The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 21

Miami, FL - December the 28th, 2015 - 13:41 PM

'Er zijn helaas nog geen nieuwe sporen ontdekt,' vertelt Meggie Daniëls. 'We doen hartstikke ons best, we proberen alles wat we maar kunnen om dit alles te onderzoeken.'
Geïrriteerd kijk ik haar aan. 'Het duurt echt veel te lang. Dit is al weken aan de gang en jullie hebben nog steeds niks?'
'Doe rustig, Bri.' fluistert Mel naar me, terwijl ze met haar elleboog tegen mijn arm stoot.
'We snappen je, maar het is niet anders,' zegt Meggie Daniëls en ze wenkt dat ze me om mijn nare opmerking vergeeft. 'We hebben nog steeds de gevonden mes. Dat is ook het enige wat we tot nu toe hebben ontdekt en onderzocht. Op dit moment denken we nog steeds dat er sprake is van zelfmoord.'
Mijn gedachtes springen naar mijn nachtmerrie van vannacht, toen Gary in een stille, donkere kelder zat. Dood, in een hoekje. Waarom schiet dit ineens bij me te binnen?
Zonder erbij na te denken, sprint ik Gary's huis weer binnen.
'Wat ga je doen?!' hoor ik Meggie Daniëls nog achter me roepen.
Ik negeer haar en kijk zoekend om me heen. Iets in me zegt dat ik hier iets moet vinden. De plek waar ik in zat in mijn droom: de kelder. Ik moet erachter komen of dat in Gary's huis was. Ook al heb ik nooit geweten dat hij thuis een kelder had. Misschien hield hij dat al die tijd voor me verborgen?
Terwijl ik zoekend en paniekerig rondjes ren door het huis, hollen Meggie Daniëls en Mel me achterna. Maar ze halen me niet in doordat ik om de seconde telkens ergens anders ben. Ik ren van het ene hoek naar het andere.
'Hier is niks.. Hier is niks.. Hier ook niet.. Hier is het niet.. Kom op.. Het moet hier ergens zijn..' hijg ik steeds in mezelf nadat ik achter elke deur kijk.
Misschien was het helemaal geen kelder, maar gewoon een donkere kamer? Ik kijk naar de trap. Misschien is het boven! Ik storm de trap op en open alle deuren die ik maar kan vinden, maar elke keer zie ik dat het een kamer is die ik al kende.
'Briana, waar ben je mee bezig?!' roept Mel naar me, die onderaan de trap staat en verbaasd naar me staart.
Ik blijf iedereen negeren en ren de gang door om alle deuren te openen. Ik hoor Meggies geïrriteerde voetstappen achter me, maar ik ren steeds harder zodat ze me niet kan inhalen.
Aan het einde van de gang open ik de laatste deur. Hier is niks te vinden, ook al zag ik dat al aankomen. Ik weet niet wat ik aan het doen ben. Ik ken al deze kamers al. Gary en ik hadden een relatie van twee jaar, ik ben hier al duizend keer geweest.
Ik moet meteen aan de zolder denken. Daar ben ik ook wel eens geweest, maar toch ben ik binnen no-time bij de zoldertrap. Ik ren de krakende trap op en loop de zolder in. Ik kreun van irritatie. Niks. Het is gewoon de bekende, normale, niet-enge zolder waar Gary en ik wel eens seks hebben gehad.
'Briana,' hoor ik achter me. Ik draai me met een treurige gezicht om en zie dat het Meggie Daniëls is, die me al die tijd achterna heeft gezeten. Ik kan zien dat ze zich rot heeft gerend. 'Waar ben je nou toch mee bezig? Je kunt niet zomaar heen en weer rennen zonder toestemming? We doen hier een onderzoek!'
Ik haal een diepe zucht en ik voel dat ik emotioneel van wanhoop word. '..Ik.. Ik weet het niet.'
'Ik snap je pijn, echt waar,' zegt Meggie Daniëls lief en kalm en ze slaat een arm om me heen. 'Maar je moet geduld hebben. Een huis onderzoeken is niet zo makkelijk als het lijkt, hoor. Laat ons alsjeblieft rustig ons werk doen zodat we nauwkeurig kunnen bepalen wat er met Gary is gebeurd. We doen dit allemaal voor jou en de rest die veel voor Gary betekende. Geloof me maar.'
Terwijl ik begin te snikken, probeer ik een korte glimlach in mijn gezicht te toveren. Meggie is een lieve en behulpzame teamleidster, ik moet mijn woede niet afreageren op haar. Zeker niet omdat het iemand is die ons allemaal probeert te helpen. Ik zucht. Ik weet echt niet wat er met me aan de hand is. Ik doe dingen zonder er ook echt bij na te denken. Maar ja, ik denk dat dat normaal is bij de situatie die ik nu beleef.
'Ik,' stamel ik en ik sluit mijn ogen. 'Het spijt me.'
'Het geeft niet, meisje,' zegt Meggie Daniëls. 'Kom, we gaan weer naar beneden.'
Ik knik en loop achter haar aan. Mijn rotgevoel wordt steeds groter en groter bij iedere stap die ik in Gary's huis zet. Herinneringen komen weer bij me op. Voor ik het weet rolt er een traan over mijn wang.
Ik ga naast Mel staan en al meteen heeft ze haar armen om me heen geslagen om me te omhelzen. Dit keer barst ik niet uit, maar er vallen wel een paar kleine tranen op Mels schouder. Een hele diepe zucht is het enige wat mijn mond verlaat.
Ik kijk voor me uit terwijl ik mijn hoofd op Mels schouder laat rusten. Mijn oog valt op een deurklink die achter de boekenkast uitsteekt. Een onbekende deurklink. Mijn ogen schieten wijd open. Dat is hem.. Dat moet hem zijn.. Er gaat van alles door mijn hoofd rond. De deurklink glimt, alsof het mijn naam roept.
Ik trek me voorzichtig terug van Mel en loop, met mijn ogen gefocust, naar de boekenkast toe. Meteen voel ik een koude rilling door mijn lichaam gaan. Ik leg mijn hand op de muur en laat het langzaam naar beneden glijden, totdat-ie op de deurklink belandt. Een koude wind blaast in mijn gezicht. Het is alsof de wind mijn naam in mijn oor fluistert. Ik slik.
'Bri..?' hoor ik Mel achter me zeggen.
Ik blijf stil. Mijn ogen blijven maar gericht op de deurklink. Het trekt me naar zich toe. Ik kan voelen dat er iets is achter deze deur. Ik weet alleen niet wat. Ik.. ik moet naar binnen!
Met mijn trillende vingers duw ik langzaam de deurklink open. Maar dan besef ik dat deze deur niet opengaat, alsof het helemaal dicht getimmerd is.
'Dat is een oude, dichtgemaakte deur,' hoor ik Meggie Daniëls achter me zeggen en ik hoor daarbij dat ze naar me toe loopt. 'Die was vast nog van de mensen die hiervóór hebben gewoond.'
Misschien heeft ze gelijk, maar ik heb nog steeds het gevoel dat het niet klopt. Ik trek mijn hand weer terug. Wat is er toch met me?! Waar komen al die gevoelens nou zo plots vandaan?! Ik schud met mijn hoofd om mijn gedachtes weg te werken en ik kom weer bij. Stomme gevoelens.