The Wedding

Hoofdstuk 17.

-P.O.V.- Luna

"B-Ben jij het David?" Vraag ik verbaasd. "Ja, ik ben het." Zegt hij zacht. Hij pakt mijn handen beet en trekt me zachtjes omhoog. "Het spijt me, Luna." Zegt hij. Ik schud mijn hoofd. "Nee David, ik heb met hem gezoend. Ik heb geen idee, hij..." Zeg ik, maar ik kan de goede woorden niet vinden. Hij kijkt omlaag en lijkt na te denken over wat hij moet zeggen.

"Ik ga. Ik ga naar mijn ouders." Zegt hij dan opeens. Ik kijk hem doordringend aan. "Echt? Waarom?" Vraag ik. Laat hem hier blijven! Ik heb echt alles verpest.

"Luna, alles gaat mis. Als je van me hield had je hem niet gezoend. Houd jezelf nou niet voor de gek." Zegt hij. "Ik doe het ook niet." Zegt hij en dan loopt hij weg. Ik loop naar hem toe terwijl hij zijn fiets pakte. "David, doe me dit niet aan." Zeg ik smekend. "Blijf."

Hij schudt zijn hoofd. "Ik ga weg, sorry. Ik ga overnieuw beginnen. En waag het niet om me te gaan zoeken." Zei hij. Ik knik en zie zijn tong over zijn droge lippen gaan.

Oh god, ik kan mezelf niet bedwingen.

En dan druk ik mijn lippen dwingend op de zijne. Even gaat hij erin mee, maar al snel merk ik dat hij wilt stoppen. "Ik houd van je." Zegt hij en geeft me nog een snel kus op mijn wang en fiets dan weg.

Langzaam verdwijnt hij uit mijn zicht. "Ik houd ook van jou..." Zeg ik snikkend en weer zak ik op de grond.

-P.O.V.- David

Ik ga mee in de zoen en ik weet dat dit de laatste is en zal Luna het ook weten?

Dwingend zoent ze me. Ik weet dat ze me terug wil. Maar het oude gevoel van eerst is er niet meer. Ik moet haar vergeten en dat kan alleen door weg te gaan en misschien ooit iemand anders te ontmoeten en ik weet zeker dat er nog een jongen zal zijn die net zoveel van Luna gaat houden als ik.

Na een aantal seconden stop ik de zoen. Met verdriet kijkt ze me aan.

Ik had gezegd dat ik wegging, en ik zie haar waarschijnlijk nooit meer, want ik ga helemaal niet naar mijn ouders. Ik ga ergens naartoe en dat mag niemand weten, zelfs mijn ouders en Luna niet. Ze zal me zoeken en dat wil ik niet. Ik stap snel op mijn fiets. De pijn die ik voel is verschrikkelijk en ik wil het zo snel mogelijk kwijt.

En jullie vragen natuurlijk af, waarom ik haar echt nooit ga vergeven, vanwege één kus? Nou ja, het probleem is dat ik in een andere relatie, ook iemand heb gezoend, maar niet diegene waar ik mee had. En ook zei had het me niet vergeven en nu vergeef ik Luna niet. Ze heeft hetzelfde als mij meegemaakt. En waarom zou zij wel een kans verdienen?

Of verdient ze dat wel?

Ik houd zielsveel van haar, maar ik heb mijn besluit genomen. Ik ga weg.

Op het station aangekomen, zoek ik alle plaatsen en dan heb ik mijn besluit genomen. Ik ga naar Parijs. En niemand komt het te weten.

Na een aantal minuten stap ik de trein in en ga ik zitten. Ik kijk naar buiten. Allemaal rennen mensen gehaast door de massa. Maar één iemand staat in de verte stil.

Ze heeft mooie, blonde haren en ze is beeldschoon.

Ik kan haar nog net helder zien in de verte.

Ik kijk haar diep in de ogen aan. Ze kijkt terug. En zie een glinstering bij haar ooghoek.

En dan besef ik dat het Luna is.

-P.O.V- Luna

Ik pak Clint uit de stal en hij was al opgezadeld door één van stalhulpen. Snel stijg ik op en spoor Clint in galop aan. Ik zal hem volgen, en nooit zal ik opgeven.

Dan zie ik hem in de verte afslaan, richting het station.

Snel volg ik hem. Mensen kijken me met grote ogen vanwege Clint. Maar het boeit me niet, alleen David boeit me.

Ik zie hem zijn fiets dumpen en even later in een trein stappen. Vanuit de verte kijk ik toe. Nog net zie ik hoe hij plaats neemt in een stoel bij het raam.

En dan onverwachts kijkt hij me aan. En na een aantal seconden veranderd zijn gezichtsuitdrukking. Alsof hij nu pas besefte dat ik het was. Ik voel een traan wegglippen. Ik weet dat hij naar zijn ouders gaat, maar toch wou ik hem volgen, om het zeker te weten.

Plots wordt ik uit mijn gedacht gehaald en wordt er iets omgeroepen.

*De trein naar Parijs vertrekt over een halve minuut, op perron 1*

Ik draai me om en zie op een bord langs de trein 'perron 1' staan. Hij gaat toch niet naar Parijs? Zijn ouders wonen hier?

Snel bind ik Clint vast aan hek en ren richting de trein.

Ik wurm me tussen de mensen. Dan hoor ik gefluit. Nee!

Ik duw nog harder, maar tevergeefs, ik wordt nog harder geduwd en val op de grond. Snel sta ik op en ren verder. En net als ik bij de rand van het perron sta, vertrekt de trein.

Met betraande ogen kijkt David me nog aan. "Ik houd van je!" Hoor ik hem roepen terwijl hij op het raam bonkt om me uit mijn gedachte te halen. Ik sta versteend en kan niet meer bewegen.

Langzaam gaat de trein steeds iets harder. Ik besef het en ren met de trein mee. "Luna! Stoppen!" Hoor ik hem zeggen en val uiteindelijk over een drempel.

Ik kijk omhoog en zie zijn hand op zijn lippen drukken en dan gaat zijn hand naar voren en zijn lippen maken een kussend en blazend gebaar. En ik weet wat dat gebaar betekent. Dat je van iemand houd.

Maar het kussende gebaar kwam niet aan, maar tegen het raam van de trein.

Ik kon hem dus niet vangen.