The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 67

Miami, FL - January the 13th, 2016 - 16:30 PM

'Shit, het zit op slot.'
Owen, Mel, Liam en de oom van Liam staan voor de achterdeur van Gary's huis.
Liam helpt Owen om deze open te krijgen, maar het zit inderdaad op slot. 'Zou de politie dit hebben gedaan? Of Martha?'
Owen schudt zijn hoofd. 'Martha en haar vriend wonen nu inmiddels samen ergens aan de andere kant van het land. Die zouden niet zomaar hierheen komen om alles te checken en op slot te doen. De politie daarentegen..'
Mel knikt. 'Klopt, Martha zou inderdaad eerder de politie inlichten in plaats van zelf gaan.'
'O ja shit, tuurlijk,' zegt Owen opeens nadat hij iets beseft. 'Wij hebben vanochtend ook de politie gebeld, Liam.' Hij kijkt zijn vriend aan. 'De politie is daarom zeker hierheen gegaan vandaag om te kijken of alles oké was hier. Daardoor is alles nu op slot. Helemaal niet over nagedacht.'
'Huh.. Waarom hebben jullie de politie gebeld?' vraagt Mel.
Liam zucht. 'Het ging om vannacht.. er is van alles gebeurd.'
Mel kijkt hem verbaasd aan. 'Vannacht?! Waarom wist ik hier niks van? Wat hebben jullie allemaal gedaan?'
'Drew wilde Bri zoeken en we vonden haar uiteindelijk hier. Maar al snel merkten we dat ze niet in orde was. Het werd op een gegeven moment gevaarlijk en we moesten weg.'
'En jullie namen Bri niet mee?'
'Je had haar moeten zien, Mel,' zegt Liam met lichte angst in zijn ogen. 'Het was een compleet ander persoon. Daarom heb ik mijn oom ook gevraagd om mee te komen vandaag.'
De oom van Liam knikt. 'Zo hebben jullie het goed aangepakt, jongens. Goed gedaan. Het is natuurlijk rot voor jullie vriendin, maar je brengt jezelf echt alleen maar in gevaar als je zomaar ergens aan begint in zo'n situatie. Dit moeten jullie straks aan mij over laten. Het komt goed.'
Owen loopt naar het raam en probeert naar binnen te gluren. 'Maar waar is Drew? Hij zou hierheen gaan. We hebben hem verder niet meer gezien hier buiten.' Dan begint hij te kloppen. 'Drew?!'
Mel, Liam en de oom van Liam zoeken mee.
'Drew?!'
'Drew?! Ben je binnen?!'
Mel kijkt om haar heen. 'Hij zou toch niet ergens buiten zijn?' denkt ze hardop.
Ze draait zich om.
Ze schrikt en doet uit reflex een stap naar achter.
Haar ogen schieten wijd open wanneer ze Luna voor zich ziet staan, die haar boos aankijkt.
'O, jij bent het, Luna,' zegt Mel opgelucht nadat ze het beseft. 'Jeetje, wat liet je me schrikken.'
Luna zegt niks en blijft haar aanstaren.
Mel wordt er ongemakkelijk van en haar lach verdwijnt langzaam. 'G-gaat alles wel goed met je?'
Weer krijgt ze geen antwoord van haar.
Owen en Liam horen het gesprek en draaien zich ook om. Ze kijken toe hoe Luna hun allemaal boos aanstaart zonder een enkele beweging te maken. Ook zij krijgen rillingen van Luna's blik.
Dan horen ze een krakend geluid.
Ze zien hoe de achterdeur opeens vanzelf langzaam opengaat.
Owen slikt en krijgt kippenvel. Shit. Here we go again. De gekke dingen beginnen weer te gebeuren.
Wanneer de achterdeur helemaal open is, doet Luna haar eerste stap naar voor. Owen, Mel en Liam schrikken hiervan, maar dan zien ze dat Luna richting de deur loopt. Ze loopt naar binnen.
