The Strange Lady (chapter I: the beginning)

Hoofdstuk 65

(A/N)
Hey y'all ᰔᩚ
Allereerst, echt sorry voor alle trouwe lezers die zo lang hebben gewacht op updates. De komende dagen zal ik dit boek afronden, ik schat dat het ongeveer 70 hoofdstukken in totaal gaat hebben. Besef even, ik ben in 2015 begonnen met dit boek.. Kan echt niet hahahaha pff, ik was toen 15 en ben inmiddels bijna 25.. Dus nu ga ik het echt afmaken zodat dit boek eindelijk helemaal klaar is. Ik heb zelf het hele verhaal opnieuw moeten lezen omdat ik gewoon bijna niet meer wist hoe ik verder moest schrijven, lol 😩. Mocht het iemand opvallen dat er toch iets niet klopt, of spellingsfoutjes, let me know pls. Ik heb sommige stukjes van de nieuwe hoofdstukken ook moeten aanpassen omdat sommige dingen niet helemaal klopten met de verhaallijn, als het goed is klopt het tot nu toe wel weer. Ik merk trouwens ook echt dat mijn manier van schrijven best wel is veranderd door de jaren heen, toen ik 15-16 was gebruikte ik meer lomp/grof taalgebruik (en ook vond ik veel dingen erg cringe om terug te lezen HAHA). De meeste hoofdstukken heb ik, op dat gebied, ook aangepast. Gelukkig is dit boek gebaseerd op "tienerdrama" en kon ik sommige dingen wel gewoon laten staan. Verder wil ik iedereen bedanken voor alle votes en lieve comments 🤍.
Enjoy lieverds.
XOXO

Miami, FL - January the 13th, 2016 - 16:15 PM

'Vlug, hierheen!'
Drew grijpt mijn hand stevig vast en trekt me mee de hal in. Zonder om te kijken rennen we samen in de gang. Mijn hart gaat helemaal tekeer en ik raak zowat buitenadem. Het was die vrouw. Het was Christina Preston. Normaal gesproken staart ze je emotieloos aan, maar dit keer was haar blik anders. Alsof ze woedend was. Het was angstaanjagend.
Uiteindelijk komen Drew en ik terecht bij een bekende deur. Ik slik. Dit is de deur waar eerst een muur achter zat. De deur waar ik doorheen ging omdat ik dacht dat Meggie Daniëls daarachter zat. Daarna werd ik wakker in mijn eigen bed, alsof het allemaal een droom was. Niemand wist opeens wie Meggie was. Iedereen was er vanuit gegaan dat de zaak van Gary's dood was afgerond, dat Gary zelfmoord had gepleegd. De deur bleek uiteindelijk toch wel de deur te zijn die ik dacht dat het zou zijn, de doorgang naar de ruimte waar alle informatie over Gary en Christina verborgen zat.
Zonder na te denken trekt Drew de deur open en kijkt me even snel aan. 'Kom.' Hij trekt me mee naar binnen en doet daarna meteen de deur dicht.
Helemaal buitenadem leun ik tegen de muur aan en sluit ik mijn ogen. Drew probeert ook bij te komen van al dat geren en kijkt dan naar mij. 'Gaat het?'
Ik knik en laat mijn hoofd achterover zakken. Ik adem langzaam in en uit. Drew komt naast me staan en leunt dan ook tegen de muur aan. Ik voel zijn bovenarm tegen de mijne aan.
'Dat was zij,' stamel ik zacht. 'Dat was Christina Preston.'
Drew luistert naar mijn woorden en denkt erbij na. Ik heb hem eerder over deze vrouw verteld, de meeste dingen van dit verhaal kent hij al.
Hij knikt. 'Ik heb deze vrouw ook eerder gezien.'
Ik kijk hem verbaasd aan. 'Wat? Echt?'
'Ja,' bevestigt hij. 'Ooit een keer in een droom. Ik had al zo'n vermoeden dat het wat te maken had met Gary.'
Ik ben opgelucht dat hij haar ook zag. Even was ik bang dat ik weer de enige zou zijn die haar kon zien, maar dit keer is dat gelukkig niet het geval.
Ik draai me naar Drew om en kijk hem diep in zijn ogen aan. 'Drew, jij hebt die foto van ons echt niet gemaakt, hè..?'
Drew schudt zijn hoofd. 'Absoluut niet.' Ook hij draait zich om naar mij en pakt mijn handen vast. 'Echt, ik was het niet..'
Ik glimlach lichtjes om hem gerust te stellen. 'Ik geloof je.. I-ik denk namelijk, dat Christina dat heeft gedaan..' Ik hap naar adem en knik. 'Het kan niet anders. Zij heeft het gedaan. Maar ik begrijp gewoon niet waarom.. Waarom vernedert ze me? Waarom achtervolgt ze me? Waarom moet ze mij toch steeds hebben?'
Drew haalt een zucht en kijkt me medelevend aan. 'Je hebt het ook een keer gehad over ene..,' hij stopt even omdat hij twijfelt. 'Maddie..?'
'Meggie,' ik knik meteen. 'Meggie Daniëls. En mrs. Campbell, een scheikundedocent op school. Niemand weet meer van hun. Ik weet ook zeker dat Christina daarmee te maken heeft..'
Ik kijk om me heen. We zitten in de ruimte waar ik al die geboorteaktes had gevonden. Ik loop naar diezelfde plek als toen en mijn oog valt meteen op de formulieren die ik moet hebben.
Drew komt achter me staan en kijkt mee.
'Kijk..' ik laat hem de papieren zien.
Naam: Graham-Gareth Preston
Geslacht: man
Ouders: John Hendrick Preston & Elizabeth Dorothea Preston
Geboortedatum: 04-04-1997
Geboorteplaats: Chicago, USA
Drew trekt een fronsend gezicht. 'Elizabeth? Maar Gary's moeder heet Martha..'
Ik knik. 'Maar ik vond het al zo vreemd, omdat Gary's achternaam ook anders is. Hij stond altijd bekend als Gareth Hanson.'
Drew wrijft over zijn kin. Dan komt hij in zijn gedachte tot een conclusie. 'Hij is geadopteerd!'
Hoe meer ik erover nadenk, hoe logischer het allemaal begint te worden. Ik krijg een flashback van Gary's uitvaart, toen zijn vader op kwam dagen. Ik ging toen met hem praten omdat hij in z'n eentje zat en niemand daar kende. Zou dit de reden zijn waarom niemand hem daar kende? En ook dat Martha hem vol walging zat aan te kijken, het was duidelijk dat ze hem niet mocht.
'Zijn vader..' denk ik hardop. 'Dat was zijn echte vader..'
Drew kijkt me vragend aan. 'Hm?'
'Bij de uitvaart van Gary!' begin ik hem uit te leggen. 'Weet je nog? Zijn vader kwam daar en niemand kende hem. Vond je het niet vreemd dat iedereen naar hem keek alsof hij maar een vreemdeling was daar? Terwijl Gary's hele familie daar was..'
Ook bij Drew valt weer het kwartje. 'Dat moet zijn echte vader geweest zijn!'
Ik knik en kijk weer naar het blaadje. Mijn oog valt op de naam John Hendrick Preston.
Het klopt. Toen hij zichzelf aan me voorstelde, noemde hij zich John.

