The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 5

Miami, FL - October the 28th, 2015 - 20:31 PM

Drew, Owen, Mel en ik spelen een potje poker aan tafel bij Drew thuis. Misschien leidt dit ons even af van alles wat er is gebeurd.
Ik neem een slok van mijn bier en laat per ongeluk een harde boer. We schieten even in de lach. Drews vader, die op de bank tv zit te kijken, moet er ook van grinniken. 'Zo, rustig aan hé.' Is zijn opmerking. Ik moet ervan blozen.
De telefoon gaat. Drews vader staat op en loopt ernaartoe om op te nemen. 'Met David, goedenavond,' zegt hij. Dan maakt zijn mond een 'o'-vorm. Hij loopt de gang in en doet de deur dan dicht. Wie zou hij aan de telefoon hebben?
Drew haalt een diepe zucht. 'Zullen we stoppen? Sorry.. Ik voel me gewoon echt klote.'
Ik knik meteen en leg mijn kaarten neer. 'Ik ook.' Al gauw voel ik de verdrietige sfeer weer. Gary zal altijd in onze gedachten zitten.
Owen geeft Drew een schouderklopje. 'Het is goed, man.' zegt Owen en hij zucht. 'Iedereen voelt zich kut.'
Drew knikt en staat op. 'Weet je, als ik erachter kom wie die vuile kutmoordenaar is, ik zweer het hè, hij zal echt spijt krijgen. Beter schieten ze even op met dat fucking onderzoek!' Kwaad slaat hij met zijn knokkels tegen de muur aan. Ik begrijp hem volkomen. Gary heeft dit helemaal niet verdiend, dat vindt iedereen. Wie is er nou zo triest om een onschuldig iemand te vermoorden? De dader moet zwaar worden gestraft. Wat mij betreft mag hij doodvallen, zodat hij de pijn die Gary heeft gevoeld zelf gaat voelen. Hij heeft Gary van ons weggehaald en daar zal hij voor boeten. Hij komt hier niet zomaar mee weg. Waarom doet-ie zoiets? Wáárom?
Ik denk aan die avond, vlak nadat ik voor het laatst bij hem wegging. Plotseling schiet er iets bij me te binnen.
'Jongens,' zeg ik en ik kijk Drew en Owen aan. 'Klopt het dat jullie die avond toen het gebeurde bij Gary waren?'
Owen fronst zijn wenkbrauw en schudt langzaam zijn hoofd. 'Nee.. Ik was die avond bij Max thuis.'
'En ik was bij mijn neef,' zegt Drew. 'Hoezo dan..?'
Ik kijk hun verbaasd aan. 'M-maar..' stamel ik. 'Gary zei dat hij met jullie, Max, Jayden en Liam bij hem thuis voetbal gingen kijken.'
Drew en Owen kijken elkaar aan. 'Daar weten wij helemaal niks van, geloof ik?' zegt Owen.
'Nee, inderdaad,' zegt Drew. 'Hij had hier helemaal niks over gezegd.'
Mijn mond valt open. 'Dus hij was die avond alleen?' Drew en Owen halen tegelijk hun schouders op. 'Ik denk het..?'
Op dat moment komt Drews vader weer naar binnen. We kijken hem allemaal vragend aan. 'Dat was Gary's moeder,' beantwoordt hij onze vraag. 'Ze wou even laten weten dat er meer info is over het onderzoek.'
'En?! Wat zei ze?' vraagt Drew heel nieuwsgierig.
'Nou,' gaat zijn vader verder. 'Ze zei dat we even langs hun huis kunnen komen. Ze is daar nu ook met de onderzoekers. Ze kunnen het ons persoonlijk vertellen.' Drews vader pakt de autosleutels. 'Gaan jullie mee?'
We knikken precies tegelijk en staan meteen op. Hopelijk zijn we een stuk dichterbij de dader. We moeten weten wie het is, en nog belangrijker; waarom hij of zij dit deed.
