The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 57

Miami, FL - January the 13th, 2016 - 17:37 PM

Mam sluit de voordeur.
Haar handen blijven vastplakken aan de deur.
Door het raampje van de deur kijkt ze toe hoe de jongens weglopen.
Ze kijkt toe hoe Drew, Owen en Liam naar Drew's auto lopen en instappen.
Ze kijkt toe hoe Drew, pas na een minuut of vijf, de auto start en wegrijdt.
Zo blijft ze voor zich uit staren.
Ze haalt een hele diepe zucht.
Haar ene hand zit vastgeklemd aan de deurklink en met de ander leunt ze plat tegen het gedeelte naast de deurraam aan.
Haar platte hand glijdt langzaam van boven naar beneden.
Ze hebben gelijk, denkt ze.
'Dat hebben ze niet, mama.'
Mam slikt.
'Luister niet naar hun, mama.'
Mam blijft stil en draait zich niet om.
'Mama, geloof mij.'
Het onschuldige kinderstemmetje klinkt jong en schattig.
Maar het klinkt niet zoals Luna.
Ze klinkt totáál niet als mijn zusje.
Zo anders, zo geforceerd.
Luna is zeven jaar oud.
Maar ze praat veel te goed voor een zeven jarig meisje.
Ze praat alsof ze ouder dan twaalf is.
Niet alleen nu, of net tegen Drew.
Maar al sinds dat ze dat vreemde gedrag heeft.
'Waarom geloof jij mij nooit, mama?!'
Mam schrikt van het plotse geschreeuw.
Ze maakt een onopvallende, kleine schrikbeweging.
Ze beantwoordt haar nog steeds niet.
Rustig blijven, Mary, denkt mam. Maak geen enkele beweging.
En ga al helemaal niet op haar in.
'Mama, godverdomme!'
Dit bedoelde ik dus.
Dit is niet Luna.
Haar geschreeuw stapt over naar gekrijs.
'Laat mijn vriendin met rust!'
Er rolt een traan over mams wang.
Dit roept ze al weken, denkt ze. Maar al die tijd, tot nu toe, heb ik geen flauw idee wat ze daarmee bedoelt. Wélke vriendin?
'Mama, wat is er mis met jou?!' krijst Luna.
Het begint pijn te doen.
Pijn aan mams oren.
'Je gelooft iedereen behalve mij, je eigen dochter!'
Mam wilt met haar hoofd schudden, maar doet het niet. Nee, dat ben je níet.
Er komt niks uit haar mond.
Ze sluit haar ogen.
Een tweede traan rolt over haar wang.
Het blijft even stil.
Dan hoort ze gesnik.
'B-ben ik niet je dochter?' hoort ze Luna verdrietig zeggen.
Mam probeert haar ogen weer open te trekken.
Het is gek hoe ze op me reageert, denkt ze.
Het is gek hoe ze antwoord geeft op mijn woorden die ik nooit heb gezegd.
'Mama, z-zeg iets!'
Uiteindelijk besluit mam tóch maar om te draaien.
Heel voorzichtig.
Totdat ze Luna in haar ogen aankijkt.
Haar verdrietige, neppe ogen.
Mam blijft haar aanstaren.
Ze voelt het.
Ze voelt gewoon dat dit niet Luna is.
Het meisje dat voor haar staat, is níet haar dochter.
Het doet pijn.
Het voelt alsof haar kind is vervangen door heel iemand anders.
Natuurlijk doet het pijn.
Maar ze moet niet toegeven.
Mam moet haar normaal behandelen.
Voordat er dingen mis gaan.
'Tuurlijk ben je mijn dochter,' fluistert mam en ze doet haar best om te glimlachen. 'Je bent mijn lieve, mooie meisje. Dat zal voor altijd zo blijven.'
Luna veegt haar tranen weg.
'E-echt?'
Mam knikt voorzichtig.
Luna haalt haar neus op. 'D-dus je gelooft me?'
Even blijft mam stil. Maar na een paar seconden knikt ze. 'Ja, lieverd.'
Luna begint te giechelen en stormt blij op haar af. Ze omhelst haar middel en blijft haar stevig vasthouden. 'Ik hou van jou, mama.'
Nu blijft mam wél stil. Ik haat dit, denkt ze. Niemand, maar dan ook niemand kan mijn dochter zomaar vervangen.
Hier móet een eind aan komen.

Mam hoort de voordeur opengaan en zucht van opluchting wanneer ze naar de klok kijkt. Het is negen uur en pap komt thuis van zijn werk. Luna is een uur geleden gaan slapen en mam heeft al een paar keer gecheckt of ze ook daadwerkelijk slaapt.
'Ik ben thuis.' hoort ze hem roepen vanuit de gang. Hij hangt zijn jas op, legt zijn tas neer en loopt naar de woonkamer, waar mam op de bank zit met haar iPad in haar hand. 'Dag schat.'