Mel trilt en volgt Luna met haar blik, totdat ze naar binnen verdwijnt en uit het zicht is. Dan kijkt ze naar Owen en Liam. 'What the fuck?!' fluistert ze heel zacht en angstig.
De oom van Liam is er inmiddels ook bij komen staan en heeft alles zien gebeuren.
'Zag u dat?' vraagt Liam zachtjes aan zijn oom.
Hij knikt. 'Dat was abnormaal. Wie was dat jonge meisje?'
'Het zusje van Briana.'
'Luna!' horen ze opeens iemand roepen in de verte.
Ze kijken om.
Mam en pap rennen zoekend naar ze toe.
'Hé Vince, hé Mary.' zegt Mel. 'Jullie zoeken Luna, hè?'
Mam en pap knikken tegelijk. 'Hebben jullie haar gezien?'
'Ze is een paar seconden geleden naar binnen gegaan.' vertelt Owen. 'Ze deed wel heel vreemd.'
'Ja,' zegt mam op een toon alsof ze daar al van af wist. 'Zoiets dachten we al.'
Met z'n allen lopen ze naar binnen.

'Drew..'
Ik slik en vouw de brief weer dubbel.
Drew kijkt me bezorgd aan.
'H-hij heeft haar vermoord..'
Drews oog valt even op de brief die ik in mijn handen heb, daarna kijkt hij weer terug naar mij. 'De vader?'
Ik knik voorzichtig en ik voel dat er bijna een traan uit mijn oog springt.
Drew slaat een arm om me heen en trekt me tegen zich aan. 'Dat is niet zeker, toch..?'
'Ik heb erover gedroomd..' zeg ik zacht en ik laat mezelf tegen hem aanleunen. Ik kijk hem bedroefd aan. 'Ik zag hem en hij mishandelde mij. Ik hoorde de naam Christina. Uiteindelijk leek het alsof ik doodging.. En nu ik al deze brieven zo lees, weet ik het zeker.. Christina probeerde me dit allemaal te vertellen.'
Drew drukt een zacht kusje aan de zijkant van mijn voorhoofd.
'Maar.. ik snap nog steeds niet waarom ik..?' Mijn hoofd zit weer vol met allerlei theorieën en onopgeloste puzzels. 'Ze was familie van Gary. Ik was zijn vriendin, vele jaren later. Waarom wilt ze per se dat ík dit allemaal weet en hieraan lijd? En.. is zij dan ook degene die Gary heeft vermoord? Waarom zou je dat je eigen familie aandoen? Ik snap de link nog steeds niet helemaal.'
'Ik denk dat daar nog meer achter zit,' zegt Drew dan. 'Dat met Gary. Om eerlijk te zijn denk ik dat we nog lang niet alles weten, Bri. Misschien was het allemaal niet alleen voor jou bedoeld, maar wilde ze eerst bij jou beginnen. En dan langzamerhand naar anderen gaan. Zoals bij...'
'Luna!' onderbreek ik hem en maak ik onbewust zijn zin af. Ik zie dat mijn zusje in de deuropening staat, ondanks dat Drew en ik beiden niet hebben gehoord dat de deur open is gedaan. Ik doe een stap naar voren om haar kant op te lopen, maar sta weer stil wanneer ik Luna's boze blik zie. 'Luun, wat is er? Hoe ben je hier gekomen?'
Luna zegt niks. Ze staart me alleen aan.
Drew krijgt hier al gauw geen goed gevoel bij en denkt meteen aan die ene dag toen hij bij mij thuis was en met Luna ging praten. Hij komt vlak achter me staan en legt zijn hand op mijn zij.
'Luun? Waarom zeg je niks?' probeer ik nog een keer.
Weer krijg ik geen reactie.
Ik blijf haar terug aankijken.
Ik knipper met mijn ogen.
Even denk ik dat ik een schim zie.
Is mijn zicht nou opeens gedeeltelijk wazig?
Heb ik stof in mijn ogen?
