The Wedding

Hoofdstuk 13.

-P.O.V.- David
Ik loop de grote zaal uit en loop weer richting Luna. "Wat was er?" Vraagt ze nieuwsgierig. "Uh, niks hoor." Stamel ik. "Echt wel, kom op zeg het!" Zegt ze dwingerig. "Het ging over de bruiloft, een verrassing, maar ik zeg nu echt niks meer, anders is het geen verrassing meer." Zeg ik, het voelt niet goed om te liegen, maar ik krijg echt een probleem, als ik het tegen haar zeg. "Oké.' Zegt ze met een grote glimlach op haar gezegd, ik wil die glimlach niet breken...

"Zullen we een ritje maken over het strand, gezellig en ok te vieren dat we gaan trouwen?!" Ze heeft glinsters in haar ogen van blijdschap. "Maar natuurlijk." Zeg ik blij terug. En ik geef haar een kus op haar wang en we lopen richting de stallen.

-P.O.V.- Luna
"Ik ga op Clint!" Roep ik blij. David lacht. "Natuurlijk." Zegt hij. Ik liep richting de stal van Clint en David liep naar Katrina. We zadelden ze op en we liepen naar buiten, ik wou net opstijgen, maar bedacht me net iets. "Ik ga even tegen mijn ouders zeggen dat we weg zijn om een ritje te maken." Zeg ik, ik loop weg maar dan pakt David mijn pols beet. "Wat is er?" Vraag ik verbaasd. "Uh dat hoeft niet." Stamelt hij. "Ik zei het net al." Zegt hij snel achter elkaar. "Niet, ik kwam later met het idee." Zeg en ik trek mijn wenkbrauw omhoog. "Ik zei het al, maar toen kwam jij met het idee, toen ik het wou voorstellen." Zegt hij. "O' sorry, toevallig, weet je het zeker?" Vraag ik. "Natuurlijk, schat." Ik glimlach. We stijgen op en rijden het erf af. Waarom gedraagt hij zich zo raar ineens?

-P.O.V.- David
Dat ging maar net goed... Misschien is dit wel de laatste rit samen... Ugh, ik wil er niet aan denken. Ik houd zo veel van haar! Ik kijk haar aan, maar ze heeft het nog niet door. Ze is echt prachtig. Ik hoop niet dat ze me nu raar vindt, ik gedraag me echt verdacht ineens. Eerst reden we lekker door het bos en daarna richting het strand. Eenmaal op het strand kregen we gelijk de wind in onze haren. Ik keek opzij en de mooie, blonde haren wapperde door de wind. Prachtig. Ze keek me aan en glimlachte. Ze pakt mijn hand beet en reden hand in hand. Dat gevoel was prachtig. Een gevoel, dat je kracht geeft om door te gaan, dat je niet verslaan bent. Liefde.

Plots hoorden we schoten. "Blijf staan!" We keken om ons heen. En achter ons stond een ramp.

-P.O.V.- Luna
"Papa?! Wat doe jij nou?!" Schreeuwde ik. "Waar denk je naartoe te gaan, schat?" Riep hij. "Je wist toch dat ik wegging met David voor een strandrit?" Vroeg ik aan hem. "Wat is er toch met je aan de hand laatste tijd?" Vroeg hij en hij schudde zijn hoofd. "David heeft het gezegd, toch?" En ik keek naar David. Zijn wangen werden rood en hij keek naar beneden. Het enigste wat hij zei was; Nee. "Waarom?!" Vroeg ik met een harde stem. "Ik ga, vaarwel liefje." Hij pakte mijn hand beet en drukte een kus erop. En hij spoorde aan en reed weg. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik wou ook net aansporen, mijn vader hield me tegen. "En waar denk jij naartoe te gaan?" Vroeg hij boos. "Achter de liefde van mijn leven aan pap, weet je niet wat dat is?" Zei ik boos en keek hem nog even aan en spoorde aan en reed achter David aan. Hij was al bijna niet meer in zicht. En weer kreeg ik tranen in mijn ogen. 'Ik ga, vaarwel liefje.' Die woorden spookte door mijn hoofd. En ze bleven er.