Mam springt uit haar gedachten en kijkt pap opgelucht aan.
'Zo, jij bent blij om me te zien.' plaagt pap haar.
Mam rolt met haar ogen en legt haar iPad neer. 'Vince, raad eens wie er net langs waren gekomen.'
Hij kijkt haar vragend aan.
'Drew, Owen en Liam. Ze vroegen hoe het met Briana en Luna gingen.'
Paps mond maakt een 'o'-vorm. 'En toen?'
'Luna was boven en Drew wou bij haar gaan kijken. Toen hij terug kwam deed hij een beetje.. hoe zal ik het zeggen.. vaag.'
'Hm,' stamelt pap. 'Wat wil je daarmee zeggen?'
'Ik weet haast zeker dat Luna raar tegen hem deed toen hij naar boven ging. Dat vreemde gedrag dat ze soms heeft. Drew zei daarna tegen me dat ze ons willen helpen.'
'O.' zegt pap, niet-wetend wat hij precies moet zeggen.
'Ó?' doet mam hem na. 'Is dat het enige wat je kan zeggen?'
Pap haalt zijn schouders op. 'Lieverd, ik heb eerlijk gezegd niet echt iets gemerkt aan Luun. Behalve dat ze zich soms een beetje ziekjes voelt. Dat is toch de reden waarom ze veel thuis is en in bed ligt?'
Mam haalt een diepe zucht. Natuurlijk heeft hij weinig gemerkt. Hij is elke dag, de hele dag, aan het werk. Als hij eens wist hoe raar Luna zich kan gedragen. Of beter gezegd, hoe dat meisje dat zich voordoet als mijn dochter, zich kan gedragen.
'Vince, vond je het niet heel toevallig dat, die nacht toen Briana op ons bed stond met een mes in haar hand, Luna opeens bij de deuropening stond? Bri gooide dat mes gelijk weg en schrok zo erg van haarzelf. Briana en Luna gedragen zich allebei een beetje raar, en ik heb het vermoeden dat het met elkaar te maken heeft. Bri is weg en de jongens zijn haar nu aan het zoeken. Maar wij moeten ook iets doen.'
Pap schrikt. 'Wacht, hoe bedoel je, Bri is weg?'
Mam knikt. 'Ze zou vanochtend naar school gaan, maar Drew zei dat ze daar helemaal niet was. Het is inmiddels al negen uur geweest en ze is nog steeds niet thuis. Ze neemt ook haar telefoon niet op en mijn appjes komen ook niet bij haar aan.'
Nog geen tel later draait pap zich om om weer richting de gang te lopen. 'Ik ga haar zoeken.'
Mam staat meteen op en houdt hem tegen. Ze schudt haar hoofd. 'Laat dat maar aan de jongens over. Als ze hulp nodig hebben, bellen ze ons wel. Ze zeiden dat ze wel een paar plekken kennen waar Bri nu mogelijk kan zitten, dus ze zijn gelijk daarheen gegaan. Drew zei me dat wij bij Luna moeten blijven. Dat we haar goed in de gaten moeten houden.' Mam onderbreekt haar zin en haalt een zucht. 'Vince, er is ook iets mis met Luun. Ze gedraagt zich zo.. anders.'
Pap kijkt haar verbaasd aan, maar dan schudt hij zijn hoofd. 'Mary, je draait door.'
Mam kijkt gelijk op en fronst haar wenkbrauw. Ze wil iets zeggen, maar pap is haar voor.
'Bri is in de war en zit nog steeds in een zware periode. Ze is niet haarzelf en doet daarom extreme dingen, maar dat neem ik haar heus niet kwalijk, want ze kan er niks aan doen. Luna werd die nacht waarschijnlijk gewoon wakker door al die geluiden en probeerde Bri tegen te houden, wat haar ook goed gelukt is. Bri zat waarschijnlijk gewoon te slaapwandelen, alleen doordat ze zo erg in de war is, ging het mis. Daarom gaat ze zo snel mogelijk naar een kliniek.'
Mam zucht geïrriteerd. 'Ik draai níet door, Vince. Ik weet zelf toch goed wat ik zie en wat ik allemaal meemaak?'
'Liefje,' pap houdt haar bij haar bovenarmen vast en kijkt haar in haar ogen aan. 'Laat Luna hier alsjeblieft buiten. Het is Bri die hulp nodig heeft en dat gaat ook gebeuren. Het komt goed met haar.'
Mam trekt zich los van pap en doet een stap achteruit. Ze draait zich om en slaat haar armen over elkaar heen als een klein kind dat haar zin niet krijgt. 'Weet je wat, Vince, je zult het vanzelf wel zien.'
Pap fronst zijn wenkbrauw. 'Wát zal ik vanzelf wel zien?'