Rustig liep ik richting Gary's vader, die afwezig naar zijn kopje koffie staarde en tussendoor met een lepeltje door zijn koffie roerde. Ik ging op een stoel naast hem zitten en probeerde een beetje te glimlachen. 'Hallo.'
Hij keek op. Even bleef hij stil, maar daarna probeerde hij me zo vriendelijk mogelijk aan te kijken en stak zijn hand uit om zichzelf voor te stellen. 'John. Gary's vader, aangenaam.'

Ik vertel Drew over deze flashback.
'Wat vertelde hij allemaal over Gary?' vraagt Drew.
Ik denk even na. 'Dat het niet altijd goed ging tussen hun. Maar hij bleef erg positief over Gary, hij noemde hem "de allerleukste en sterkste kerel die ik ooit gekend heb". Hij wist ook niet wie ik was, op dat moment wist ik al dat ze amper contact met elkaar hadden.'
Drew knikt. 'Weet je nog hoe hij eruit zag, de vader van Gary?'
Ik haal een diepe zucht. 'Hij leek sprekend op Gary. Hij had zoveel kenmerken van hem in zijn gezicht. Het moet wel zo zijn dat Gary zijn echte zoon was.'
Ik blader ondertussen door alle andere papieren. Ik wil meer te weten komen over John.
'Na dat gesprek wilde hij graag even alleen zijn,' ga ik nog verder. 'Hij wilde in z'n eentje naar de graf van Gary toe. Ik vroeg hem nog of ik wat voor hem kon betekenen, maar dat hoefde niet. Na dat gesprek heb ik hem nooit meer gezien of gesproken.'

Ik keek toe hoe Gary's vader tranen in zijn ogen begon te krijgen. Niet alleen hij, ook ik werd emotioneel. Ik gaf hem gauw een knuffel. Hij omhelsde me terug en meteen voelde ik aan dat hij het waardeerde.
'Ik ga nog even naar zijn graf,' zei hij nadat hij zich van me terugtrok.
Ik knikte. 'Zal ik even met u meegaan?'
Hij schudde zijn hoofd met een glimlach. 'Heel lief van je, maar laat me maar even.'
Ik begreep hem volkomen. Ik keek toe hoe hij naar de uitgang liep en in de gang zijn jas aantrok. Door het raam zag ik hem richting het graf van zijn zoon lopen. Ik haalde een diepe zucht en ging weer bij mijn vrienden zitten.

John staarde naar de letters op de grafsteen.
Gareth Hanson
4 april 1997 - 22 oktober 2015
We will never forget you, my beloved son
John walgde er bijna van dat Martha deze tekst op de grafsteen van zijn zoon had laten graveren. Hij was niet jouw zoon, Martha, ging er door Johns hoofd rond. En hij heette helemaal geen Gareth Hanson. Hij heette Graham-Gareth Preston, de naam die mijn echtgenote Elizabeth en ik samen hebben bedacht. Hij was onze zoon.
Hij ging naast Gary's graf zitten. Er rolde een traan over zijn wang. 'Je hebt dit helemaal niet verdiend, jongen.' dacht hij hardop. 'Je hebt nooit iets verkeerds gedaan, de afgelopen negentien jaren heb jij alleen maar het beste gedaan en bereikt.'
Hij haalde een diepe zucht en wanneer hij zijn gezicht omdraaide, zag hij haar staan. Hij slikte en zijn blik veranderde meteen. Een negatieve, woedende energie kwam bij hem naar boven.
Christina.
Hij stond meteen op en keek haar boos aan.
'Wegwezen!' Hij begon als een gek te schreeuwen. 'Wegwezen, laat mijn familie met rust, monster!'
Martha zag dit in de verte gebeuren. Ze riep de beveiliging erbij om John weg te sturen. 'Die man is gestoord.' zei ze, en dit was wat ze altijd al vond van de echte vader van Gary.