The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 1

(A/N)
Heyhey lieve lezers, dit is het eerste hoofdstuk van The Strange Lady (Chapter I: The Beginning). Ik hoop dat jullie mijn zelfbedachte verhaal leuk gaan vinden! Laat ik alvast één ding verklappen: het verhaal begint met een flashback (dus dit hoofdstuk al meteen). Mocht je toevallig ergens een spellingsfout of gewoon iets opvallends tegenkomen, laat een comment achter!

Enjoy your reading, y'all!

XOXO

Columbus, OH - October the 24th, 1893 - 18:21 PM

Christina schoof haar gordijn open en keek naar het raam van de buren, waar ze niet doorheen kon kijken omdat er een gordijn voor hing.
Ze maakte haar raam open en pakte een klein steentje uit een doosje dat op haar bureau stond. Voorzichtig probeerde ze het steentje naar het gesloten raam van de buren te gooien.
Geen antwoord.
Opnieuw pakte ze een klein steentje en gooide het weer naar dat raam, alleen iets harder dan daarvoor.
Er verscheen een glimlach in haar gezicht wanneer ze zag dat het gordijn achter dat raam opzij werd geschoven door een knappe, charmante jongen. Benjamin. De buurjongen van Christina.
Hij was niet alleen haar buurjongen, maar ook haar beste vriend. Of nou ja, beste vriend..? Misschien zelfs meer dan dat.
Benjamin maakte zijn raam ook open, zodat ze zachtjes tegen elkaar konden fluisteren. De afstand tussen hun huizen was zó klein, dat ze elkaar prima konden verstaan.
'Hallo schoonheid.' bewonderde Benjamin zijn meisje.
Christina moest ervan blozen. 'Hallo, mijn prins. Ik wil je zo graag in mijn armen hebben nu.'
'Dat kan toch ook..?'
Christina zuchtte. 'Was dat maar zo-...'
'Christina?!' Een stem onderbreekt haar zin. 'Tegen wie ben je aan het praten?' hoorde ze ineens van de onderste verdieping.
Meteen maakte ze haar raam dicht en schoof haar gordijn ook dicht. Ze pakte snel haar schoolboek van haar bureau.
'Ehm.. Ik ben mijn uitspraak aan het oefenen, vader.' riep ze wanhopig terug. Ondertussen gaat haar hart tekeer. '..Voor school.'
Ze kreeg geen antwoord meer terug. Dat betekende dat haar vader het vast goedkeurde en weer doorging met waar hij mee bezig was.
Opgelucht haalde ze een diepe zucht.
Ze legde haar boek weer op haar bureau en schoof muisstil haar gordijn weer open.
Benjamin stond daar nog. Hij wist dat haar strenge vader iets naar haar riep, omdat dit wel vaker gebeurde.
Dit keer maakte Christina haar raam niet open. Ze wenkte naar Benjamin dat hij even moest wachten.
Snel pakte ze een groot blad uit haar bureaula en een ganzenveer pen die op haar bureau lag en begon te schrijven:
"Over een uurtje afspreken in het park, mijn lief? Ik ga tegen hem zeggen dat ik naar de kerk ga, dan komt het wel goed."
Ze pakte het blad op en liep weer naar het raam. Ze liet het aan Benjamin lezen.
Hij wenkte dat Christina even moest wachten en binnen een minuut kwam Benjamin ook weer terug met een groot blad:
"Goed plan, liefje. Ik zie je zo."
Christina glimlachte en maakte een kus-gebaar.

'Vader?'
'Ja?'
'Ik ga even naar de kerk.'
'Goed zo, kind. Maar niet te laat thuiskomen. Ik verwacht je weer hier om negen uur.'
Christina knikte. 'Tot zo, vader.'
Ze liep de deur uit en pakte haar fiets.
Ze fietste richting de kerk, maar toen ze daar aankwam, liet ze haar fiets daar staan en liep vervolgens weg.
Achter de kerk was nog een stuk weg die leidde naar het park.

Eenmaal in het park liep Christina richting de plek waar ze regelmatig met Benjamin was, waar een grote boom stond. Ze noemden het ook wel "onze boom".
Ze zag dat hij er al zat.
Met zijn ogen naar de lucht gericht, genoot hij van de mooie sterren.
Christina besloot hem te verrassen.
Ze sloop zo stilletjes mogelijk naar hem toe en ging achter hem zitten. Ze deed haar handen voor zijn ogen.
'Rara, wie ben ik?'
Benjamin glimlachte en draaide zich meteen om. Hij pakte haar vast zodat ze op zijn schoot ging zitten.
Zijn lippen drukte hij hevig op die van haar, alsof hij haar eeuwen niet had gezien.
'Ik hou van jou, mijn liefste.' fluisterde hij in haar oor.
Christina streelde zachtjes zijn wang met haar vinger. 'Ik ook van jou.'
Ze sloeg haar beide armen om hem heen en omhelsde hem. Ze haalde ook een diepe zucht.
'Ik,' stamelde ze. 'Ik vind het alleen zo jammer dat we dit allemaal stiekem moeten doen..'
Benjamin keek haar aan en zijn mooie, heldere blauwe ogen zeiden dat ze zich geen zorgen hoefde te maken.
'Liever dit dan helemaal niet bij je zijn, mijn schat. Maak je je maar niet druk, niemand komt hierachter.'
Christina knikte onzeker, maar zoende hem gauw weer in plaats van te praten. Ze probeerde hiervan te genieten, ondanks alles wat er in haar gedachten rondging.

Een uur later, nadat Benjamin en Christina elkaar een goede nacht hebben gewenst en gekust, liep Christina weer het park uit.
Ze volgde weer het pad dat naar de kerk leidde.
Ze liep richting haar fiets, maar haar hart stond gelijk stil wanneer ze plotseling iemand aantrof.
Ze slikte.
Het was haar kwade vader, die bij haar fiets op haar wachtte.
Hij was stil, maar de dodelijk blik in zijn ogen zei al genoeg.
Hij pakte wreed haar lange, donkerbruine haren vast en trok haar gelijk mee naar huis.

*Pats!*
'Hoe durf je tegen ons te liegen?!'
*Pats!*
'Hoe durf je misbruik te maken van een plek die moest worden gemaakt van God?!'
*Pats!*
Christina's moeder keek toe hoe haar echtgenoot haar kwetsbare dochter maar bleef slaan in haar gezicht. Ze stond daar maar. Ze deed niks, behalve huilen.
Christina probeerde sterk te blijven.
'Vader, ik..'
*Pats!*
'Vader, stop! Alstublieft! Vergeef het me!'
*Pats!*
'Het spijt me!'
'Wat spijt het je?!' schreeuwde hij kwaad. Zijn stem galmde door het hele huis.
Christina haalde haar neus op en probeerde bij te komen.
'Waar ben je geweest, Christina?!'
'Ik, eh..'
Ze kon niet meer liegen.
Ze was totaal geen type daarvoor.
Ze besloot maar de waarheid te vertellen.
'I-ik was in het park.'
'In het park?!' herhaalde haar vader haar verbaasd.
Ze knikte. '..Met Benjamin. Vader..'
Dat was de druppel voor haar.
Haar vader spande zijn vuisten aan.
Tien tellen later keek hij toe hoe zijn bloedeigen dochter op de grond lag.
De verwondingen waren te ernstig.
Christina Preston overleefde het niet.