The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 9

Miami, FL - November the 7th, 2015 - 13:33 PM

'Briana Jones!' Ik schrik en kijk meteen weer de klas in. Mrs. Campbell, mijn scheikundedocent, rukt me uit mijn gedachtes wanneer ik afwezig uit het raam staar. Ik merk dat ik rood word wanneer ik voel dat de hele klas me aanstaart.
Het is al twee weken geleden sinds Gary's dood en het werd tijd om weer naar school te gaan, ook al heb ik nog steeds geen concentratie en kan ik ieder moment in tranen uitbarsten. Mam zei dat ik het moest proberen, maar of het lukt..?
Ik schud met mijn hoofd en probeer weer met mijn gedachtes bij de les te zijn. Mrs. Campbell kijkt me eerst boos aan, maar dan ziet ze aan mijn treurige blik dat ik het nog steeds heel moeilijk heb. Kom op, de liefde van mijn leven is weg en komt niet meer terug. Ze zal me toch wel moeten begrijpen?! Ze haalt een diepe zucht. Ik kan aan haar gezicht zien dat ze het zielig voor me vindt.
'Gaat het een beetje?' vraagt ze uiteindelijk.
Ik knik voorzichtig en doe zoveel moeite om niet te huilen.
'Probeer je een beetje bij de les te blijven?' vraagt ze dan zo vriendelijk en kalm mogelijk. 'Als het even niet gaat, dan moet je het maar zeggen. Ik wil je na de les nog even spreken, is dat goed?'
Ik knik weer en kijk zuchtend naar mijn boek.
'Oké, we gaan verder.' zegt Mrs. Campbell en ze wijst Mel aan, die naast me zit. 'Melanie, lees jij maar even de inleiding van bladzijde vierenzeventig.'
Wanneer de bel gaat, loop ik naar Mrs. Campbell terwijl de hele klas het lokaal uit stormt en naar de aula toe rent. 'Briana, ga even zitten.' zegt ze en ze wijst naar een stoel recht tegenover haar.
Met tegenzin ga ik erop zitten en kijk treurig naar de tafel.
'Meisje,' begint ze en al gauw voel ik dat ze het over mijn ervaring gaat hebben. Ik hoop maar dat ik mijn tranen in kan houden. 'Ik begrijp volkomen dat je nu in een heftige situatie zit en dat je er daardoor soms even niet bij bent, echt waar. Weet je waarom? Ik heb dit namelijk ook meegemaakt.'
Ik kijk op. Heeft zij soms ook een vriendje gehad die plotseling onterecht is vermoord? Ze knikt alsof ze mijn gedachtes kan lezen.
'Toen ik net zestien was, kreeg ik een relatie met mijn crush van de middelbare school. Ryan Preston, was zijn naam. Misschien komt die naam je bekend voor?'
Ik schud mijn hoofd. Hoe moet ik nou weer weten wie dat is? Mrs. Campbell die zestien jaar oud is, dat moet toch al een hele tijd terug zijn? Toen was ik nog een klein kind.
'Hoe dan ook,' gaat Mrs. Campbell verder. 'Op een dag liet hij ineens niks meer van zich horen. Ook antwoordde hij niet op mijn sms'jes en nam niet op toen ik hem probeerde te bellen. Ik gaf het uiteindelijk op en wachtte tot de volgende dag..'
Ik kijk haar aandachtig aan. Ik kan gewoon niet voor me zien hoe Mrs. Campbell als tiener staat te flikflooien met haar vriendje. Alleen dat ze in een laboratorium proefjes zit te doen voor de scheikunde.