Drews vader parkeert de auto ergens in de straat van Gary's huis. We stappen uit en lopen ernaartoe. Ik kijk om me heen. Ik denk terug aan die keren dat ik in deze buurt was om naar mijn lieve vriendje te gaan. Ik probeer te voorkomen dat er weer tranen in mijn ogen springen.
Ik sta even stil en mijn oog valt op de grote boom naast het kleine speeltuintje. Er staat daar iemand. Wacht, zie ik dat wel goed? Ik wrijf over mijn ogen. Het lijkt wel hetzelfde figuur als die ik zag op mijn balkon. Ik blijf er even naar kijken. Het lijkt alsof het steeds duidelijker wordt. Het is een vrouw. Ik geloof dat ze een jurk aan heeft..
'Bri? Kom je nog?' hoor ik Mel achter me roepen.
Ik kijk haar kant op. 'Uh, ja.' Dan kijk ik weer even snel terug naar de grote boom. Het is weer weg.
'Ik neem aan dat jullie de vrienden van Gary zijn,' zegt één van de onderzoekers en ze geeft ons allemaal een hand. 'Mijn naam is Meggie Daniëls. Mijn team en ik werken ook voor de politie en zijn druk bezig met het onderzoek en we doen hartstikke ons best.'
Drew knikt. 'Dat is fijn. Weten jullie misschien al iets meer over de dader?' vraagt hij nieuwsgierig.
Meggie Daniëls knikt. 'Loop allemaal maar even mee.' stelt ze voor. Terwijl Drews vader iets met Gary's moeder bespreekt, lopen Drew, Owen, Mel en ik Meggie achterna naar de achtertuin, waar Gary's lichaam werd gevonden. Ik krijg een rotgevoel en begin weer bijna te huilen. Gelukkig merkt niemand het, omdat iedereen geconcentreerd op het onderzoek is.
Meggie Daniëls wijst naar een stuk grond waar heel veel uitgedroogd bloed ligt. 'Precies hier lag zijn lichaam.' laat ze ons even weten. Dan loopt ze een paar meters naar achter en wijst ze naar een struik. 'Hier, diep in deze struik, is een mes gevonden door één van mijn collega's,' gaat ze verder. 'Dit mes zat helemaal onder het bloed. Wij dachten, dat de dader het hierin had verstopt vlak na de moord op Gary.'
Drew, Owen, Mel en ik kijken haar in shock aan. We kunnen onze ogen nog steeds niet geloven.
'Maar..,' stamelt Meggie Daniëls. 'We hebben dit mes vanmiddag onderzocht en er zijn inderdaad wat vingerafdrukken ontdekt. En deze vingerafdrukken komen.., van Gary zelf.'
Ik kijk haar verward aan. Wat bedoelt ze daarmee?
'Dus.. Wij denken tot nu toe dat dit te maken heeft met zelfmoord, of iets in die richting..' beantwoordt Meggie Daniëls mijn vraag die ik in mijn hoofd stelde.
Drew en ik kijken elkaar aan. Aan onze blikken te zien weten we dat we hetzelfde denken. Zelfmoord?! Dat is echt niks voor Gary. Hij had een prachtig leven, geen enkele reden om zichzelf dood te maken. Hij gaf zelfs een keer toe dat hij het onzin vindt dat mensen überhaupt zelfmoord plegen. Dit kan dus niet.
Ik kijk Meggie Daniëls aan en schud mijn hoofd. 'Maar dat is onmogelijk.' is het enige wat ik uit me kan brengen.
'Inderdaad, Bri,' zegt Drew meteen. 'Geloof me, zelfmoord is niks voor Gary. Ik weet alles over hem, ik ben zijn beste vriend. Hijzelf is wel de laatste persoon die je kunt verdenken.'
Meggie Daniëls haalt haar schouders op. 'We volgen alle sporen die we maar kunnen vinden, en tot nu toe hebben we alleen dit gevonden.'