YILDIZLARIN MELODİSİ

33. BÖLÜM: YILDIZLARIN MELODİSİ 2 DÖNENCE 🌟TESLİMİYET

🎶Medya: Emircan İğrek (Dargın)🎶

    Vakitsiz kanat çırpmaya çalışan her kuş gibi dibe vurmuştum. Kanatlarımın güçlendiğini sanıyordum. Ya da güçlü olmasalar bile en azından beni dimdik ayakta tutabilecek kadar kararlıydılar.. Olmamıştı. Güney'i geride bıraktığımda zedelemiş dizlerimin üstüne düşüp asla geçmeyeceğini bildiğim yaralara sahip olmuştum. Önce bir dayanak olup kaya gibi önümde duran Harun Bey'in aslında hayatımın en büyük hüsranı olduğunu öğrenmiştim. Sonra da aklımdan hiç çıkaramadım o hasta çocuğun aslında oğlumun ta kendisi olduğunu bir tokat gibi yüzüme çarpmışlardı. Hayatın bana indirdiği her darbe yaşama sevincimden bir şeyler alıp götürmüştü. Nasıl toparlanacağımı bilmiyordum.

    Harzem gerçekleri anlattığında yüreğimden kopan feryat anlaşılması zor, dile getirmesi imkansız bir şeydi. Hesap sormak istiyordum. Gözlerimi kin bürümüştü. Benden çok şeyi almışlardı. Mutlu bir yuvam olmasına izin vermemiş sevdiğim herkesi kanatarak, acıtarak, kalbimden söküp çıkarmışlardı. Her şeye rağmen yaşamaya çalışıyordum. Ve Yiğit'i hayatımdaki en değerli şey olarak görüyordum. O benim temiz bir sayfa açmama yardım eden umudumdu. Güvercin gibi sol omzumun üzerine konduğunda ihtiyacım olan şeyin ne olduğunu anlamıştım. Sevgi istiyordum. Beni sadece ben olduğum için seven dünyadaki en özel ve masum şeyi bana kazandıracak olan temiz bir kalp... Bunu vereceğine inandığım tek kişi ise Yiğit'ti.

    Karşımdaki kadının alaylı, nefret dolu yüzüne baktım. Pişkin pişkin karşımda gülümsemesi, tahmin ettiğimden çok daha rahat olan tavırları bende her türlü kötü davranışta bulunma isteğini uyandırıyordu. Merdivenleri birer ikişer indi. Evde kimsenin olmadığını anlamıştım. Harun beyle karşılaşmak isterdim. Ona sormak istediğim yüzlerce hesabım vardı, fakat bu gün bu kadar şanslı olamayacaktım.

    "Neden yaptın?" Nereye ulaşacağını bilmediğim soruların ilkini söylemiştim. Ne diyeceğimi ne konuşacağımı bilmiyordum. Oğlumu benden ayıranlarla karşı karşıya geldiğimde söylemek istediğim onlarca cümle olduğunu düşünmüş ve kafamda onlarca yüzleşme sahnesi yazmıştım. O kadar kırgın ve kızgındım ki bunların hiçbirini aklımın ucuna getirebilecek durumda değildim. Bana adım adım yaklaştığında yumruklarımı sıkıyor içimden kopan tüm öfkeyi zapt etmek için çırpınıyordum.

    "Neden yaptınız Sare hanım? Her şeyden haberim var."

    "Neyden haberin var? Biraz daha açık konuş istersen!" Kollarını kavrayıp onu sert bir şekilde ittim. Belini yemek masasına çarpması ve yüzünün hafifçe kasılması umurumda değildi. " Oğlumu kaçırdığınızı, benden sakladığınızı biliyorum. Doruk adını verdiğiniz çocuğun en başından beri bana ait olduğunu öğrendim." Yüzüne pişmanlık emareleri yerleşirken ağzından cik tarzında bir ses çıkardı. " Harzem bütün iğrençliklerinizi anlattı. Artık oyun bitti!"

    "Gerçekleri öğrenmene şaşırmadım. Burnumuzun dibine kadar girmenden başıma bela olacağını anlamıştım. Haklısın, söylediğin her şeyi yaptım!" Üzerine doğru eğilip onu sert bir şekilde yakaladım ve duvara yapıştırdım. "Yaptıklarınızdan utanmanız gerekiyordu. Pişkin pişkin beni onaylıyorsunuz. Siz ne biçim bir kadınsınız Sare Hanım? Yaptığınız şey korkunç! Nasıl hiçbir şey olmamış gibi davranabilirsiniz? Bunun suç olduğunu bilmiyor musunuz?"

    "Böyle olması gerekiyordu! Ben ..." Sözünü tamamlamasına izin vermeden ellerim gerdanını kavradı. "Kendinizi böyle mi tatmin ediyorsunuz? Küçük bir bebeği annesinden ayırmak nasıl doğru kabul edilebilir? Ne kadar acı çektiğimi biliyor musunuz? Onun hapishanede doğururken nasıl kıvrandığımı... Bilemezsiniz! Çünkü siz bir canavarsınız! Başkalarının acılarından beslenen korkunç yırtıcı bir canavar!" Bakışlarını kaçırıp derin bir nefes aldı. Sözlerimi önemsediğini zannetmiyordum. Ona çok daha fazlasını yapmak için deli divane olsam da kontrolümü kaybetmemek için kendime söz vermiştim. Davranışlarımla kendimi haksız çıkarmayacaktım.