'De volgende ochtend kreeg ik eindelijk een sms van hem, maar het was nogal kortaf. Dus ik besloot naar hem toe te gaan, want ik kreeg het gevoel dat er iets aan de hand was. Ik was bang dat-ie me misschien niet meer leuk vond. Dat-ie het binnenkort met me uit ging maken. Toen ik eenmaal bij hem was, deed-ie nogal rustig en afwezig. Dat vond ik heel vaag, want normaal was hij altijd druk en juist aanwezig. Er klopte iets niet, dat merkte ik al vanaf die dag. Ik vroeg hem of er iets aan de hand was, en ik zei erbij dat-ie me altijd alles kon vertellen. Maar hij ontkende en schudde zijn hoofd. Hij glimlachte, maar het gaf me niet dat ene warme gevoel die ik altijd kreeg als hij naar me lachte. Alsof hij iets niet meende, alsof hij loog over iets. Vanaf die dag was ik altijd degene die gesprekken met hem moest beginnen, anders zou hij helemaal niks tegen me zeggen. Daarvoor was dat nooit zo, hij was altijd degene die met mij een gesprek begon. En dat ging zo door, totdat..' Ze komt even niet bij haar woorden en haar stem begint te rillen. 'Totdat die dag kwam.. I-ik kreeg te horen van zijn moeder dat hij dood was aangetroffen. "Ryan is dood". Het was net een steek in mijn hart toen ik die woorden aan moest horen. Ik was gebroken..'
Ze sluit haar ogen en begint te snikken. Ik kijk haar met wijde ogen aan. Ik leef zo erg met haar mee.
'I-ik kon het haast niet geloven..' kan ze nog uit haar mond brengen. Dit verhaal lijkt precies op de mijne, behalve dan dat gedeelte dat Ryan Preston een dag lang niets van zich liet horen. Dat gebeurde niet bij Gary.
Ik haal treurig een diepe zucht en wrijf over Mrs. Campbells bovenarm om haar te troosten. 'Ik snap uw pijn,' zeg ik kalm en aan mijn stem te horen word ik een beetje emotioneel. 'Hoe is het gebeurd?'
Mrs. Campbell ademt diep in en uit om even bij te komen. 'D-dat is nogal ingewikkeld..,' stottert ze. 'Ik weet niet eens of ik het zelf wel geloof..'
Ik kijk haar verward aan. Wat bedoelt ze daar nou mee?
'Men zei dat er sprake was van iets bovennatuurlijks,' zegt ze vervolgens. 'Maar ikzelf geloofde daar nooit in. Dus er vond een onderzoek plaats waar Ryan Preston dood was aangetroffen, maar er waren geen sporen gevonden. Dus het eerste wat in me opkwam, was zelfmoord. Dat dachten de onderzoekers namelijk ook. Maar toen vertelde Ryan Prestons moeder, Cynthia Preston, dat haar zoon de laatste tijd zich vreemd gedroeg. Hij was niet zichzelf.'
Ik knik aandachtig. Wat bedoelt ze met "niet zichzelf"? Ik kijk Mrs. Campbell vragend aan.
Ze slikt. 'Cynthia Preston geloofde heel erg in geesten.' Ze legt de nadruk op het woord "geesten", alsof ze het onzin vindt. 'Cynthia Preston vertelde dat haar zoon die tijd vaak tegen zichzelf praatte. Alsof er steeds iemand bij hem was. Elke keer als ze haar zoon vroeg met wie hij toen praatte, zei hij niks terug. Cynthia Preston voelde dat er iets niet klopte, dus ging ze het zelf maar onderzoeken. Ze ging overal in hun huis camera's ophangen, net zoals wat ze in de horrorfilms Paranormal Activity doen.'
Die film ken ik niet. Ik kijk ook haast nooit naar horrorfilms.
'Cynthia Preston zag in de camerabeelden dat haar zoon elke nacht, precies om drie uur, naar beneden liep en precies op dezelfde plek stond. Hij fluisterde precies dezelfde woorden. Het was alleen heel onduidelijk. Toen liet ze een beeld zien van de dag dat Ryan Preston niks meer van zich liet horen. Op die dag werd alles erger. Hij praatte tegen niemand van zijn vrienden, dus daarom ook niet tegen mij. Hij was alleen thuis en deed helemaal niks, terwijl hij normaal een heel actief persoon was. Het enige wat hij deed was voor zich uit staren. Volgens Cynthia Preston werd hij die dag écht bezeten.'
Mijn mond valt open. 'Bezeten?' herhaal ik verbaasd. 'Door wie?'
Mrs. Campbell haalt haar schouders op. 'Cynthia Preston dacht door een demoon, of zo iets.'
Mijn ogen schieten wijd open. Ik weet zelf ook niet of ik dit wel geloof, maar het klinkt heel heftig.
