Devil's Academy

Rozdział 36

Perspektywa Mattheo

Porwali ją.

Porwali Melanie, przez co ona teraz wylądowała w szpitalu.

Wszedłem do środka budynku, który należała do Marka Evansa, którego byłem zdecydowanie ulubieńcem. Nie dziwiło mnie to. Gdyby nie ja, wielokrotnie straciłby jednego z swoich synów.

Włożyłem ręce do kieszeni moich szerokich, czarnych spodni i ruszyłem środkiem korytarza w stronę jednych z sali. Środek wyglądał tak samo jak na zewnątrz, czyli był zniszczony. Miał szare ściany z tynku, gdzie momentami odstawał, pokazując cegły. Podłoga była z samego betonu. Panowało zimno, ale kto na to zwracałby uwagę? To był inny rodzaj piekła.

Wyminąłem kolejnych ochroniarzy i wszedłem do środka kolejnego z pomieszczeń, gdzie były jedynie schody, prowadzące na dół. Zacząłem po nich iść, a kosmyki moich włosów opadały na moje czoło. Szybko go odgarnąłem, a chłód piwnicy uderzał w moje ciało jeszcze bardziej.

Zszedłem z schodów do piwnicy i zacząłem isc w stronę pobliskich drzwi. Popchnąłem je, a widząc Lucasa przy drzwiach, kącik moich ust drgnął.

- Ile na ciebie można czekać, Carter? - zapytał. Oczywiste jest to, że byłem przed czasem, ale za to oboje lubiliśmy testować swoje granice cierpliwości.

- Och, też za tobą tęskniłem. - odparłem, a następnie zbiłem z nim piątkę. Klasyk.

We dwójke ruszyliśmy w stronę kolejnych drzwi, gdzie już odbywało się przesłuchiwanie. Nie daleko można było widać jeszcze kolejne drzwi, które prowadziły do klatek przesłuchiwanych osób, które prędzej czy później i tak umierały. Chyba, że im się poszczęściło, ale to była rzadkość.

Zamknąłem za sobą drzwi i stanąłem przed ściana, na której było duże okno, przez które mogłem widzieć co się działo na przesłuchaniu. Pokój był szary, ale za to dokładnie oświetlony i obroniony. Na środku postawiony został stolik, a po obu stronach krzesła. Mężczyzn okazało się być dwóch, ale przesłuchiwano ich osobno.

- A więc, nazywasz się Ilian Ikovan, hm? Twierdząc po twoim nazwisku, musisz pochodzić z Rosji. - zaczął jeden z naszych zaufanych wspólników, Patrick. Miał na sobie garnitur, a włosy lekko ulizane do tyłu.

Mężczyzna naprzeciw niego w odpowiedzi przewrócił oczami i skrzyżował ręce na piersi. Odchylił się na krześle, nie okazując ani trochę szacunku Patrickowi.

- Melanie Evans, co o niej wiesz? - zapytał Patrick, poprawiając rękaw swojej marynarki. Jednak mimo wszystko miał skupiony wzrok na obcym.

- A co mam niby wiedzieć? - Ilian wzruszył ramionami. - Laska, jak laska. Wiem, że ma siedemnaście lat i że zabiła Morrisa, tyle.

- Skąd wiesz, że akurat to ona go zabiła? Wieści były kompletnie inne.

- Och, Mark Evans i jego krasnoludki są sprytne, ale prawdy nie ukryje. Morris nigdy by się nie poddał. - odpowiedział Ikovan. - On zawsze walczył do końca, a jeden postrzał w ramię by go nie pokonało.

- Od kogo to wiesz? - Patrick zadawał kolejne pytania.

A potem następne i następne. Słuchałem je dokładnie, wyczekując satysfakcjonujących dla nas odpowiedzi, oraz przy okazji informacji na temat planowanego porwania, które zbytnio im nie wyszło. Ale za to prawie ją zabili.