchtend nog wat zeep uit het flesje en smeer het op mijn andere arm.
Weer voel ik iets vreemds op mijn vorige arm.
Mijn hart gaat tekeer.
Langzaam draai ik met mijn trillende hoofd naar mijn vorige arm.
Ik schrik.
Een bleke, rimpelige hand.
Het houdt me bij mijn arm vast.
Ik slik.
Er komt geen woord uit mijn mond.
Ik blijf stokstijf stilstaan.
Mijn benen trillen.
Weer slik ik.
3.. 2.. 1..
In één keer draai ik me met mijn hele lichaam om.
Weer staat er niemand.
Helemaal niks.
Ook de bleke, rimpelige, griezelige hand is nergens te bekennen.
Ik haal een diepe zucht. Kalm blijven, Briana. Niks aan de hand. Genoeg gedoucht, ik wil eruit. Ik wil er gewoon uit.
Ik spoel al het zeep van mijn lichaam af en draai de kraan snel dicht. Dan stap ik de douche uit en pak mijn grote, roze handdoek die ik had klaargelegd.
Ik droog mezelf af. Ik wrijf met mijn handdoek eerst over mijn hals en borst.
Plotseling voel ik een aantal vingers die tegen mijn blote rug aan prikken.
Ik slik.
Er gaat een rilling door me heen.
Mijn benen beginnen verlamd te raken.
Ik staar voor me uit.
Zonder enkele beweging.
Ik weet niet wat ik moet doen.
De koude, scherpe prikkels blijven me lichtjes aantikken.
Vanaf mijn nek tot aan het midden van mijn rug.
Steeds opnieuw.
Ze staat achter me.
Precies op dit moment.
Ze staart me ruw aan.
Ik voel het.
Ik slik en sluit mijn ogen.
Ik begin duizelig te worden.
Ik hap naar lucht.
Sterk blijven, Briana.
'W-wie ben je..?'
Het blijft stil.
Mijn hele lijf trilt als een gek.
Weer hap ik naar lucht.
'Wat wil je van me?'
Opeens houdt het getik op mijn trillende, blote rug op.
Is het weg?
Langzaam, héél langzaam, draai ik me om.
Ik slaak een gil wanneer ik een klein, dood meisje op de grond in het hoekje zie zitten.
Mijn ogen schieten wijd open en meteen deins ik snel achteruit. Met mijn hand probeer ik de deurklink te pakken.
Ik draai me om en pak snel de deurklink vast om de deur open te maken.
Maar.. Wát?! Hij gaat niet open?!
In paniek begin ik wild te duwen.
Het lijkt alsof de deur is dichtgespijkerd.
Doodsbang klop ik wild met mijn beide, platte handen aan de deur. 'HELP! HELP ME!'
Maar dan besef ik dat ik alleen thuis ben.
'HELP ALSJEBLIEFT!'
Ik barst meteen in tranen uit terwijl ik nog steeds aan de deurklink trek.
Ik draai mijn hoofd ondertussen om naar het dode meisje. Ze heeft haar levenloze ogen gericht naar het plafond. Haar armen, handen, benen en voeten liggen zonder gevoel van elkaar af en er ligt een beetje bloed.
Dan voel ik dat de deur tóch opengaat. Meteen storm ik de badkamer uit en gooi de deur gauw weer met een hard lawaai dicht. Ik leun er met mijn rug tegenaan en laat mezelf naar de grond glijden.
Mijn hart gaat nog steeds tekeer.
Wáárom nou toch..? Wáárom ik..?