'Maar ik weet nog steeds niet, na al die tijd, of ik dit wel geloof.' zegt Mrs. Campbell. 'Ik heb nooit in geesten geloofd, maar ik snap ook niet waarom Ryan Preston anders zo raar zou doen en ineens uit zichzelf overlijd. Dit was een paar jaar terug op het nieuws geweest trouwens. Vandaar dat ik vroeg of de naam Ryan Preston je bekend voor kwam.'
Ik schud mijn hoofd. 'Nog nooit van gehoord.'
Mrs. Campbell knikt. 'Misschien weten je ouders er wel wat van.'
Nadat ik Mrs. Campbell nog even heb getroost, loop ik het lokaal uit en loop richting mijn kluisje. Ik heb nog even tegen Mrs. Campbell gezegd dat ik haar volkomen begrijp, ik weet precies hoe ze zich heeft gevoeld.
Ze zei dat ik nu de enige ben van deze school die weet dat ze het vriendinnetje was van Ryan Preston. Zou het verhaal van Ryan Preston nu nog steeds bekend zijn? Het is op het nieuws geweest, dus het zou opzich best kunnen.
Ik loop door de rustige gang. Ik maak mijn kluisje open en pak mijn benodigde boeken. Dan voel ik opeens een blaadje die los in mijn kluisje zit. Ik kijk er verbaasd naar. Waar komt dit opeens vandaan? Ik gooi nooit zomaar losse blaadjes in mijn kluisje. Anders lijkt het net een prullenbak aan het eind van het jaar.
Ik vouw het blaadje open. Het enige wat ik zie is een rood, vreemd teken in het midden. Zou dit een spiekbriefje kunnen zijn? Misschien is dit wel zo'n vorm die je moest kennen met wiskunde. Hoewel ik dit teken nog nooit heb gezien tijdens de lessen en aangezien ik nooit spiek, kan dit blaadje onmogelijk van mezelf zijn. Welke sukkel stopt er nou vreemde blaadjes in mijn kluisje?
Met spleetogen bekijk ik het teken. Het lijkt alsof het nog vochtig is, alsof het net getekend is. Met mijn vinger raak ik het aan.
Plotseling zit mijn hand vol met rode inkt. Van schrik laat ik het blaadje vallen. Ik kijk naar mijn hand. Wacht eens, dit is geen rode inkt. Dit is bloed! Met wijde ogen zet ik een stap achteruit. Wat is dit?!
'Hey Bri!' hoor ik ineens achter me. Ik schrik weer en draai me om. Mel en Jessie kijken me raar aan. Opgelucht haal ik een diepe zucht.
'Lieten we je schrikken?' vraagt Mel en ze grinnikt.
Jessies oog valt op het blaadje dat ik net op de grond liet vallen. 'Wat heb jij nou weer gedaan?'
Ik wil net mijn rode hand laten zien, maar dan zie ik dat er geen bloed meer te zien is. Verward frons ik mijn wenkbrauw. 'Hoe the fuck kan dit nou weer?!' vraag ik in mezelf.
Mel en Jessie kijken me weer raar aan. 'Wat?' vraagt Mel.
Ik raap het blaadje van de grond op. Ik kijk ernaar. Dat rode, vreemde teken is ook weg! Mijn mond valt open. Mijn vriendinnen volgen mijn blik. 'Bri, gaat het wel met je?' vraagt Jessie dan.
'Ik maakte mijn kluisje open,' vertel ik al gauw. 'Ik vond dit blaadje erin. Ik vouwde het open. Zie ik een rood, vreemd teken. Ik raakte het aan, en ineens zat mijn hand helemaal onder bloed. En nu is het allemaal weg!'
Mel en Jessie kijken me aan alsof ik Chinees praat. Maar hun zijn niet de enige die het niet snappen. Ik begrijp er zelf ook helemaal niks van.
Nog voordat Mel iets wil zeggen, schrik ik wanneer ik de enge vrouw met de versleten jurk aan achter hun zie staan. Mijn ogen schieten wijd open en ik slaak een gil. Ik deins achteruit. Mel en Jessie schrikken van me. 'Wat is er?!'
Met mijn bange, wijde ogen wijs ik naar de vrouw. 'Kijk achter je!' Ik sluit mijn ogen.
Mel en Jessie draaien zich om. 'Ik zie niks?'
Ik open mijn ogen weer. De vrouw is weer verdwenen. Wat gebeurd er toch steeds met me?!