The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 39

Miami, FL - January the 7th, 2016 - 16:32 PM

Gefocust onderzoekt Meggie met een microscoop een aantal bacteriën, die ze van een paar onderdelen uit Gary's huis vandaan heeft. Ondertussen schrijft ze snel dingen op in haar werkschrift. Dan wordt er aan haar deur geklopt.
'Binnen.'
De deur gaat open en iemand van het onderzoeksteam loopt naar binnen.
'Ha, Bruce. Hoe is het ermee?'
'Goed, goed,'  zegt hij met een glimlach. 'Nick en ik zijn weer druk bezig met ons forensische onderzoek in de achtertuin.'
Meggie stelt de lens van haar microscoop bij terwijl ze erin blijft kijken. 'En? Nog wat meer gevonden?'
Bruce schudt zijn hoofd. 'Tot nu toe nog niet. Het bloed dat we nog konden onderzoeken is te uitgedroogd om er nauwkeurig goed naar te kijken. Maar we doen ons best.'
'Daar ben ik allang blij om,' zegt Meggie en ze kijkt hem kort aan. Nog niet eens een seconde later kijkt ze weer in de lens en schrijft ze verder in haar werkschrift. 'Geef anders een beetje aan mij, ik wil er ook even naar kijken.'
'Dat is goed, ik kan het ook nu even snel aan je afgeven,' Bruce draait zich meteen om en loopt richting de deur. 'Ik haal het wel even.'
Meggie kijkt weer zijn kant op en schraapt haar keel. Ze trekt een nadenkende blik. 'Wacht, Bruce,'
Nog voordat hij in de deuropening staat, staat hij stil en draait zich om. 'Ja?'
Meggie haalt een diepe zucht en gaat zitten op haar zachte bureaustoel. 'Ken je Briana Jones nog? Die mooie meid met die donkerbruine, lange haren en lichtgroene ogen? Éen van Gary's vrienden?'
Bruce loopt weer terug haar kant op en gaat tegenover haar zitten. 'Die naam komt me wel erg bekend voor, ik kom nu alleen even niet meer op haar gezicht. Maar wat is er met haar?'
'Nou,' begint ze. 'Ik betrapte haar gisteren samen met Drew Samuels, een andere vriend, in Gary's huis. Ze probeerden die dichtgemaakte deur kapot te maken maar ik hield ze op tijd tegen.'
Bruce trekt zijn wenkbrauwen op. 'In die lange hal bedoel je?'
Meggie knikt. 'Ik weet echt niet wat er aan de hand is met hun. Briana had het ineens over één of andere ruimte waar ze vreemde informatie vond. Volgens haar zou die ruimte misschien achter deze deur zitten.'
Bruce strijkt met zijn vingers over zijn kin. 'Wat vaag.'
'Ja toch? Ik bedoel, hoe komt ze daar ineens bij? Hoe kan ze ooit op zo'n plek zijn geweest en dan niet zeker weten of dat achter die deur zit? Bovendien is die deur van de bewoners hiervoor, vandaar dat die helemaal dicht gemaakt was.'
'Inderdaad, dat was al bevestigd door Martha.'
'Briana is echt een hele lieve en eerlijke meid, ik denk niet dat ze zoiets zomaar zou zeggen. Wat zal er allemaal rondgaan in haar hoofd?' Meggie kijkt Bruce aan, leunt met haar ellebogen op haar bureautafel en legt haar gezicht in haar handen. 'Ik hoop echt dat het goed met haar komt en dat ze begrijpt dat ze ons de tijd en ruimte moet geven om dit allemaal op te lossen.'
Bruce blijft stil en Meggie ziet aan zijn blik dat hij aan het nadenken is. 'Bruce?'
Hij knikt. 'Ik zit te denken, hé.. Er is niet echt gekeken naar die deur door iemand van ons. Er kan wel gezégd worden dat er niks is met die deur, maar dat zegt nog steeds niks over wat nou precies de waarheid is of niet. Wat als het meisje, Briana, misschien wel gelijk heeft? Niemand heeft tenslotte ooit iets laten zien.'
'Bruce,' mompelt Meggie in een lange toon.
'Het is wel zo, Megs,' zegt hij. 'We weten het pas echt zeker als we het zelf met onze eigen ogen hebben gezien.'
Meggie haalt een diepe zucht. 'Wat wil je hier nou mee zeggen?'
'Laten we zelf die deur proberen open te maken zodat we zelf kunnen kijken wat Briana bedoelde met haar verhaal. Je weet maar nooit, misschien hebben we daar wel wat aan. Weet je.. misschien wist Gary zelf ook iets van die dichtgemaakte deur en had het iets te maken met de dag dat hij overleed. We zullen er nooit achterkomen als we het nooit proberen.'
