The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 10

Miami, FL - November the 7th, 2015 - 16:48 PM

Mam en ik zitten samen op de bank tv te kijken. 'Ging het een beetje op school?' vraagt ze.
Ik knik. 'Alleen ik was er soms even niet bij. En ik had ook geen concentratie.'
'Hm, dat snap ik ook wel. Het is ook lastig om weer verder te kunnen.'
Ik knik weer, ze heeft gelijk. 'Maar mam, weet jij misschien iets over ene Ryan Preston?'
Mam kijkt me verbaasd aan. 'Ik heb geen idee wie dat is,' zegt ze. 'Hoezo dan?'
Ik haal mijn schouders op. Ik heb geen zin om het hele verhaal van Mrs. Campbell opnieuw te vertellen dus doe ik dat maar niet. 'Ik heb gehoord dat hij jaren geleden dood is gegaan door een bovennatuurlijke moord,' zeg ik. 'Het was toen op het nieuws, dus misschien had je dat gezien.'
Mam haalt haar schouders op. 'Die naam komt me niet bekend voor. Maar, hoe bedoel je eigenlijk met "bovennatuurlijke moord" ?'
Ik pak de afstandsbediening en begin verder te zappen. 'Met andere woorden, paranormale dood.' beantwoord ik haar vraag. 'Bijvoorbeeld dat je wordt bezeten en dat de geest die dan in je lichaam zit, jou vermoord.'
Dan schiet mam in de lach. 'Sinds wanneer geloof jij in dat soort onzin?'
Ik rol met mijn ogen. 'Ik zeg niet dat ik het geloof, mam. Ik weet niet of ik erin geloof. Maar ik heb gehoord dat dit weleens gebeurd.'
Mam grinnikt. 'Allemaal onzin. Geesten bestaan niet. Die Ryan Preston heeft vast gewoon zelfmoord gepleegd.'
Ik kijk haar geïrriteerd aan. Hoe kan zij dat nou zeker weten? Ze kan toch niet zomaar weten of geesten bestaan of niet? Precies op dat goede moment komt Derek Ogilvie op tv. We kijken naar hoe hij met geesten communiceert en bewijst dat hij dingen kan voelen die haast onmogelijk te weten zijn. Ik wijs ernaar.
'En hoe verklaar je dát dan?!' vraag ik mam. 'Hoe kan hij die dingen over die overleden mensen allemaal weten?'
Mam staat op. 'On-zin. Briana, geesten bestaan niet. Er is maar één wereld en daar leven alleen wij in. Onthoud dat. Hoe dan ook, ik ga alvast aan het avondeten beginnen.' Dan verdwijnt ze in de keuken. Ik rol weer met mijn ogen. Betweter.
In mijn kamer ga ik op bed liggen en pak mijn laptop erbij. Ik ga naar Google en type in: "geesten en demonen". Al gauw vind ik heel veel informatie erover.
"Geesten, ook wel entiteiten genoemd, zijn zielen die zijn overgegaan, maar die het licht nooit hebben kunnen vinden. Onafgemaakte zaken, zelfs pestkoppen die denken dat ze grappig zijn en ga zo maar door, kunnen een reden zijn waardoor ze het licht niet hebben kunnen vinden.
Geesten zijn overal om ons heen, in de vorm van een gids of dierbare of bekende die af en toe komt kijken hoe het met je gaat. Maar naast goede geesten, bestaan er ook negatieve. De meerderheid bestaat uit deze 'soort'. Maar dit wil niet zeggen dat geesten altijd negatief of slecht zijn.
Soms proberen ze hulp te zoeken en worden ze niet 'gehoord'. Daar kunnen ze heel gefrustreerd van raken en kunnen dan steeds bozer worden tot dat iemand hen 'hoort'.