Weer knipper ik met mijn ogen.
Nee, het is echt een schim.
Ik zie écht een schim achter Luna.
Hoe meer ik knipper, hoe duidelijker de schim wordt.
Een zwart figuur verschijnt achter Luna en meteen ga ik naast Drew staan.
Mijn hart gaat tekeer en ik slik van angst.
Drew trekt me meteen naar zich toe en slaat zijn arm om me heen.
Hij ziet hoe angstig ik word.
'Ik zie het ook.' fluistert hij heel zacht en met grote ogen kijkt hij naar de gedaante achter Luna.
De gedaante blijft zwart. Het lijkt wel een soort zwarte rook.
Ik slik weer. 'Laat haar alsjeblieft met rust, Christina.' probeer ik wanhopig uit te kramen.
Het wordt tijd dat hier een eind aan komt. Ik verzamel al mijn moed bij elkaar en haal diep adem.
'Ik weet wat er is gebeurd, Christina.' zeg ik met een rillende stem. 'Wat er met jou is gebeurd.'
De schim wordt steeds duidelijker. Luna blijft stil en het is te zien dat haar lichaam stijf wordt.
'J-je hebt heel veel pijn geleden,' stamel ik verder. 'Niemand verdient het om zo'n pijn te ervaren. Dus ik snap precies waarom je boos bent.'
De schim zweeft steeds meer om Luna heen, alsof ze gevangen wordt gehouden en er niet meer uit kan. Ik zie dat Luna slikt van angst, maar niks kan doen. Mijn zorgen worden steeds erger. Wat als ze haar pijn gaat doen?! Ik moet alsnog voorzichtig doen. Één klein foutje en het is gedaan.
'Je hebt me je pijn laten zien, laten voelen.. Ik heb het echt gevoeld, Christina. Daarom begrijp ik je nu.'
Luna's blik verandert langzaam van boos naar verdrietig. Haar lichaam begint te trillen.
Even blijf ik stil.
'Het was je vader, toch?'
Opeens schreeuwt Luna.
Haar gekrijs galmt door het hele huis.
Ik word los van Drew getrokken en naar achter geblazen.
Ik stoot hard tegen de muur aan.
De deur klapt dicht en Luna begint te zweven in de lucht, met de zwarte schaduw om haar heen.
'Bri!' hoor ik Drew naar me schreeuwen en hij wilt naar me toe rennen, maar dan wordt hij ook naar achter geblazen. Hij belandt aan de andere kant van de ruimte.
Luna's geschreeuw doet pijn aan mijn oren en ik probeer mijn oren dicht te houden met mijn handen.
Alle spullen in de kamer vallen alle kanten op en de hele ruimte beweegt, alsof er een heftige aardbeving is.
Ik blijf bang tegen de muur aan zitten en het voelt alsof alles om me heen draait.
'Bri!' hoor ik Drew nog een keer schreeuwen, maar ik zie hem nergens.
Wat gebeurd er?!
Ik bescherm mijn gezicht.
Mijn haren gaan alle kanten op.
'Doe ons geen pijn, alsjeblieft, doe ons geen pijn!' smeek ik.
'Bri?! Drew?!' hoor ik opeens vaag.
Het komt achter de deur vandaan.
'Bri?! Drew?!'
Het klinkt als meerdere verschillende stemmen tegelijk.
Eerst hoor ik mam, daarna, pap, daarna Owen, daarna Mel.
Ik hoor dat ze tegen de deur aan bonken en de deurklink gaat op en neer, ze willen naar binnen maar de deur is op slot gedaan.
Ik probeer te schreeuwen. 'Help!'
'Bri!! Ik hoor haar!' hoor ik mam vaag zeggen.
'Wat gebeurd daar allemaal?!'
'Waarom gaat die klote deur niet open?!'
Luna zweeft langzaam naar me toe.
De blik in haar ogen.
Het is het engste wat ik ooit heb gezien.
'Please, doe me geen pijn..' smeek ik wanhopig.