'Hm,' stamelt Meggie twijfelend. 'Je hebt eigenlijk wel een punt. Maar..'
Bruce zucht maar laat het niet opvallen. Hij vindt zijn idee briljant en daarom irriteert hij zich doordat Meggie een beetje zeurt volgens hem.
'..Dan zou Martha zoiets toch wel geweten moeten hebben? Ze woont zelf in dat huis..'
'Jezus, Meg,' kreunt Bruce en onderbreekt haar snel. 'Zo ken ik jou helemaal niet terug, wist je dat? Normaal doe je er alles aan om iets te zoeken en uit te vinden en nu aarzel je heel erg. Sinds wanneer ben je zo terughoudend?'
'Ik aarzel niet,' Meggie slaat haar armen over elkaar heen. 'Ik heb gewoon.. het gevoel dat we het beter niet moeten doen.'
Bruce trekt zijn wenkbrauwen omhoog. 'Maar hoe dan?'
'Ik vermoed gewoon dat er iets gaat gebeuren, ik vertrouw het niet echt.'
'Luister,' zegt Bruce nadat hij haar probeert te begrijpen. 'We zijn een onderzoeksteam, Meg, en jij bent de leider. Wat je nu allemaal zegt zijn niet de woorden die jij zou moeten zeggen. We doen er álles aan om een misdaad uit te zoeken en dat is niet niks. Het kost veel tijd en moeite maar toch moeten we ons uiterste best doen. Al is het een heel huis leeghalen en weer helemaal opnieuw inrichten, we vallen en opstaan. Voor de politie, voor de familie, voor iedereen. Dát zijn jouw woorden.'
Meggie staat op en haalt een diepe zucht. Langzaam loopt ze heen en weer terwijl ze diep nadenkt.
'Meg, wat is er toch met je? Waar is de sterke en moedige Meggie die ik zo goed ken? Waar ben je met je gedachtes?'
'Ik weet het niet, Bruce,' mompelt ze. 'Normaal heb ik zulke dingen zoals dit helemaal niet. Als ik aan die dichtgemaakte deur denk, krijg ik spontaan buikpijn. Iets maakt me zenuwachtig en zwak, het past niet bij me.'
'Nee, inderdaad, het past zeker niet bij je. Daarom moet je die zwakte negeren. We moeten samen doen wat we moeten doen. Het is ons werk. Niks mag en zal ons tegenhouden.'
Meggie sluit haar ogen en zucht. 'Je hebt gelijk.'
'Dat weet ik toch.' zegt hij met een geforceerde grijns in zijn gezicht om het extra nep te laten lijken. 'Dus, gaan we het doen of niet?'
Meggie bijt op haar lip en legt haar hand onder haar kin.
'Ik kan het ook samen met Nick doen, als je wil?' stelt Bruce haar voor om haar gerust te stellen. 'Als het maar gedaan wordt.'
Meggie denkt nog even na en schud haar hoofd. 'Nee, ík ga het doen.' zegt ze uiteindelijk. 'We gaan er nu gelijk heen, Bruce.'
Hij maakt een juichend gebaar en knikt.
'We moeten trouwens wel eerst toestemming krijgen van Martha,' maakt Meggie hem nog duidelijk. 'We zijn tenslotte eigenlijk wel van plan haar muur kapot te maken. Ik bel haar even op.'

Wanneer Meggie en Bruce bij het huis van Gary aankomen, stormen ze naar binnen terwijl een paar mensen van het onderzoeksteam daar nog druk bezig zijn. Martha, de moeder van Gary, heeft hun toestemming gegeven om die mysterieuze deur open te maken.
'Goed, jongens,' roept Meggie en haar stem galmt door de hele ruimte. 'Zoals jullie waarschijnlijk al hebben gezien, zit er een verstopte deur in de muur daar,' Ze wijst naar de hal. 'Bruce en ik hebben besloten het open te gaan maken omdat het volgens een bekende erg verdacht leek.'
Iedereen knikt en de meesten stoppen al direct met waar ze mee bezig waren. Sommigen pakken zelfs de, volgens hun, benodigde spullen om gereed te staan.
Bruce en Meggie lopen richting de hal en Meggies oog valt al meteen op dé deur waar iedereen het er zo'n beetje over heeft. Ze bekijkt de muur van dichtbij, zó dichtbij dat haar neus er bijna tegenaan komt. Ze ziet een hele dunne afdruk van een lijn die een deurvorm in de muur creëert. Het ziet eruit alsof het niet helemáál dicht zit. Als ze iets heeft waarmee ze door die lijn heen kan prikken en de stuk muur in twee kan splitsen, moet ze de deur open kunnen krijgen.
Ze kijkt naar twee van haar collega's die haar aankijken alsof ze hun hulp willen aanbieden. 'Kan één van jullie mij iets scherps, maar duns aangeven? Maakt niet uit wat, als ik maar door deze lijn kan snijden.'
