Hoofdstuk 42.

50 9 9
                                    

Luna

Ik sloot zijn ogen.

Hij had het fijn nu. Hij was in een betere wereld nu. Een wereld waar je jezelf kan zijn. Geen haat, maar enkel liefde.

Ik stond langzaam op en Mark stond er nog steeds. Ik beende op hem af.

'Jij vuile, vuile, vuile...' De woorden kwamen er niet eens uit. Ik sloeg meerdere malen tegen zijn borstkas, schopte tegen zijn kuiten. Maar het had geen zin.

Ik balde mijn hand tot een vuist. Ik moest hem rammen.

Hij pakte met één hand mijn pols beet. 'Geen denken aan.' Zei hij kil. 'Ik,' stamelde ik. Vragend keek hij me aan. 'Ik haat je.' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Maar hij zweeg.

'Wat is hier gebeurd?!' Klonk plots een vrouwenstem. Ik schudde mijn pols los van zijn hand en liep op die vrouw af. 'Mijn opa, hij... Hij is vermoord.' Huilde ik. Mark liep op ons af. Hij pakte de haren van de vrouw beet en drukte haar tegen de muur. Ze slaakte angstig een gil. 'Mark stop!' Ik sloeg met mijn vuisten tegen zijn rug.

Hij draaide zich om en duwde mij zo, dat ik op de grond belandde. 'Je houdt je gedeisd, of je eindigt zoals hem daar.' Beveel hij de vrouw, en knikte naar mijn opa. De vrouw knikte abrupt. En Mark knikte tevreden.

Hij pakte mijn arm beet met één hand, nog steeds zijn wapen in zijn andere hand. Ik stond trillend op mijn benen. Hij hield zijn gezicht naast de mijne. 'Ik bespaar je nog even.' Zei hij hees. Ik huiverde.

'Laat. Haar. Los.'

Zijn stem klonk als muziek in mijn oren. Hij is er.

Mark draaide zich om en had mij nog steeds vast, waardoor ik meedraaide. Ik kijk David angstig aan. Met medelijden kijk hij mij aan. 'Of anders?' Mark grijnsde.

David haalde een wapen vanachter zijn rug. Verbijsterd keek ik hem aan. En Mark deed precies hetzelfde. 'Dan dit.' Zei David kalm. Hij hield het wapen deze kant op gericht.

Hij trok mij voor hem. 'Durf je niet.' Zei hij voldaan. David lachte. 'Dan ken je mij niet goed.' Mark zweeg. Hij leek de situatie duidelijk moeilijk te vinden.

Maar dan drukt hij het wapen weer tegen mij aan. Dit keer tegen mijn wang aangedrukt. Mijn tanden drukten pijnlijk tegen mijn wang aan. Maar ik negeerde het gevoel. Ik moest wel.

'Laat je wappen vallen of ik schiet je prachtige vriendin dood.'

David twijfelde, ik probeerde hem te gebaren hem morsdood te schieten, maar dat deed hij niet. Langzaam bukte hij omlaag en het wapen lag dan vervolgens op de grond.

Mark knikte weer tevreden. Hij voelde zich weer machtig. Ik kotste inwendig van hem.

'WAPENS LATEN VALLEN! NU!' Een hoop kabaal mengde zich door de situatie heen. Mark pakte mij nog steviger beet. Ik rook zijn angst.

Gewapende politiemannen stormden de kamer in en richten al hun wapens op mij en Mark. 'Ik,' stamelde Mark. 'Laat haar niet los.'

Één van de mannen knikten en liep op ons af. Mark smeet mij hardhandig achter hem op de grond. Ik bonkte met mijn hoofd tegen de ijskoude vloer.

Ik pakte een tafeltje beet, dat binnen mijn bereik stond en ik probeerde op te staan.

Knal.

Weer schoot hij. En dit keer op een politieagent.

Knal. Knal. Knal. Weer. Drie maal dit keer.

Het werd een bloedbad. Ik gilde. Ik sloot mijn ogen, durfde niet te kijken.

Het geknal stopte. Ik opende mijn ogen en keek om me heen. David. Hij lag op de grond. Nee, raak ik iedereen kwijt?

Ik stormde op hem af. Ik knielde naast hem neer. Ik leg voorzichtig mijn hoofd op de borst van David. Zijn hart klopt nog. Hij leeft dus nog. Godzijdank. Mark stopten een paar dingen in zijn broekzak en leek mijn aanwezigheid te waren vergeten. Domkop.

Ik pakte mijn kans. Ik reik mijn hand uit en grijp het wapen wat op de grond lag beet. Nog nooit van mijn leven had ik een wapen vastgehouden. Ook nooit gedacht dat het nodig was. Mijn hele lichaam begon te shaken.

Ik sta op. Richt mijn wapen zijn kant op. Je kunt dit, je kunt dit Luna.

Knal.

---------------------

Heyy,

Nog een hoofdstuk erbij!

Het einde nadert... Oehhh... Whahaha

Xxx caitlinxfranke

The Wedding Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu