The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 50

Miami, Fl - January the 12th, 2016 - 12:11 AM

'Mel!'
Ik ren als een paard in galop mijn beste vriendin achterna, die met een verdrietige blik in haar ogen van me wegvlucht. Ze houdt haar tranen achter haar ogen verstopt omdat iedereen zijn ogen gericht heeft op ons. We hebben alle gangen zo'n beetje gehad en nu staan we op het punt de tweede ronde door het gebouw te maken.
'Mel, wacht nou!' Wanhopig probeer ik haar in te halen en ondertussen moet ik steeds op mijn tenen staan om haar niet over het hoofd te zien, doordat er steeds mensen in de weg staan.
Ik hoor haar snikken. Haar blonde haren vliegen alle kanten op terwijl ze steeds harder wegrent. Fuck. Fuck. Ik heb haar diep gekwetst. Dit had nooit mogen gebeuren, wat ben ik nou voor een mens? Wat ben ik voor een "beste vriendin"?! Ik snap wel waarom ze me niet wilt spreken. Als ik haar was geweest had ik mezelf zelfs een platte hand in mijn gezicht gegeven. En niet zo'n beetje ook. Dit is allemaal mijn schuld.
'Mel!'
Ik heb haar nog nooit zó hard zien rennen. Haar conditie is normaal veel slechter dan die van mij, aangezien ik op voetbal heb gezeten. Maar dit keer houd ik haar echt niet bij. Ze is minstens tien meter van me vandaan. Het lukt me nog maar nét om haar te zien tussen al die irritante nieuwsgierige studenten. Ik negeer ze allemaal en richt me alleen op Mel, het meisje dat zoveel voor me betekent. Ik ken haar al zo lang en ze heeft me nog nooit zoiets ergs aangedaan. Ik schaam me zo erg voor dit. Op dit moment denk ik alleen aan haar en aan niemand anders. Ik móet het goedmaken!
'Mel! Laat me het uitleggen!'
Precies op dat moment komt ze in een gang terecht die doodloopt. Ik zucht van opluchting wanneer ik zie waar ze heen rent en begin mijn tempo te verminderen. Ze kreunt en baalt dat ze de verkeerde kant heeft gekozen, waarna ze boos en teleurgesteld met haar voet stampt. Uiteindelijk draait ze zich om. Ze kijkt me met een dodelijke blik in haar ogen aan. Daarmee bedoel ik, als blikken konden doden, was ik morsdood.
'Wát uitleggen?' Ze neemt een stap naar voren, waardoor ze iets dichterbij me staat. Ik weet niet of ik dat moet vertrouwen. 'Wát valt er uit te leggen? Die fúcking foto zegt al genoeg, toch?!'
'Mel, luister..'
'Wat ben jij voor een vieze slet?!' onderbreekt ze me ruw.
Mijn ogen schieten wijd open na haar gemene opmerking.
'Wat denk jij wel niet?' gaat ze kwaad verder. 'Omdat Gary er niet meer is, neem je maar zijn beste vriend? Míjn ex waar ik nog steeds gevoelens voor heb?!' Een snelle, verdrietige blik verschijnt in haar gezicht wanneer ze het over haar en Drew heeft. 'Is het zó moeilijk om je benen dicht te houden, Bri?!'
Mijn mond valt open. Ik wil zóveel dingen zeggen, maar het lukt me niet. Er komt geen woord uit me en het enige wat ik kan, is haar schuldig aankijken. Ik voel mijn hele lichaam niet meer en dat gevoel waarbij het lijkt alsof je hart in duizend stukken op de grond valt, komt steeds bij me dichterbij.
'Weet je,' Mel slaat haar armen in elkaar. 'De laatste tijd ben jij zo erg veranderd. Ik weet niet wát er met je is gebeurd, maar zo'n iemand als dit wil ik niet als mijn beste vriendin. Niet eens als een normále vriendin. Het lijkt alsof je niet meer om andermans gevoelens geeft en alleen aan je jezelf denkt. Aan je eigen kút! De hele school gaat het nu over jou hebben en dat heb je allemaal aan jezelf te danken! Je bent een walgelijk persoon, Briana!'
'Mel, ik..' fluister ik stamelend en mijn stem trilt. 'Ik wist het echt niet..'
'Wát wist je niet?!'
'Dat je weer wat voor Drew voelde..'
Haar mond valt open. 'Hoe kun je zoiets nou zeggen..?' Haar stem begint zachter en rustiger te worden. 'Ik heb je daarover nog gesproken bij mij thuis.. En daarbij, zomaar met de ex van je beste vriendin het bed in duiken.. Zoiets.. zoiets kun je niet maken..' Ze sluit haar ogen en haar tranen springen eruit. 'Ik zou jou zoiets nooit aan doen!'