Ethan knikt en loopt snel naar zijn gereedschapskist.
'Iemand moet dit even opnemen,' zegt Meggie. 'Alexander, zou jij dat even willen doen met die camera daar op tafel?'
'Komt voor elkaar.' zegt hij nog voordat hij zich omdraait en richting die tafel loopt.
Meggie en Bruce proberen door de muur heen te snijden en al gauw merken ze dat ze maar een kleine moeite hebben moeten doen. Het materiaal dat ze nu gebruiken is perfect voor een situatie zoals dit.
'Help even.' zegt Meggie en bijt op haar tanden terwijl ze aan de kleine, oude deurklink trekt. Bruce reageert meteen en helpt haar de deur open te trekken.
Met veel krachtspieren en hoop, voelen ze dat de deur langzaam open begint te kraken. Er komt allemaal stof en rook uit de opening en een paar kleine stukjes van de muur vallen op de grond. Meggie kijkt gelijk wat erachter zit, maar haar mond valt gelijk open.
'En?' vraagt Bruce. 'Wat zie je?'
Teleurgesteld haalt Meggie een diepe zucht en ze wijst recht voor haar uit. 'Kijk zelf maar.' Ondertussen duwt ze de deur meer open zodat het helemaal wijd open staat en iedereen het kan zien.
Nieuwsgierig laat Bruce zijn blik erop vallen, maar zijn enthousiasme verdwijnt meteen wanneer hij plotseling een stuk muur gemaakt van bakstenen voor zich ziet. 'Wát?!'
'Het was vast helemaal dichtgemaakt toen de bewoners hiervoor gingen verhuizen,' zegt Meggie. 'Ach, het was te proberen, toch?' Ze doet de deur weer dicht.
Bruce en de rest knikken.
'Hm, ik kan niet wachten om dit tegen Briana te zeggen.' zegt Meggie en grinnikt. 'Jongens, laten we allemaal naar huis gaan en morgen weer verder gaan. Het is genoeg geweest voor vandaag.'
Alexander stopt met filmen, klapt het camerascherm dicht en zet het ding helemaal uit, zodat hij het weer terug op de tafel kan zetten. Dan loopt hij samen met Bruce en Nick richting de voordeur terwijl de rest van de collega's pratend achter hun slenteren.
Meggie verzamelt al haar werkspullen bij elkaar en legt haar tas op één van de tafels om al die spullen erin te stoppen. Dan gaat haar mobiel af. Ze kijkt naar het scherm en ziet dat het haar man is. Ze neemt op.
'Hey schat.'
Ze gaat ondertussen weer verder met het opruimen van haar spullen.
'Ja, we zijn klaar voor vandaag, je belt precies op het goede moment.'
'Ja, het ging goed. Ik kom zo naar huis.'
Haastig zoekt Meggie nog haar sleutels die ze ergens onderin haar tas had gegooid vanochtend.
'O, heb je al gekookt, schat? Wat gaan we dan eten?'
'Hm, lekker hoor. Kan niet wachten totdat ik thuis ben.'
Achter Meggie kraakt er iets.
De "muurdeur" gaat langzaam uit zichzelf open en ze merkt het niet.
Dit keer zit er geen muur achter.
'Ja, ik zoek nog even snel mijn sleutels en mijn portemonnee, waar liggen die nou?' kreunt Meggie geïrriteerd terwijl ze met haar hand in haar tas zit te graaien.
'Ik ben nog in het huis van Gary, ja, we waren..'
Het kraakgeluid dat steeds harder wordt, onderbreekt Meggie en meteen draait ze zich om.
Haar ogen schieten wijd open.
Ze slikt.
'Schat?' klinkt er aan de telefoon.
Meggie zwijgt.
Ze blijft naar de deur staren die inmiddels al wijd open staat.
Uit zichzelf.
Weer slikt Meggie.
Ze snapt er niks van.
'Schat?!' herhaalt haar man aan de telefoon.
'Wacht even.' Meggie loopt langzaam dichterbij om te kijken wat er aan de andere kant van de deur te zien is.
Maar het is te donker.
Ze ziet niks.
'Wat gebeurd daar allemaal?'
Meggie negeert haar man. Maar ze heeft het niet door.
Ze blijft zó lang staren, dat haar ogen haast bijna uitdrogen.
Wat is dit? denkt ze. Hoe kan dit?
Weer doet ze een stap dichterbij.
Maar.. hoe.. hoe kan..?
'Megs?! Reageer eens!'
Haar hele lichaam begint te trillen.
Ze krijgt kippenvel.
Maar heeft het niet koud.
Nog voordat ze een gil wil slaken, wordt ze bij haar keel gegrepen.
Haar telefoon valt op de grond.
Ze wordt meegesleurd.
De deur in.