The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 71

Miami, FL - February the 6th, 2016 - 17:12 PM

In de gang duwt Drew me tegen de muur aan.
Ik voel zijn zachte lippen op die van mij.
Hij begint me heftig te zoenen.
Zijn tong vraagt om toestemming om naar binnen te gaan en ik laat het toe.
Ik zoen hem terug.
Ik voel zijn handen onder mijn billen en hij tilt me op.
Mijn benen omsingelen zijn middel en ik hou me aan hem vastgeklemd.
Mijn rug leunt tegen de muur aan en hij houdt me stevig vast.
Hij verplaatst zijn gezicht in mijn nek.
Ik voel dat zijn zachte lippen mijn zwakke plek in mijn hals kussen.
Ik word zo opgewonden.
Ik laat mezelf achterover vallen en kreun het uit.
De bedoeling was eigenlijk om met hem te praten.
Een uur geleden belde ik hem op om te vragen of hij vandaag tijd had om te praten.
Hij reageerde verbaasd, maar zei meteen dat ik naar hem toe moest komen.
Ik denk dat we het uitpraten maar moeten uitstellen.
Want nu moeten we vrijen, dat is één ding wat zeker is.

Eenmaal in zijn kamer, gooit hij me op zijn bed.
Het voelt fijn om weer terug te zijn.
Vertrouwd, in zijn bed.
Hij klimt bovenop me.
Hij trekt zijn shirt uit en mijn ogen vallen meteen op zijn heerlijke, getrainde lichaam.
Ik bijt op mijn lip en kijk hem grijnzend aan.
Mijn geduld raakt op en ik dwing hem om me weer te zoenen.
Ik voel zijn stijve tegen mijn been aan.
Ik grijp zijn hand vast en trek het mee onder mijn topje.
Dat bevalt hem en ik voel dat hij mijn borsten vastgrijpt.
Hij gaat met zijn hoofd omlaag en trekt mijn topje omhoog.
Zijn tong streelt mijn tepels.
Dan gaat hij langzaam nog lager en drukt hij kusjes op mijn hele lichaam.
Daarna duw ik hem achterover en ga ik rechtop zitten.
Ik trek mijn topje uit en ga op zijn schoot zitten terwijl ik mijn lippen weer op de zijne druk.
Hij gaat op zijn rug liggen, waardoor ik bovenop hem zit.
Ik laat mijn heupen heen en weer gaan, om hem te teasen.
Ik voel dat zijn stijve steeds harder wordt.
Mijn tong ontmoet de zijne en maken rondjes om elkaar heen.

Even later liggen we beiden naakt op zijn bed.
Terwijl hij weer bovenop me ligt, kijken we elkaar diep in de ogen aan.
"Ik heb je gemist," zeggen onze blikken tegen elkaar.
We blijven beiden stil, maar onze ogen zeggen genoeg.
Mijn benen zitten weer vastgeklemd om zijn middel.
Ik voel zijn stijve langzaam bij me naar binnen gaan.
Mijn mond valt open en ik kreun van genot.
Eindelijk.
Hier heb ik me zo lang naar verlangd.
Hij gaat steeds sneller en dieper in me.
Ik omarm zijn nek en hij begint me weer te zoenen.
Ik hoor en voel gewoon hoe nat ik daar beneden ben.
Hij maakt me gewoon zo opgewonden.
Ondertussen voel ik zijn vingers naar beneden gaan.
Hij wrijft over mijn clitoris.
Ik word helemaal gek.
Wild gaat hij op en neer.
Ik kreun in zijn oor terwijl zijn stijve penis diep in en uit me glijdt.
En dan komen we beiden klaar.