Mam trekt hem mee naar de kast naast de keuken. Ze maakt het open en kijkt dan pap aan. 'We gaan camera's in het huis zetten. Na een paar dagen zul je wél begrijpen wat ik je probeer te zeggen.' Ze rommelt tussen alle spullen die in de kast liggen en graait er een tas uit.
Pap haalt een diepe zucht. 'Serieus, Mary?'
Mam kijkt hem boos aan. 'Het kan me echt niet schelen hoe je nou over mij denkt. In jouw ogen zal ik nu vast wel op een gestoorde psychopaat lijken, maar over een paar dagen kijk je me aan en zeg je, je had gelijk, Mary. Ik durf dat te wedden voor een miljoen.' Ondertussen pakt ze alle kleine camera's die in de tas zitten. 'Ik wil mijn dochters terug. Ik ga er alles aan doen om ze beiden te herstellen. Dat wil jij toch ook, of niet soms?'
'Tuurlijk wel.' snauwt pap terug. 'Maar dit idee is krankzinnig.'
'Werk nou maar gewoon mee,' zegt Mary en bekijkt één van de cameralenzen. 'We moeten op Drew rekenen. Hij wil er, net als ik, ook alles aan doen om de oude Bri weer terug te krijgen.'
'Sinds wanneer is Bri zó close met hem dan?' vraagt pap en hij pakt ook een camera om het te controleren.
'Dat waren ze altijd al,' zegt mam. 'Maar nu gewoon iets meer.' Ze pakt een paar kabels uit de tas. 'Kom, je moet me helpen. We moeten alle camera's op hele onopvallende plekken neerzetten en verbinden aan mijn laptop.'
Ze pakt de allerkleinste camera die ze ziet en probeert die aan te zetten. 'Deze is het allerbelangrijkste. Deze gaat in Luna's kamer.'

Een uur later sluipt mam zo zacht mogelijk de trap op. Wanneer ze eenmaal boven is en richting Luna's deur is gelopen, drukt ze met haar oor tegen de deur aan. Ze hoort het gehijg van Luna als teken dat ze aan het slapen is. Mam kijkt opgelucht en ze legt haar trillende hand op de deurklink. Heel voorzichtig maakt ze de deur open. Gelukkig kraakt het niet zo erg, wat Luna misschien wel gelijk wakker had kunnen maken.
Mam kijkt naar Luna. Ze ligt op haar rug en haar rechterhandje ligt naast haar hoofd te rusten. Mam kijkt toe hoe haar borst op een rustige tempo op en neer gaat. Dan sluipt ze zo stil mogelijk de kamer binnen, met de cameraspullen en de camera zelf in haar handen. Ze kijkt om haar heen. Wat zal een goede plek zijn voor dit? denkt ze na. Haar oog valt gelijk op Luna's klerenkast. Het is hoog, denkt ze terwijl ze naar de bovenkant van de kast staart. Misschien kan de camera daarbovenop?
Ze loopt ernaartoe en gaat op haar tenen staan om te kijken of ze de camera nog ziet wanneer ze het op de kast zet. Hm, je ziet hem wel zitten als je goed kijkt, denkt ze. Misschien moet ik toch maar een betere plek kiezen.
Weer kijkt ze om haar heen. Dan valt haar oog op de grote kunstplant die naast Luna's bureau staat. Mam grijnst. Perfect, denkt ze. Die kunstplant is zo groot en wild, de camera ga je nauwelijks zien als die ertussen ligt.
Gauw loopt ze die kant op.
Maar ze vergeet dat ze zachtjes moet doen.
Ze vergeet dat er van alles op de grond ligt.
Fuck.
Haar hart maakt een flinke sprong wanneer haar been één van Luna's stoeltjes wegduwt.
Het luide geschuif dringt snel door mams oren heen.
Fuck fuck fúck.
Ze sluit haar ogen zet haar tanden in haar onderlip.
Haar hele lichaam trilt en van binnen begint ze wanhopig te smeken.
Maar na een paar tellen hoort ze nog steeds het gehijg van Luna dat ze aan het slapen is. Opgelucht en dankbaar haalt mam een hele diepe zucht. Dat ging maar nét goed. Verdomme, Mary, denkt ze. Dat was echt een domme actie.
Muisstil sluipt ze richting de kunstplant. Met haar vingers gaat ze door de bladeren heen. Yes, denkt ze. Dit is een prima plek. Iemand zou nooit zomaar in een kunstplant kijken, of er überhaupt iets mee doen. Ze zet de camera aan en drukt op de knop 'opnemen'. Ze legt het voorzichtig tussen de bladeren, op de potgrond en bekijkt nog even of er geen bladeren voor de lens hangen. Perfect!
Ze staat voorzichtig op en loopt zo zacht mogelijk naar de deur. Dan sluipt ze de deur uit.