YILDIZLARIN MELODİSİ

30. BÖLÜM: YILDIZLARIN MELODİSİ 2 DÖNENCE 🌟 BEN BUYUM!

Madrigal (Yaşayamam bu benle) 🎶🎶

Kendim olmaktan utanmak kalbimi yoruyordu. Bir katil olmak zorunda kalmam. Üzerimde hâlâ yaşadığım korkunç şeylerin izini taşımam beni ben yapan tüm değerleri çürütüyordu. Sahte kimliklerin ardına saklanmaktan bıkmıştım. Kendimi sevdiğim adama sahte bir maskenin altında göstermekten yorulmuştum. Mutluluk yanı başımdayken bir aptal gibi onu kovalıyordum. Bir şeyleri geride bırakmam için önce geçmişimle yüzleşmem gerekiyordu.

"Efsun! İyi misin? Dalıp gittin yine!" Daldığım yerden çıkıp ortam hazırlığında bana yardım eden Melis'e tebessüm ettim. "İyiyim. Biraz yoruldum sanırım."

"Haklısın. Bu senin ilk defilen. Baksana her şey büyüleyici görünüyor." Hazırladığım fuşya balonlara yumuşak bir şekilde dokunup havaya attı. "Bu renkler ortamı çok açtı. Lösemili çocuklar yararına nefis bir etkinlik olacak. Burada toplanan bağışlarla fakir ailelere yardım edebileceğiz. İnsanlar bu kök hücre bağışı meselesinde daha fazla bilgi sahibi olabilecek. Bu işin bir parçası olmak gurur verici!" Ona sımsıkı sarıldım. Düzleştirdiği siyah saçları yanaklarımı okşadı. Epey kilo verdiğinin farkındaydım. Levent'in karşısına reddedilemez bir kız olarak çıkmak istiyor ve o günün intikamını almak için resmen yanıp tutuşuyordu. Siyah uzun yırtmaçlı giysesinin içinde çok daha alımlı ve güzel göründüğünü itiraf etmemde elbette bir mahsur yoktu. Gecenin ambiyansına uygun fuşya rengi, bir omzu kalın askılı belden aşağıya doğru genişleyen bir elbiseydi. Derin yırtmacı göz yormayacak bir şekilde hazırlanmıştı. Kendi ellerimle tasarladığım elbisenin içinde tüm bakışların odağı olmuştum.

Bir el göğsünü sırtıma yaslayıp belimi zarif bir şekilde kavradığında bunun kim olduğunu tahmin etmekte hiç de zorlanmamıştım. "Güney!" Diye fısıldar gibi konuştum. Saçlarımın arasına dolu dolu bir öpücük kondurup kokumu içine çekti. "Eşsiz görünüyorsun! Bu muazzam tasarımları hangi ara yaptın hiç farkına varamadım." Ellerimle kıyafetin yakasını düzeltirken şeker kız Candy gibi nazlı nazlı güldüm. "Birkaç uykusuz geceye malolmuş olabilir. Ama halimden memnunum. Bu gece çok önemli!" Dedim içime çöreklenen hüznü gizlemeye çalışarak. Doruk'un solgun hasta yüzü aklıma geldiğinde gözlerimde biriken nemleri zapt etmek hiç kolay olmamıştı. Bir yıldız gibi görünüyordu. Onu gördüğümde gözlerimin kamaşmasına engel olamıyordum. Eğer çevremiz bu kadar kalabalık olmasaydı ona sımsıkı sarılır her zaman yaptığım gibi kalbinin sesini dinlerdim. Fakat telaşımız büyüktü. İstesem de ona yakınlık göstermeye zaman bulamıyordum. Beni çekiştirip duran organizasyon ekibinin telaşını gördükçe daha fazla zaman kaybetmemem gerektiğini anladım.

Kıyafetlerin tamamı defileye uygun hale getirilmişti. En iyi mekanlar seçilmiş, muhteşem bir sahne hazırlanmış ve kıyafetlerin genel atmosferine uygun müzikler ve kaleografi işleri tamamlanmıştı. Tek tek özenle bu kıyafetleri taşıyabilecek en iyi mankenleri seçmiştim. Sahneye geliş sıraları bile en ince ayrıntısına kadar düşünülmüştü. Ve bugün büyük gündü. Önce defile ardından da Güney'in sahne aldığı özel anlar yaşanacaktı. Bu etkinliğe ünlüler dünyasından pek çok kişinin katıldığını biliyordum. Kırmızı halının üzeri yıldızlarla dolup taşmıştı. Sahnenin perde arkasında her şeyin muhteşem olabilmesi için hep beraber koşuşturup duruyorduk. Güneyin asistanı Pelin de buradaydı ve benim en büyük destekçilerim arasındaydı. Kıvanç kızları canından bezdirirken uzaktan büyük bir mutlulukla onları izlemekten kendimi alamıyordum.

Harun Bey hâlâ Doruk'un yanındaydı ve ailesi en son teşrif edenlerden olacaktı. Zahir Bey'i ve Sare Hanım'ı burada görmediğim için mutsuz olduğumu kimse söyleyemezdi. Fakat Harun Bey'in yokluğu hissediliyordu. Sonunda o büyük an geldi. Müzik eşliğinde koreografiye uygun olarak mankenler birer ikişer çıkmaya ve tasarladığım kıyafetleri insanlara sunmaya başladı. Heyecandan yerimde duramıyordum. Hapishaneden çıkacağım an için duvara çeltik atarken günün birinde Türkiye'nin ve dünyanın en iyi modacılarının karşıma geçip tasarladığım kıyafetleri inceleyeceğini hayal dahi edemezdim. Karanlık bir çukurun içinde kaybolan hayatımın belki de en büyük şansıydı.