The Wedding

Hoofdstuk 44.

David

Een witte verschijning staat midden in het grote veld. Blonde haren wapperen in het rond. Het is Luna. Ik wist dat ze hier was.

'Luna! Stop!' Roep ik zo hard als ik maar kan. Ik begin te rennen.

'Ik ben bij je! Ik liet je niet in de steek!' Roep ik, als ik bijna bij haar ben.

Helemaal buiten adem, sta ik nog maar een paar meter achter haar. Ze zegt niks, ze staat enkel maar stil. Ergens vind ik het een beetje eng. 'Luna?' Vraag ik voorzichtig.

'Ik weet niet of je hier wel bij wilt zijn.' Zegt ze na een stilte. De woorden brengt ze zonder te hakkelen uit. Waarom doet ze er zo makkelijk over?

'Bij wat?' Vraag ik, hopend dat ze niet bedoeld waar ik bang voor ben. Ik ga voor haar staan. Haar ogen zijn gesloten. Haar prachtige wimpers raken bijna haar wang aan. Ze ziet er bleek uit.

Langzaam gaan haar ogen open. Ze zijn waterig en ze wilt het duidelijk verbergen. Haar lichaam trilt. Maar de mijne ook. 'Ik ga afscheid nemen,' zegt ze zacht, maar tegelijkertijd klinkt haar stem zo zeker. Ze lijkt echt heel zeker van haar zaak.

En ik ben zo bang dat ze het echt meent. Maar ik kan haar stoppen.

Ik schud mijn hoofd. Ik pak haar beide handen vast en knijp er zachtjes aan. Vervolgens kijk ik diep in haar mooie, blauwe ogen.

'Nee, dat doe je niet. Ik wil je niet kwijt raken.' Ik veeg een traan van haar wang weg. 'Ik ga niet van gedachte veranderen.' Zegt ze, en ze kijkt naar beneden.

Ik pak haar kin vast en kijk haar aan. De tranen prikken achter mijn ogen.

'Ik kan je niet tegen houden hè?' Vraag ik voorzichtig. Ze schudt haar hoofd. 'Ik voel me niet goed. En op dit moment nog erger dan normaal. En het wordt alleen nog maar erger.' Ik knik. 'Je hebt gelijk. Maar...,' mijn stem is ineens weg. 'Maar?' Vraagt ze, met een nieuwsgierige blik kijkt ze me aan.

'Ik hou van je en als je weg bent dan-' zeg ik, maar dan voel ik plots haar volle en zachte lippen op de mijne. De kus wordt al snel een zoen. Gelijk krijg ik het er warmer van.

Dan stopt ze. 'Ik hou ook van je.' Zegt ze na een stilte. Ik strijk met mijn hand door haar haren. Ik glimlach en ook zij laat haar witte tanden zien.

Een prachtige lach heeft ze. Ik neem het goed in me op.

'Die jurk staat je trouwens geweldig.' Complimenteer ik haar. Ze bloost even, wat er schattig uitziet. Ze glimlacht kort. Dan bedenk ik me iets.

'Luna?' Vraag ik. Ik kniel voor haar neer op de grond. Afwachtend kijkt ze toe. 'Wil je met mij trouwen?' Ik haal een klein doosje tevoorschijn en klap het open.

Ik wou haar al heel lang vragen, maar het kwam er nooit van.

En stiekem durfde ik het natuurlijk niet.

Ze houdt geschrokken haar handen voor haar mond.

Luna

Geschrokken en vol verbazing houd ik mijn beide handen voor mijn mond. Ik wil het uitschreeuwen, dat ik het wil. Maar er komt geen geluid uit mijn stembanden.