Dat is het dan. Mijn hart is zojuist helemaal gebroken en ik kan het haast niet meer goedpraten. Ik kan niks bedenken wat haar goed laat voelen en wat haar troost.
'H-het voelt alsof..' brengt ze met moeite uit. '..Alsof míjn Briana is verdwenen. Mijn beste vriendin met wie ik had beloofd een eeuwige vriendschap te hebben.. Het voelt alsof ze niet meer voor me staat nu.'
'Dat is niet waar, Mel..' fluister ik en mijn tranen kunnen ook niet meer achter mijn ogen blijven. 'Ik ben er nog steeds.. Ik.. Ik sta hier..'
Ze schudt langzaam haar hoofd terwijl ze haar tranen probeert tegen te houden. 'Ik ken jou niet meer terug.. Ik wil dat je uit mijn buurt blijft.'
Vervolgens schud ík met mijn hoofd. 'M-mel.. Alsjeblieft..'
Een stilte, waarbij er bij ons beiden tranen over de wangen stromen, vindt zich plaats. Ze kijkt, met haar lippen verstopt in haar mond, naar de grond, om zichzelf in te houden niet uit te barsten.
'Mel, h-het spijt me..' fluister ik haast onhoorbaar, maar met ontzettend veel moeite.
'Ik wil dat je me met rust laat, Briana. Voor goed.'
Haar laatste woorden steken bij me een mes in mijn rug, waarna ze met grote stappen om me heen loopt om van me weg te lopen. Ik blijf zo staan en staar recht voor me uit, niet-beseffend wat er zojuist is gebeurd. Nog nooit, maar dan ook echt, nóóit, heb ik mezelf zó erg gehaat. Wat bezielde me? Waarom heb ik dit gedaan? Dit is het dan. Dit is het einde van de mooiste, leukste, geweldigste vriendschap die je maar kan hebben. Ik heb het verpest. Ik kan het niet meer ongedaan maken. Er is niks meer wat ik kan doen.
Mijn lippen trillen, waarna ik mijn hand ervoor houd en uitbarst. Ik sluit mijn ogen en laat alle tranen ontsnappen. Het is voorbij. Ze zal het me nooit vergeven. Hoe haalde ik het in mijn hoofd?! Hoe kwam ik erop om met Drew naar bed te gaan?! Ik hou van hem. Maar ik zou meer van Mel moeten houden. Een échte beste vriendin zou nóóit een jongen voor laten gaan. Ze was als een zus voor me. Nu ben ik haar voor goed kwijt. En ze had gelijk, dit heb ik allemaal aan mezelf te danken. Ik kón hem nog weigeren. Ik kón misschien nog wachten en eerst naar Mel gaan, om haar de waarheid te vertellen. Over mijn gevoelens. Over Drew zijn gevoelens. Dan kon het nog opgelost worden. Maar nee hoor. Ik moest gelijk mijn benen voor hem spreiden. Wat ben jij voor een vieze slet?! Mels verschrikkelijke woorden herhalen steeds zich in mijn hoofd.
Op dat moment, voel ik een hand op mijn schouder. Ik negeer het en blijf staan zoals ik al de hele tijd stond.
'Bri?'
Wanneer die bekende stem in me opkomt, trek ik een kwade grijns. Ik blijf stil en maak geen enkele beweging.
'Bri? Gaat het met je?'
Of het met me gaat? Of het góed met me gaat?! Boos draai ik me om en kijk hem recht in zijn mooie ogen aan. Meteen denk ik aan die foto van ons, die de hele school inmiddels al heeft gezien.
'Hoe kun je jezelf nog laten vertonen?! Hoe haal je het in je hoofd om stiekem een camera in je kamer te zetten om ons te fotograferen?!'
Drew kijkt me geschrokken en verbaasd aan.
'Waarom deed je dat? Wáárom, Drew?! Om stoer te doen? Om indruk te maken? Ik heb het je nog gezegd over Mel! Onze vriendschap is hierdoor kapot gegaan, besef je dat?!'
'Ik heb die foto niet gemaakt, Bri.'
Ik frons mijn wenkbrauw. 'Geef je nu mij de schuld?!'
Meteen schudt hij zijn hoofd. 'Nee! Ik..'
'Waarom geef je het niet gewoon toe, Drew?! Jij hebt die foto online gezet of naar iedereen gestuurd! Je hebt mijn leven verpest.'
Hij kijkt me boos aan. 'Zoiets zou ik no-..'
'Weet je wat?!' onderbreek ik hem voor de duizendste keer. 'Ik wil niet meer dat je tegen me praat. Val dood, Drew. Ik wil je niet meer zien.'
Net zoals hoe Mel het bij mij deed, loop ik langs hem heen om van hem weg te vluchten. Mijn hart gaat tekeer. Dit was één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Het moest.