Drew en ik liggen samen in zijn tuinhuisje.
Hij had zijn armen om me heen geslagen en nu lig ik met mijn gezicht vlak langs de zijne.
'En wat heeft je nu wéér van gedachte veranderd?' vraagt hij bijdehand.
Ik grinnik. Ik weet niet zo goed of hij nog een beetje boos is of gekwetst, maar ik neem het hem echt niet kwalijk. 'Ik heb met Mel gepraat,' begin ik hem uit te leggen. 'En ze zei dat ze niet diegene wilt zijn die ons uit elkaar houdt. Ze weet dat mijn gevoelens voor jou sterk en oprecht zijn en wilt het beste voor ons beiden.'
Drew grijnst. 'Heeft ze ons eindelijk toestemming gegeven?'
Ik rol met mijn ogen en moet per ongeluk om hem lachen. 'Stop eens. Zij is wel degene die me had aangemoedigd om je te bellen, hoor!'
Drew houdt me stevig tegen zich aan en drukt een kusje op mijn voorhoofd.
'We moeten binnenkort wel even een goed gesprek gaan voeren met de groep,' zeg ik. 'Voor mijn gevoel is er nu een bepaalde afstand. Misschien ook om alles wat er is gebeurd. Ik kan me voorstellen dat het nu een beetje raar is voor iedereen.'
Hij knikt. 'Ik weet wel dat de jongens jou de tijd wilden geven om te herstellen. En het contact met Melanie en Jessie, ja, dat is inderdaad een beetje verwaterd door de situatie tussen jou en mij. Ik ben best wel fel geweest tegen Mel.'
Ik kijk hem verbaasd aan. 'O ja?'
'Dat was in de tijd dat ze nog kwaad was op ons. Ze zei nogal hele nare dingen over jou, daarom reageerde ik gemeen terug. Dus je hebt gelijk, we moeten het nog even goed uitpraten met z'n allen.'
'Het komt wel goed.' zeg ik met een glimlach en ik kijk naar zijn lippen, vragend om een kus.
Hij reageert daar meteen op en kust me.
'Ik ben allang blij dat we nu samen zijn.' zeg ik blij, wanneer ik in zijn felgekleurde ogen verdwaal. Ik sla mijn been om de zijne heen.
Het feit dat het al meteen goed zit tussen hem en mij, zegt al genoeg over hoeveel we van elkaar houden. Hij begreep mijn situatie met Mel heel goed, waardoor hij het me al snel kon vergeven. We hoefden elkaar alleen maar aan te kijken, met elkaar te vrijen, en het was al goed. Het was net als goedmaakseks!
'Weet je waar ik af en toe nog eens aan denk?' zeg ik lachend. 'De hele school heeft gezien hoe we het met elkaar deden.'
Drew grinnikt. 'Leuk toch? Dat was een gratis showtje voor ze.' grapt hij.
'Ja, geweldig hoor.' zeg ik sarcastisch. 'Wat ben ik blij dat we onder de dekens lagen en dus alleen onze schouders te zien waren.'
We moeten er beiden om lachen.
Hij gaat met zijn gezicht in mijn nek liggen. 'Beloof je me dat je nooit meer zo bij me weg zal gaan?' fluistert hij in mijn oor.
Ik krijg een warm gevoel van binnen.
'Ik had echt pijn, Bri. Het deed me zoveel pijn toen je me verliet. Ik weet niet wat het is, maar jij doet zoveel met mij, het is gewoon gevaarlijk. In mijn hele leven heb ik nog nooit meegemaakt dat een vrouw mij zo zwak heeft gemaakt. Ik heb echt een zwak voor je. En je kent me, ik haat het om mijn pussy kant te laten zien.'
Ik leg mijn hand op zijn wang. Met mijn vingers streel ik zachtjes zijn huid. 'Ik zal je niet meer verlaten, ik beloof het. Ik hou te veel van je daarvoor.'
Ik druk mijn lippen kort op de zijne.
'Ik hou ook van jou, babe.'
Ik glimlach en bijt op mijn lip wanneer ik hem aankijk.
'Oh shit,' zegt hij opeens en hij kijkt naar zijn horloge. 'Is het al zo laat?'
'Wat dan?' vraag ik.
Drew gaat overeind zitten. 'Ik had pap beloofd dat ik de boodschappen ging halen.'
'O, joh. Geen zorgen. Kom, dan gaan we samen even naar de stad.'

