The Wedding

Hoofdstuk 19.

Luna

"We zijn er." Hoor ik Mark zeggen. Ik stapte met een sprong van de bagagedrager af en keek om me heen. Ik had werkelijk geen idee waar ik was. Nu maar hopen dat Mark me ook nog terug naar huis brengt, maar in ieder geval het station.

We stonden voor een gebouw met allemaal appartementen. Het zag er niet slecht uit, maar ook niet als een paradijs. Ik draaide me weer om en Mark had zijn fiets ergens gedumpt in een kleine garage. "Kom." Zei hij met een knikje. Ik knikte en liep naar hem toe.

We kwamen in een hal en Mark had nog niet veel gezegd. We kwamen aan bij een lift en stapten erin. Hij drukte op een knopje met het getal 5 erop. De hoogste verdieping van het gebouw. De lift stopte bij een verdieping, de deur ging open en er stapte iemand in, blijkbaar kende Mark hem.

"Hey gast." Zei de jongen en gaf Mark een box, typisch iets wat jongens doen. "Hi." Zei Mark wat ongemakkelijk. De jongen keek van Mark naar mij en knikte kort en even later stond er een dikke grijns op zijn gezicht. Ik voelde zijn ogen op me branden. Niet kijken, niet kijken. Zei ik tegen mezelf. Ik kijk een stukje omhoog, ik was te nieuwsgierig. En ja hoor, hij keek me nog steeds grijnzend aan. Ik voelde mijn wangen rood worden en keek snel weer de andere kant op.

"Gast, man." Hoorde ik Mark zachtjes zeggen, maar toch hoorde ik het en vanuit mijn ooghoek zag ik hem tegen zijn schouder tikken. "Wat?" Fluisterde de jongen. Ik hoorde nog wat gekibbel, maar ondertussen was de lift aangekomen op de vijfde verdieping.

De lift ging open en ik liep gelijk de lift uit. "Rot op." Zei Mark lachend. De jongen knipoogde nog naar me en gelijk wende ik mijn blik af. "Sorry, een vriend van me, hij kan nogal uh ja... Irritant zijn." Zei Mark met een glimlach. "Ik heb het gemerkt." Zei ik ook met een klein lachje.

We liepen naar het einde van de gang en stopten voor een witte deur met een getal erop, 510. Mark haalde zijn sleutel tevoorschijn en deed de deur open. "Dames voor." Zei hij met een knipoog. Ik lachte en liet een kleine zucht horen en liep het appartement binnen.

"Het is niet groot, maar wel groot genoeg voor mij." Zei hij en krapte met zijn hand achter zijn hoofd en keek rond in zijn eigen appartement. "En niet opgeruimd, ik heb nooit veel bezoek, alleen vrienden." Zei hij er nog achterna. "Geeft niet, dat ik in een kasteel woon betekent niet dat ik je ga uitlachen of ga oordelen hoor. Een kasteel heeft ook zijn nadelen." Zeg ik met een glimlach. Mark gebaarde naar de bank en gingen er samen op zitten.

"Een kasteel nadelen?" Vroeg hij verbaasd. "Ja, het is groot en je kan elkaar makkelijk kwijt raken en het is er vaak koud." Zeg ik terwijl ik naar de tv staarde. "Oh." Hoorde ik Mark alleen maar zeggen en er viel een ongemakkelijke stilte. "Uh wil je wat drinken?" Vroeg hij. "Ja lekker, heb je cola?" Vraag ik en kijk diep in zijn ogen, wat hem blijkbaar afleidde. "Mark?" Vroeg ik lachend. "Sorry ja, er is cola." Zegt hij stamelend en beent dan naar de keuken.

Dan hoor ik het geluid van de radio. Even later komt Mark dansend uit de keuken met twee glazen cola. Hij grijnst als hij zijn dansmoves laat zien. Nou ja, dansmoves, eerder bewegingen van een dansende clown. "Pas op met die glazen." Zeg ik lachend. "Dat is het enigste wat je zegt?" Vraagt hij terwijl hij de glazen op de tafel zette. "Wat moet ik dan nog meer zeggen?" Vraag ik en trek mijn wenkbrauwen vragend op. Hij gaat naast me zitten en lacht. "Wat?" Vraag ik weer. "Misschien iets over mijn dansmoves?" Vraagt hij grijnzend. "Oh tuurlijk. In één woord: verschrikkelijk." Zeg ik.

Hij trekt een pruillip op en kijkt me zielig aan. Echt met van die puppy ogen. "Misschien zijn mijn zoentechnieken wel beter." Zegt hij. Ik draai me om, om te vragen wat hij bedoelt. Maar dat loopt iets anders.

Natuurlijk, mijn leven loopt altijd al anders.

Dingen die ik niet wil, maar dingen die er voor zorgen dat dit mijn leven is.

Wie ik ben.

Mezelf.

Luna.

Een prinses.

Maar tegelijkertijd ook gewoon totaal iemand anders.

Een gewoon doodnormaal meisje.