Soms hebben entiteiten rust nodig maar kunnen dat niet vinden voor er iets is opgelost. Sommigen hebben lang geduld, andere worden ongeduldig en nemen maatregelen, en gaan over op de negatieve manier. Op vele manieren maken ze zich kenbaar; knipperen van de lamp, de radio of televisie gaat ineens harder, zachter of zelfs uit, ineens voel je een (koude) tocht langs je lichaam gaan (soms voelen mensen bij binnenkomst in een ruimte extreme kou, dit is omdat de entiteit alle warmte als het ware opzuigt om er te kunnen zijn). Misschien zie je wel een schaduw en als je goed kijkt is hij opeens weg, je hoort ineens voetstappen, een deur dicht of open gaan, kloppen, of er valt iets wat er al jaren staat. Soms merk je niets maar voel je van innerlijk dat er iets is wat er niet hoort te zijn, je voelt je bijvoorbeeld bekeken, of je voelt je opeens negativiteit. Er zijn dus heel veel manieren waarop de geesten zich kenbaar maken... "
Ik heb nooit gedacht dat ik dit best interessant zou vinden. Het is griezelig, maar ook heel fascinerend. Ik zou hier best wel meer over willen weten.
Meteen denk ik aan de vreemde vrouw met de versleten jurk aan die ik steeds zie. Ik weet nog steeds niet of ik me elke keer verbeeld of dat het gewoon realiteit is. Ook met dat briefje die ik in mijn kluisje vond, met dat rare teken. Het was allemaal ineens weg toen Mel en Jessie kwamen. En ik zweer, het leek allemaal zo echt. Het is gewoon echt niet te verklaren.
Ik ga naar YouTube en typ in: "ghost caught on tape". Meteen komen er verschillende filmpjes tevoorschijn. Ik klik er eentje aan. Het zijn camerabeelden van een leeg kantoor midden in de nacht. Ik wacht op het moment dat er iets verschijnt. Op het eind van het filmpje zie ik een vreemde schaduw in het midden. Een bureaustoel verplaatst zich vanzelf en de lamp knippert ineens aan en uit. Ik krijg er rillingen van. Nu begin ik wel bang te worden.
Ik blijf naar het scherm van mijn laptop kijken. Maar ondertussen krijg ik langzaam een vreemd gevoel. Ik weet niet wat het is, maar het is in ieder geval niet fijn, dat kan ik al zeggen.
Ik schrik van binnen wanneer ik vanuit mijn ooghoek een zwarte gedaante schuin naast me zie. Meteen kijk ik opzij, maar tot mijn verbazing zie ik niks.
Ik leg mijn laptop weg en sta op. Ik slik en kijk naar iedere hoek van mijn kamer. Ik weet niet hoe, maar ik heb het gevoel dat iemand me aanstaart, en ik weet niet wie of wat.
Ik bekijk alles om me heen.
Mijn blik blijft hangen bij mijn ronde make-up spiegeltje dat op mijn bureau staat.
Ik slik.
Ik zie iets wits, maar er hangt of staat niks wits in mijn kamer.
W-wat is dat..?
Ik knipper één keer met mijn ogen.
Het is weg.
Ik frons mijn wenkbrauw. W-wat..
Ik schrik me rot en deins naar achteren wanneer ik weer dezelfde vrouw met de versleten jurk aan naast mijn klerenkast zie staan.
Ik slik.
Ze staart me weer emotieloos aan.
Ik moet het weten. Verbeeld ik me nou elke keer of is ze echt..?
Ik weet wat ik moet doen; ik moet haar zien aan te raken.
Langzaam en met trillende benen loop ik richting mijn klerenkast. Ik ben nu ongeveer drie meter van haar verwijderd.
Ik slik en steek mijn trillende arm uit, maar net voordat ik haar wil aanraken, slaakt ze een harde gil. Ik schrik me dood en deins meteen achteruit. Ik val achterover. Ik kreun van de pijn en wanneer ik weer voor me kijk, is de vrouw weer verdwenen.
De deur zwaait open. 'Briana, wat ben je in hemelsnaam aan het doen?' vraagt mam in de deuropening. Ze kijkt me verbaasd aan.
'N-niks. Gewoon gevallen.' zeg ik maar.