Drew en ik lopen hand in hand door de supermarkt. Drew duwt de winkelwagen vooruit en ik loop naast hem.
'Geef je lijstje eens.' zeg ik.
Hij grist in zijn jaszak en geeft zijn lijstje aan me. Ik begin te lezen.
'Ik loop even naar het brood.' zeg ik en ik laat zijn hand los.
Drew knikt en loopt zelf naar de fruitafdeling.
Eenmaal aangekomen bij de broodafdeling, zoek ik naar volkoren bruin brood. Wanneer ik de juiste zak zie, pak ik het op.
Ik kijk even recht vooruit.
Wacht, zag ik het nou goed?
Ik kijk weer naar dezelfde kant.
Mijn oog valt op een vrouw, die aan de overkant naar de juiste kaas aan het zoeken is.
Een bekende vrouw, waarvan ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien.
Met de broodzak in mijn hand, loop ik meteen haar kant op.
Wanneer ik recht achter haar sta, tik ik haar aan.
Ze draait zich om en kijkt me vragend aan.
Wanneer ze ziet dat ik het ben, verandert haar blik.
'Meggie...' zeg ik zacht.
Angstig kijkt ze snel om haar heen.
Dit is ze. Dit is Meggie Daniëls. De vrouw die het onderzoek naar Gary's moord leidde. De vrouw die plotseling was verdwenen.
'Ehm.. ik denk dat je me verward met iemand anders..' zegt ze zenuwachtig.
Ik schud mijn hoofd. 'Meggie.. Jij bent het echt.. Herken je me nog? Ik ben het.. Briana..'
Nog geen seconde later draait ze zich om en rent ze van me weg.
'Hé, wacht even!'
Ik ren haar achterna.
'Meggie!'
De mensen om ons heen kijken ons raar aan.
Ik snap het niet, waarom doet ze zo vreemd? Waarom wilt ze niet met me praten?
Dan rent Meggie per ongeluk een gangpad in dat doodloopt.
Ik pak mijn kans en grijp haar meteen vast.
'Sorry,' zeg ik al gauw en ik wrijf over haar armen. 'Ik wilde je echt niet laten schrikken. Alsjeblieft, ren niet van me weg. Ik ben juist blij dat ik je zie.' Voorzichtig laat ik haar los.
Ze lijkt op adem te komen en is wat rustiger geworden.
'Wat is er met je gebeurd? Waarom was je opeens spoorloos verdwenen?'
Ze blijft stil en kijkt me alleen nadenkend aan.
Ik kan haar blik niet helemaal goed lezen. Ik ben echt in de war, maar zijzelf is dat waarschijnlijk ook. Ze ziet er verder gewoon goed uit. Niet gewond, gewoon zoals hoe ze er altijd uitzag. Alsof er niets is gebeurd.
'Meggie..?' Ik kijk haar bezorgd aan. 'Waarom rende je van me weg? Zeg alsjeblieft iets..'
Ze komt dichterbij me staan. 'Ik wil dat je ver uit mijn buurt blijft.'
Ik kijk haar verbaasd aan. 'W-wat.. maar.. waarom? Ik snap er niks van..'
'Ze zal nooit weggaan,' zegt ze en dit keer grijpt ze mij vast. 'Begrijp het dan. Dit is een vloek, Briana. Je komt niet zomaar van haar af.'
Meteen krijg ik rillingen. Ik slik en kijk haar nerveus aan.
'Christina is heel dichtbij,' zegt ze in een hele zachte, langzame toon. 'En dat zal ze altijd blijven.'
Nee. Ik wil mijn oren niet geloven. Nee, ze liegt. Dit kan niet waar zijn. Ik schud mijn hoofd.
'Prima, dan geloof je het niet. Maar onthoud, waag het niet om nog eens in mijn buurt te komen. Blijf verdomme ver uit mijn buurt. Begrepen?'
Mijn ademhaling neemt alleen maar toe. Ik begin te zweten. 'Meggie...' fluister ik bijna snikkend.
Ze laat me los en wilt zich omdraaien.
'Nee, wacht!' hou ik vol en ik probeer haar tegen te houden, maar dan begint ze weer te rennen.
Dan voel ik een hand op mijn bovenarm.
'Daar ben je,' hoor ik Drew achter me zeggen. 'Ik was je aan het zoeken.'
Uit reflex kijk ik hem aan. Daarna kijk ik snel weer terug, maar Meggie is nergens meer te bekennen. Shit..
'Wat is er, babe?' vraagt Drew en hij pakt bezorgd mijn hand vast. 'Gaat alles goed?'
Mijn hoofd zit zó vol met vragen, dat er niks meer uit mijn mond komt. Ik ben sprakeloos. Die woorden van Meggie.. het heeft me echt bang gemaakt. Ik voel mijn hart snel kloppen. Nog even en ik begin haast te hyperventileren.
Drew neemt de zak met brood van me over en slaat zijn arm om me heen. Hij drukt snel een kus op mijn wang. 'Het is de trauma, hè? Ik snap het. Ik ben bij je, Bri. Kom, we pakken de laatste dingen en gaan snel weer naar huis.'
Ik knik en probeer te glimlachen.
Snel kijk ik toch nog een keer achter me.
Daar staat ze weer.
Meggie staat in de verte.
Ze kijkt me aan.
Niet boos, maar angstig.
Angstig en bezorgd.
Terwijl Drew me meeneemt, blijf ik haar terug aankijken.
Ik zie dat ze een hele diepe zucht haalt.
Ze is niet boos op me, maar waarom klonk ze wel zo?
En Christina.. zal ze dan nog steeds achter me aan gaan?
Zou Meggie de waarheid spreken?
Ik blijf haar aankijken totdat ze vanzelf uit mijn zicht verdwijnt.

WORDT VERVOLGD...